Sommige mensen vormen een hechte familie, sommigen delen alleen dezelfde achternaam. Dit is een citaat van mijzelf waar ik toch meerdere jaren inzicht voor nodig had. Hoe sterk familiebanden zijn verschilt behoorlijk per familie, soms zie ik families die elke week bij elkaar over de vloer komen, die elkaar helpen en steunen en die altijd voor elkaar klaar staan. Maar soms zie ik ook het tegenoverstelde, mensen die amper in elkaar geïnterneerd zijn tot mensen door meningsverschillen of ruzie uit elkaar gedreven zijn. Het lijkt er in ieder geval op dat familie zijn niet per definitie betekend dat je hecht bent en naar elkaar omkijkt.
Als kind begreep ik niet goed waarom de familie Pragt zo met elkaar in onmin leefde, pas later hoorde ik van de vele kleinzielige meningsverschillen, oud zeer en blijkbaar onoverkomelijk levensinstellingen die daaraan ten grondslag lagen. Ik weet nog dat ik toen ik een jaar of tien was aan mijn vader vroeg wat er toch met oom Chris was waardoor iedereen zo vreemd tegen en over hem deed. Ik vond het namelijk een hele leuke oom. Mijn vader keek wat verlegen en ik heb iemand nog nooit zo kort en snel “hij is homofiel” horen zeggen. Ik zei alleen maar “oh, is dat alles?” en daarmee was het onderwerp ook weer gesloten.
Over veel van de kleine ruzies tussen alle ooms en tantes werd ook amper gesproken, net zoals er over alle moeilijk en diepere dingen en dingen die met gevoelens te maken hadden, niet gesproken werd. Vaak spraken familieleden wel “over” elkaar maar niet “met” elkaar. Nu snap ik dat ik dit vanuit mijn autisme vreselijk vond omdat ik dingen graag duidelijk in beeld heb en bij onze familie duizenden dingen stiekem broeiden. Ik kom daar absoluut niet tegen en probeerde ook met iedereen om te gaan zonder oordelen of vooroordelen. Desondanks was ik natuurlijk als vreemde eend ook een veelbesproken onderwerp.
Mijn band met mijn familie is nooit erg sterk geworden, ook niet met mijn broer en zussen. Bij het ouder worden heb ik nog wel pogingen gedaan, maar wat er niet is dat is er niet. Ik heb een hekel aan ruzie en onmin, ik zou het liefst willen dat alle mensen vriendelijk en behulpzaam met elkaar omgingen, maar ik weet dat dit een soort kinderlijke naïviteit is. Ik heb in “minne” tijden zoals echtscheiding en depressies, maar ook de leuke momenten van mijn kinderen, wel eens de steun of aandacht van familie gemist, maar uiteindelijk heb ik ook geleerd om dat los te laten. Wat er niet is dat is er niet en je kunt mensen niet veranderen, ze zijn wie ze zijn, wat je wel kunt veranderen is hoe je daarmee omgaat.
Wanneer je stopt met proberen te veranderen wat je niet veranderen kunt en kunt accepteren dat het niet aan jou ligt dat sommige mensen wel “over” jou maar niet “met” jou praten, dan wordt hele leven een stuk gemakkelijker. Ik ben wie ik ben en andere mensen mogen dat ook zijn, en of het nou om vriendschap, relaties, werk of familie gaat, blijf niet hangen in dingen die je niet kunt veranderen maar laat los en ga door met je eigen leven. Je hoeft geen ruzie te maken of nog even je gelijk te halen, laat het gaan met stille trom. Het is jouw leven en door afscheid te nemen blijven er wat minder mensen in je naaste omgeving over, maar wel de goede waar je echt iets aan hebt en die je leven wat leuker maken.
Tot schrijfs, Hein.