Het woord autonomie is afkomstig uit het Grieks en autonomos betekent “geregeerd door eigen wetten”. Voor mij staat het voor onafhankelijkheid en zelfbeschikking, twee dingen die voor mij erg belangrijk zijn. Als kind groeide ik op een dorp dat geregeerd werd door vele ongeschreven wetten en de kerk, afwijkend gedrag werd sterk veroordeeld je moest “gewoon” normaal doen wat iedereen deed. Als autist paste ik niet in het “normale” stramien dus was het leven voor mij best zwaar. Maar op mijn achttiende ging ik op kamers wonen, werd ik beroepsmusicus en stond voor mijn gevoel de hele wereld voor mij open en was ik totaal autonoom. Ik heb in die jaren vele dingen meegemaakt en beleefd waar andere mensen alleen maar van durven dromen.
Na vele jaren en vele ervaringen rijker (ook de nodige klappen gehad, soms letterlijk), wilde ik proberen ook een “normaal” leven te leiden, trouwde ik en kreeg ik kinderen. Mijn relatiekeuzes zijn niet altijd even handig geweest, hierin heeft ook mijn autisme wel meegespeeld. Ik heb vaak met gedragsstoornissen, drama, emotionele manipulatie en chantage te maken gehad, ik doorzag mensen niet zo goed en bleef vaak veel te lang hangen in “toxic” relaties. Pas als ik door kreeg dat het echt niet meer oke was, was het al te laat om het nog terug te kunnen draaien. Gelukkig heb ik uiteindelijk met de nodige therapie en levenservaring wel geleerd om uiteindelijk afscheid te nemen van dingen die niet oke zijn.
Uiteindelijk was ik vaak weer alleen, maar wel onafhankelijk en autonoom en meestal ook best wel gelukkig. Ik heb nog een tijd gedacht dat een echt wederkerige relatie nog mogelijk was, maar telkens weer kwamen toch bindende en beperkende zaken om de hoek kijken. De laatste tien jaar weet ik ook dat ik hoogfunctionerend autistisch ben en ben ik mijzelf en mensen om mij heen ook beter gaan begrijpen. Ik heb mijn leven goed op orde, heb een leuk huis, leuk werk, leuke mensen om mij heen, ik ben financieel onafhankelijk heb veel leuke dingen te doen en kan doen wat ik wil, ben autonoom en voel me gelukkig.
Natuurlijk ben ik geen kluizenaar, ik heb vrienden en vriendinnen en de nodige kennissen waar ik mee omga en ik heb mijn kinderen en ex stiefkinderen waar ik een goede band mee heb. Ik vind het heerlijk om een dagje te stappen in Utrecht of naar de Parade te gaan en dan ’s avond ergens aan het water gezellig wat te eten. En als iemand op bezoek komt maak ik graag wat lekkers te eten klaar, hou ik van een goed gesprek en geef ik met alle plezier even een nek en schoudermassage. Maar meestal geniet ik van het alleen zijn en kunnen doen wat ik zelf wil. En als ik op zaterdag boodschappen doe en het gedrag van de stelletjes zie waarvan het maar al te vaak lijkt dat ze gelaten tot elkaar veroordeeld zijn, dan fiets ik fluitend weer naar huis. Carpe Diem (pluk de dag).
Tot schrijfs, Hein Pragt