Inspirerende verhalen (1)

Op deze pagina staan diverse korte inspirerende verhalen met een moraal en levenswijsheden die mij persoonlijk aanspreken. Deze vaak leerzame verhalen worden vaak gebruikt om een verhaal dat speelt in deze tijd kracht bij te zetten of een standpunt of levenswijsheid te illustreren in een speech of presentatie. Een ander woord voor dit soort korte verhalen is een parabel (Grieks voor “vergelijking”) waarbij het ook om een kort verhaal gaat, gewoonlijk gesitueerd in het dagelijks leven, dat dient om een religieus, moreel of filosofisch idee te illustreren. Met vriendelijke groet, Hein Pragt

Het verhaal van de echo.

Een man en zijn zoon lopen in het bos, plotseling struikelt de jongen en omdat hij een scherpe pijn voelt roept hij: “Ahhhh”. Verrast hoort hij een stem vanuit de bergen die “Ahhhh” roept. Vol nieuwsgierigheid roept hij: “Wie ben jij?”, maar het enige antwoord dat hij terugkrijgt is: “Wie ben jij?”. Hij wordt kwaad en hij roept: “Je bent een lafaard!”, waarop de stem antwoordt: “Je bent een lafaard!”. Daarop kijkt de jongen naar zijn vader en vraagt: “Papa, wat gebeurt hier?”. De man antwoordt: “Zoon, let op!” en hij roept vervolgens: “Ik bewonder jou!”. De stem antwoordt: “Ik bewonder jou!”. De vader roept: “Jij bent prachtig!” en de stem antwoordt: “Jij bent prachtig!”. De jongen is verbaasd, maar begrijpt nog steeds niet wat er aan de hand is. Daarop legt de vader uit: “De mensen noemen dit ECHO, maar in feite is dit het LEVEN! Het leven geeft je altijd terug wat jij erin binnen brengt. Het leven is een spiegel van jouw handelingen. Als je meer liefde wilt, geef dan meer liefde! Wil je meer vriendelijkheid, geef dan meer vriendelijkheid! Als je begrip en respect wenst, geef dan begrip en respect. Wil je dat mensen geduldig en respectvol met je omgaan, geef hen dan geduld en respect! Deze natuurwet gaat op voor elk aspect van ons leven.”. Het leven geeft je altijd terug wat jij erin brengt, het is geen toeval, maar een spiegel van jouw eigen handelingen.

Geluk

Er was eens een boer die een arm plattelandsdorpje woonde. De boer werd als iemand in goeden doen beschouwd, want hij had een paard dat hij gebruikte om mee te ploegen en ook om er allerlei dingen mee te vervoeren. Op een dag ging zijn paard ervandoor. Alle buren vonden dit vreselijk, maar de boer zei alleen maar; “Ach wat is pech en wat is geluk”. Een paar dagen later kwam het paard terug en bracht ook nog twee wilde paarden mee. De buren vonden allemaal dat hij geweldig geluk had gehad, maar de boer zei alleen: “Ach, wat is geluk en wat is pech”. De volgende dag probeerde de zoon van de boer op een van de wilde paarden te rijden. Het paard wierp hem af en de zoon brak een been. De buren boden hun medeleven aan met deze tegenspoed, maar de boer zei opnieuw: “Ach, wat is pech en wat is geluk”. Een week later kwamen er militairen naar het dorp om jonge mannen te rekruteren voor de verplichte krijgsdienst. De zoon van de boer wilden ze niet hebben vanwege zijn gebroken been. Toen de buren lieten weten dat hij toch wel geluk had gehad, antwoordde de boer: “Ach wat is geluk en wat is pech”. De moraal, geluk is niet afhankelijk van externe omstandigheden maar hoe je er zelf mee omgaat.

Vertrouwen.

Een bakker kreeg boter van een boer en de boer brood van de bakker. Na een tijdje viel het de bakker op dat de stukken boter van de boer, die drie pond zouden moeten wegen, steeds lichter werden. Zijn weegschaal gaf hem gelijk en hij klaagde zijn boterleverancier aan bij de rechter. Uw stukken boter zouden niet het vereiste gewicht hebben, zei de rechter tegen de boer. Dit stuk zou drie pond moeten wegen, het weegt echter veel minder. Dat is uitgesloten, meneer de rechter, zei de boer, ik heb het elke keer nagewogen. Misschien kloppen uw gewichten niet, meende de rechter. Hoezo gewichten, vroeg de boer stomverwonderd, ik heb helemaal geen gewichten, die gebruik ik nooit. Maar waar weegt u dan mee als u geen gewichten heeft, vroeg de rechter. Heel eenvoudig, zei de boer, ik krijg mijn brood van de bakker en hij krijgt boter van mij. Een brood weegt drie pond dus leg mijn boter links op de weegschaal en een brood rechts en zo weeg ik dat af.

