Vanaf jonge leeftijd heb ik met regelmaat een migraine aanval, het is vaak onvoorspelbaar wanneer er weer een de kop opsteekt, hoewel ik de verschijnselen vooraf nu beter heb leren inschatten. Toch komen de aanvallen vaak op momenten dat het niet uitkomt, vroeger wist ik gewoon zeker dat een vakantie binnen een paar dagen een migraine aanval zou opleveren. Als kind herinner ik me dat mijn moeder om de zoveel tijd even kwam kijken en dat ze haar koele hand op mijn voorhoofd legde. Maar meestal heb ik op latere leeftijd alleen gelegen en werd het mij bijna kwalijk genomen dat ik weer een aanval had. Ik heb me tijdens migraine aanvallen ook wel vaak erg eenzaam gevoeld.
Pas toen ik ruim veertig was kreeg ik medicatie in de vorm van Sumatriptan (neusspray) en dat werkt heel goed, als ik het op tijd gebruik. Meestal blijft het dan bij wat hoofdpijn, duf zijn en niet tegen licht en geluid kunnen, maar kan ik me wel ontspannen. Vaak is het binnen een uur over als ik in een donkere kamer kan liggen. Vroeger heb ik mijzelf wel eens dood gewenst tijdens een aanval, zo onverdraagbaar was de pijn en misselijkheid. Uren lang overgeven terwijl je niets meer hebt om over te geven, de dag erna gewoon pijn in je buik van de krampen. Gelukkig had ik het maar zo’n tien keer per jaar en daar had ik me leren leven.
Ik had geen echt bekende triggers (dingen die migraine veroorzaken) zoals veel mensen wel hebben. Maar nu ik ouder ben weet ik er wel een paar, ik ben gek op pure chocolade maar ik weer ook dat iets teveel migraine uitlokt. Ook wisselen van weer en seizoenen is voor veel migraine patiënten herkenbaar, net als het wegvallen van spanning na een periode met veel spanning.
Vroeger was ik altijd een hele dag en avond ziek, tegenwoordig is het, met medicatie op tijd ingenomen, maar een uur of twee, maar ben ik wel de rest van de dag wat duf. Voor licht aanvallen heb ik tegenwoordig Rizatriptan wat beduidend goedkoper is dan de dure Sumaptriptan neusspray die bijna 10 euro per dosis kost. Zo kom je met een chronische klacht waar je niets aan kunt doen wel aan je eigen risico van de zorgverzekering. Maar ik klaag niet, ik ben zo verschrikkelijk blij dat de medicatie er is.
Waarom noem ik migraine soms een sluipmoordenaar, omdat het altijd op de loer ligt, onvermijdelijk, en altijd op de verkeerde momenten toeslaat. Maar het is een onderdeel van mij, mensen om mij heen en mijn collega’s gaan er nu met respect mee om en ik heb het geaccepteerd als onderdeel van mijn leven. Ik heb geleerd om er niet tegen te vechten en mij over te geven, dan is het ook zo weer voorbij. Ook bij migraine is het Cest la vie.
Tot schrijfs, Hein Pragt.
