De laatste weken dacht ik weer eens na over familiebanden, mede omdat ik daar best veel verschillen in zie. Soms zie ik hele hechte families die hun hele sociale leven rond de familieband hebben gebouwd, soms zie ik families die amper iets met elkaar hebben en soms zelfs families die alleen maar ruzie en strijd met elkaar hebben. Soms zie ik op het oog hechte families die totaal uit elkaar vallen nadat er een erfenis te verdelen is. De bloedband lijkt soms een vreemde verbinding te zijn.

Ik heb zelf geen sterke band met familie en ik voel zelf ook niet echt een familie “verplichting”, ik ga om met mensen waarmee ik een wederzijdse verbinding ervaar op wat voor vlak dan ook. Ik belde mijn moeder vroeger wekelijks omdat we dat beiden zeer prettig vonden, niet omdat het een verplichting was. Mijn ouders waren de bindende factor tussen mij en mijn broer en zussen, sinds het overlijden van beide ouders is die band ook zeer klein geworden. Ik spreek mijn broer en zussen heel af en toe wanneer ik ze eens bel en we reageren soms even op Facebook, maar daar blijft het ook bij. Op zich is dat prima want we zijn allemaal heel verschillende mensen geworden met heel andere kijk op de wereld en andere familiebanden van een partner. Van de rest van mijn familie ken ik er een paar en ook hier gaat op dat ik familiebanden niet als iets vanzelfsprekend of iets verplichtend vind maar dat dit op basis van wederzijdse interesse en persoonlijke belangstelling gebaseerd is.

Mijn kinderen zijn iets anders, als ze me nodig hebben zal ik er altijd voor ze zijn en dit gaat ook op voor alle kinderen waar ik een band mee heb zoals de kinderen van ex partners. Ik ervaar het dingen doen met en voor mijn kinderen als een fijn gevoel voor mijzelf maar ook hier gaat wel een zekere wederkerigheid op. Met mijn oudste zonen heb ik al meerdere jaren geen contact meer en soms vragen mensen me wel eens of ik daar geen moeite mee heb. Ik heb daar geen moeite meer mee, ik heb dit al jaren geleden los gelaten en ervaar het ook zo dat ik geen zin heb om aan een dood paard te trekken. Ze hebben hun eigen leven en als dat geen raakvlakken heeft met mijn leven dan ga ik dit ook niet forceren. Ik verdeel mijn energie dan liever over de mensen die het wel nodig hebben en waarderen. Zo eenvoudig kan het leven soms zijn als je oprecht leert loslaten en kiezen.

In de tijd dat ik musicus was kende ik erg veel mensen, pas toen ik helemaal aan de grond zat leerde ik dat ik maar een paar vrienden had. Het bekende nummer van Eric Clapton, “nobody knows you when you’re down and out” ging ook hier op. En ook deze ervaring heeft mijn kijk op familiebanden wel beïnvloed en veranderd. Mijn definitie van vriend is er ook door beïnvloed, ik heb er een paar en helaas zijn er de laatste jaren ook een paar overleden, dit is helaas één van de dingen die bij het stijgen van de leeftijd horen. Ik heb geleerd dat de wederzijdse verbinding die ik ervaar men mensen niet vanuit een sociale of emotionele verplichting komt, maar van binnenuit. En voor al onze relaties die we hebben met andere mensen gaat voor mij de spreuk “wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.” erg op, maar ook “behandel de ander zoals uzelf ook graag door de ander behandeld zou willen worden”.

Mijns inziens hoort een vriendschappelijke verbinding of familiegevoel niet gebaseerd te zijn op “hoe het hoort” of “verplichting”, maar op oprechte wederzijdse belangstelling en als dat er niet is dan is het ook wat het is ,en dus prima. Desondanks behandel ik iedereen zoals ik ook graag door heb behandeld zou willen worden en alles was daarvan terugkomt is meegenomen. En ook wanneer er liefde in het spel is, moet er sprake zijn van wederkerigheid om de liefde in stand te houden. Het leven hoeft niet zo moeilijk te zijn, we maken het onszelf vaak zo moeilijk.

Tot schrijfs, Hein Pragt