Roddelen.

Een boer die allerlei roddelpraat over iedereen vertelde kreeg spijt en vroeg aan de rabbi hoe hij boete kon doen. Verzamel een zak vol kippenveren, ga daarmee het hele dorp door en leg op ieder erf bij elke deur een veer. De boer deed wat hem was opgedragen en vroeg aan de rabbi of hij daarmee genoeg had gedaan. Nee, nog niet, zei de rabbi, nu moet je een zak nemen, langs al die huizen gaan en elke veer die je er hebt neergelegd weer oppakken en verzamelen. Maar dat is toch een onmogelijke opgave, protesteerde de boer. De meeste veren zijn al lang door de wind weggeblazen. Toen antwoordde de rabbi, zo is het nu ook met jouw roddelpraatjes. Je spreekt ze zo gemakkelijk uit, maar hoezeer je het ook probeert, terughalen kun je ze niet.

Spiegelen.

Een Indisch sprookje vertelt over een hond die in een kamer rond rende, waarvan alle wanden van spiegels voorzien waren. Plotseling zag hij veel honden, en hij werd woedend, liet zijn tanden zien en gromde. Alle honden in de spiegel werden even woedend, lieten hun tanden zien en gromden. De hond schrok en begon rondjes te lopen tot hij eindelijk in elkaar stortte. Had hij maar eenmaal met zijn staart gekwispeld, dan hadden al zijn spiegelbeelden hetzelfde vriendelijke gebaar teruggegeven.

De speld in de hooiberg.

De speld in de hooiberg was heel trots op zichzelf en zei tegen iedereen die het wilde horen, ik ben die speld in de hooiberg waar iedereen het altijd over heeft. Op een dag had de hooiberg genoeg van die eeuwige opschepperij. De speld was wel belangrijk, maar dat gold ook voor de hooiberg. Dus besloot de hooiberg om er vandoor te gaan en de speld in zijn sop gaar te laten koken. Arme speld, hij was geen speld in een hooiberg meer maar gewoon een doodordinaire speld, zoals er zoveel waren. De nuttige gedachte achter dit verhaal is, je moet je nooit als een speld in een hooiberg voelen als je niet heel goed beseft dat je alles in je leven aan die hooiberg te danken hebt.

Zelfbeheersing

Er was eens een jongen met zeer weinig zelfbeheersing. Zijn vader gaf hem een zak spijkers en zei tegen hem dat elke keer als hij zijn zelfbeheersing verloor, hij een spijker in de achterkant van de schutting moest slaan. De eerste dag sloeg de jongen 37 spijkers in de schutting. Over de volgende paar weken, toen hij leerde om zijn kwaadheid onder controle te krijgen, werd het aantal spijkers dat hij in de schutting sloeg geleidelijk aan minder. Hij zag in dat het gemakkelijker was om zijn zelfbeheersing niet te verliezen, dan al die spijkers in de schutting te slaan. Uiteindelijk, kwam de dag dat de jongen zijn zelfbeheersing niet meer verloor. Hij vertelde dit aan zijn vader en zijn vader stelde voor dat de jongen nu voor elke dag dat hij zijn zelfbeheersing behield hij een spijker uit de schutting haalde. De dagen gingen voorbij en de jonge man was eindelijk zover dat hij zijn vader kon vertellen dat alle spijkers waren verdwenen. De vader nam de jongen bij de hand en ging met hem naar de schutting. Hij zei: “Je hebt het goed gedaan, mijn zoon, maar kijk nu eens naar al die gaten in de schutting. De schutting zal nooit meer hetzelfde zijn. Als je dingen zegt in woede, dan laten ze een litteken achter net als deze gaten. Je kunt iemand met een mes steken en het mes er weer uit trekken. Het maakt niet uit hoe vaak je zegt dat het je spijt, de wond zal er blijven.” Een verbale wond is even erg als een fysieke wond.

Op zoek naar de waarheid.

Een leerling vroeg eens aan zijn meester, meester hoe hoog moet ik klimmen om de waarheid te vinden? Zijn meester keek hem aan, en na een lange stilte zei hij, de waarheid is dichtbij je op de grond, maar je wilt je niet bukken om haar op te rapen.

Verschil in perspectief.

Zeven leerlingen maakten met hun meester ergens in het verre Oosten een ochtendwandeling. In het prille zonlicht schitteren de dauwdruppels. Bij een grote dauwdruppel liet de meester halt houden. Hij schaarde de leerlingen zo rondom de druppel dat de zon erop bleef schijnen en vroeg hen toen welke kleur de druppel had. Rood zei de eerste, oranje zei de tweede, geel zei de derde, groen zei de vierde, blauw zei de vijfde, paars zei de zesde en de zevende zei violet. Ze stonden verbaasd over deze verschillen, en aangezien ze er allen zeker van waren dat ze het goed zagen, kregen ze bijna ruzie. Toen liet de meester hen van plaats wisselen. En heel langzaam drong het tot hen door dat zij ondanks de verschillen van hun waarneming, toch allen de waarheid hadden gesproken.

Samen sterk.

Er was eens een man die drie zonen had. Tot groot verdriet van de man maakten de drie jongens altijd ruzie. Op een dag zei de vader, breng me zoveel takken als je kunt dragen! De jongens renden het bos in om takken te verzamelen en ieder kwam terug met een bos takken. Neem nu ieder 1 tak zei de vader en probeer die te breken. Hartstikke makkelijk zeiden de jongens en ze braken hun stokken in twee. Bind nu alle stokken met een touw samen zei de vader en probeer nu de hele bos takken te breken. Ze probeerden het om de beurt, maar de takken die afzonderlijk zo gemakkelijk gebroken konden worden, waren samengebonden zo sterk als staal. Zie je zei hun vader, wat jullie met deze stokken doen kan ook met jullie gebeuren. Wanneer je altijd alleen voor jezelf vecht, ben je alleen en kun je gemakkelijk aangevallen en gebroken worden. Samen zijn jullie sterk, dat geldt voor stokken maar ook voor mensen.

Het verhaal van de steenhouwer.

Er was eens een man die stenen hakte uit een rots. Hij vond zijn werk veel te zwaar en droomde dat hij rijk was, en plotseling was hij rijk. Op een dag stond hij langs de weg toen er een koning voorbij kwam in een prachtige koets. Was ik maar koning dacht hij ontevreden, dat zou nog mooier zijn, en plotseling was hij koning. Met veel ruiters en paarden reed hij in een gouden koets door zijn rijk. Maar de koning begon te klagen over de hete zon, die in zijn gezicht schroeide. Ontevreden als hij was zuchtte hij en dacht, was ik maar de zon. En zie onmiddellijk was hij de zon en strooide hij zijn gouden stralen over de aarde. Totdat er een wolk kwam die zijn stralen tegenhield. Ik wou dat ik zo machtig was als die wolk, dacht hij ontevreden. En zo werd hij een wolk en kon hij de stralen van de zon tegenhouden. De wolk viel in grote druppels naar de aarde en het water stroomde woest over het land, alleen een rots bleek machtiger dan het water. Toen werd hij kwaad omdat de rots nog sterker was en wilde hij liever een rots zijn, en ook dit gebeurde. Toen kwam er een man met een scherpe beitel en grote hamer en hakte in de rots om er stenen van te maken. Toen dacht de rots, was ik maar weer die steenhouwer, het gebeurde en vanaf dat moment deed de man elke dag zijn zware werk en was tevreden.

Een verhaal over het leven

(Door Hein Pragt, gebaseerd op “A story to live by” van Ann Wells)

Mijn vriend opende de onderste lade van de kledingkast van zijn vrouw en haalde er een klein en mooi verpakt pakketje uit. “Dit is geen ondergoed” zei hij,”dit is lingerie”. Hij pakte het pakketje uit en hield een prachtige slip in de handen, het was gemaakt van echte zijde en afgezet met prachtige kant. Het prijskaartje met een enorm bedrag zat er nog aan. Ze heeft dit gekocht toen we tien jaar geleden een uitstapje maakten, maar ze heeft het nooit gedragen. Ze zei altijd dat ze het bewaarde voor een speciale gelegenheid, nou ik denk dat dit dan de speciale gelegenheid is. Hij nam de slip en deed het in de doos met kleding voor de uitvaartverzorger, zijn handen streken over het zachte materiaal en daarna sloeg hij boos de lade dicht. “Bewaar alstublieft nooit wat voor een speciale gelegenheid” zei hij ineens, “iedere dag die je leeft is een speciale gelegenheid”. Deze woorden bleven me door het hoofd spelen in de trieste dagen daarna bij het voorbereiden van de begrafenis van zijn vrouw die zo plotselinge overleden was. Ik moest ineens denken aan alle dingen die ze niet gedaan had en alle dingen die ze wel gedaan had zonder zich te realiseren hoe speciaal die dingen eigenlijk waren. Die woorden hebben mijn leven veranderd, sinds die dag lees ik meer en stof ik iets minder af, zit ik in de tuin te genieten van de vogels zonder dat ik op het onkruid let en besteed ik meer tijd aan mijn kinderen, familie en vrienden en minder tijd aan vergaderen en werk. Het leven is geen reeks ervaringen zijn die je moet ondergaan maar van ervaringen die je moet koesteren. Ik gebruik het mooie servies voor iedere speciale gelegenheid zoals een mooi rapport van mijn kinderen, de gootsteen die ontstopt is of de eerst bloesem in de lente. Ik draag mijn mooiste jas als ik naar de markt ga en doe mijn “dure” luchtje ook op als ik niet naar een feestje ga. Het winkelpersoneel heeft ook een neus, net als die mensen op het feestje. “Dat wil ik nog eens doen” of “later zal ik” en “eens ga ik” zijn zinnen die uit mijn woordenboek zijn geschrapt. Als het waard is om gezien of gehoord te worden of mee te maken dan wil ik het nu ervaren. Ik weet niet wat de vrouw van mijn vriend gedaan zou hebben als ze geweten had dat ze er morgen niet meer zou zijn. Ik denk dat ze nog even gepraat zou hebben met haar familie en vrienden. Dat ze nog even gebeld zou hebben met wat oude kennissen om oude misverstanden uit de wereld te helpen. Ik denk dat ze die avond haar favoriete eten had gegeten samen met alle mensen die ze lief had. Ik zal het nooit weten maar ik weet wel voor mijzelf dat ik boos zou zijn om al die kleine dingen die ik niet gedaan zou hebben. Boos worden op mijzelf omdat ik die ene brief niet geschreven had ondanks dat ik me het voorgenomen had. Boos omdat ik de mensen die ik lief heb niet vaak genoeg verteld had hoe veel ik van ze hou. Ik probeer niets meer uit te stellen of te bewaren voor een speciale gelegenheid en dagelijks te genieten van alle kleine dingen die mij, en de mensen die ik lief heb, gelukkig maken. Elke dag wanneer ik mijn ogen open vertel ik mijzelf dat dit een speciale dag is, want als je goed nadenkt is elke dag die je leeft een bijzondere dag, elk uur elke minuut is een speciaal geschenk.

Wachten op de steen.

(Door Hein Pragt, gebaseerd op “Wait for the brick”)

Een succesvolle jonge zakenman reed door een oude wijk met zijn nieuwe Jaguar, net iets te snel, maar hij keek goed uit voor de spelende kinderen tussen de geparkeerd auto’s. Hij zag iets bewegen en remde iets af toen hij een paar geparkeerde auto’s passeerde, maar in plaats van spelende kinderen werd er ineens een steen tegen de zijdeur van zijn nieuwe auto gegooid. Boos reed hij achteruit naar de plek waar de steen vandaan kwam en boos greep hij het eerste kind dat hij zag, duwde hem tegen de auto aan en riep: “Wat denk je dat je aan het doen bent, een steen gooien tegen mijn dure auto, dit gaat je enorm veel geld kosten, waarom doe je zoiets?”.

De jonge jongen keek hem verontschuldigend aan en zei: “Het spijt me meneer, ik wist niet meer wat ik anders moest doen, niemand wilde stoppen”. Met tranen die rolden over zijn wangen wees de jongen naar een plek achter de geparkeerde auto’s. “Het is mijn broer”, zei hij, “hij rolde van het trottoir af en viel uit zijn rolstoel en ik kan hem niet optillen!”. Nog snikkend vroeg de jongen: “wilt u me alstublieft helpen hem weer in zijn rolstoel te tillen?”. “Hij is gewond en te zwaar voor mij”. Met een brok in de keel liep de jonge zakenman naar de plek waar de jongen lag en hielp hem weer in zijn rolstoel en met zijn dure zakdoek depte hij de wonden van de jongen. Na een kort inspectie bleek het verder goed te gaan met de jongen.

“Heel erg bedankt en mag God u zegenen”, zei de jongen en nog erg onder de indruk zag de man hoe de kleine jongen zijn grote broer in de rolstoel naar huis duwde. Hij liep langzaam terug naar zijn dure auto, de schade was duidelijk zichtbaar. Toch liet hij het niet repareren, hij hield het om hem er aan te herinneren dat je nooit zo snel door het leven moet gaan dat iemand een steen moet gooien om je aandacht te krijgen. God fluistert in onze ziel en spreekt door ons hart en soms als we niet de tijd nemen om te luisteren, moet hij een steen naar ons gooien. Het is onze keuze om te luisteren naar de stem van binnen, of te wachten op de steen.