Op deze pagina wil ik graag aandacht besteden aan de mensen die mij lief waren en die helaas overleden zijn. Op 16 oktober 2008 is mijn moeder overleden, op deze pagina wil ik graag iets vertellen over de bijzondere vrouw die mijn moeder was. Ik mis haar nog elke zondag avond omdat we dan ons vaste wekelijkse telefoongesprek hadden. Op 8 September 2011 is helaas ook mijn vader overleden na een zware operatie. Ik wil graag voor alle kinderen en kleinkinderen iets tastbaars neerzetten om hun vader, moeder, opa en oma te herdenken. Vriendelijke groet, Hein Pragt
Mijn moeder
Ik kan me de dag nog precies herinneren dat ik het bericht kreeg dat mijn moeder borstkanker had, mijn toenmalige vrouw Ivonne was zwanger van onze zoon Rene en ik was bang dat ze de geboorte van Rene niet eens meer mee zou maken. Dat was nu in 2009 meer dan 18 jaar geleden. In de tussentijd zijn er nog een aantal kleinkinderen geboren waaronder mijn zoon Raoul en mijn dochter Romy die met de tweede naam naar mijn moeder vernoemd is.
Mijn moeder Mieke werd 1 december 1932 in Zwartemeer geboren als vijfde van de uiteindelijk acht kinderen in het gezin Falke. Kort na de Huishoudschool te hebben voltooid, vertrok zij naar Borne waar ze een opleiding in de Gezinszorg volgde en daarin ging werken. In de tijd dat ze mijn vader (Herman Pragt) leerde kennen, werkte zij vanuit Zandberg in de Gezinszorg. Op 15 februari 1958 trouwde mijn moeder met mijn vader Hermannus Hendrikus Pragt en in hun huwelijk, dat 50 jaar mocht duren, werden vijf kinderen geboren. Dat waren Hein, Bettie, Marrie, Greetje en Jan Pragt. Naast haar inzet voor haar gezin en huishouding werkte mijn moeder, voor zover mogelijk, mee in het eigen bedrijf, veel vrije tijd bracht de zaak niet.
Maar ik weet alleen dat mijn ouders altijd thuis waren en dat wij ook (moesten) mochten meehelpen in de zaak. Maar ook speelden we veel buiten in de ondergrondse hutten achter ons huis of de grote tuin achter de werkplaats. Wanneer ik dan weer eens thuiskwam met een gat in mijn hoofd, deed mijn moeder er jodium op, foeterde ze even en mocht ik weer naar buiten. Als kind heb ik altijd het vertrouwde gevoel gehad dat mijn moeder altijd thuis was.
Mijn moeder was een zorgzame vrouw die heel betrokken was bij haar kinderen en kleinkinderen. Een vrouw met een sterk karakter en een rechtlijnige aard, die de ander toch in de waarde liet. Ik kon op latere leeftijd altijd heel goed praten met mijn moeder die mij altijd weer deed relativeren. Ik denk dat we een groot deel van onze sterke karakters en de eigenzinnigheid en het recht door zee zijn van onze moeder geërfd en geleerd hebben. Ik kan me herinneren dat in de tijd dat ze in het ziekenhuis lag, ik haar ’s avonds belde en dat we heel lange gesprekken hadden over het leven en dat ik haar mijn gedichten voor heb gelezen.
Bijna 20 jaar geleden werd bij mijn moeder de diagnose van kanker met uitzaaiingen vastgesteld. Niemand van ons had toen ook maar durven dromen dat zij, onder andere door haar wilskracht, nog zolang bij ons zou zijn. Al haar 15 kleinkinderen mocht zij leren kennen en verwennen, want ze was een super oma. De laatste maand ging het snel, ze werd zieker en zieker, maar je hoorde haar amper klagen, zo was ze niet, hoe uitzichtloos het ook was, ze bleef positief. De laatste weken hebben we haar zeker met Romy vaak bezocht en heb ik ook nog fijne gesprekken met haar gehad aan bed. Dan hield ik haar hand vast en dan zei ze “je hebt zulke lekker warme handen.”. En als ik dan eens zei dat ik heel veel van haar hield, dan zei ze alleen, ja dat weet ik toch. Op 16 oktober 2008 kreeg ik telefoon van mijn zus dat ik onmiddellijk moest komen, toen ik tegen de middag aankwam in Bargercompas bleek dat mijn moeder al overleden was. Ik heb nog een tijdje alleen met haar in de slaapkamer gezeten en nog even wat dingen gezegd die ik nog wilde zeggen en haar bedankt voor alles.
Op dinsdag 21 oktober hebben wij haar, na de Eucharistie ten uitvaart in de H. Josephkerk te Bargercompas een rustplaats gegeven op het parochiekerkhof. In gedachten zal ze altijd bij ons zijn.
Mijn vader
Mijn vader werd geboren op 6 januari 1928 in Bargercompascuum als 3e van de uiteindelijk 6 kinderen in het gezin Pragt Heller. Na de lagere school ging hij naar de ambachtsschool in Emmen.
Hoewel mijn vader eigenlijk graag zeeman wilde worden kwam hij uiteindelijk in de zaak van zijn vader te werken: de smederij, de benzinepomp en de rijwielhandel waar ook zaken als huishoudelijke artikelen verkocht werden. Mijn vader trouwde 15 februari l958 met mijn moeder Mieke Falke en in maart 1959 werd ik geboren en na mij nog drie zussen en een broertje. Wat ik van mijn jeugd herinner is dat mijn vader en moeder altijd thuis waren en dat ze ondanks de zaak altijd wel tijd voor de kinderen hadden. Mijn vader bracht ons altijd overal naar toe met de auto en op zondag ging hij vaak samen met ons zwemmen in het zwembad in Emmen. Mijn vader had ook een groot gevoel voor eerlijkheid en integriteit en hij was ook erg creatief. Mijn vader had een eigen zaak maar was absoluut geen goede zakenman, daarvoor was hij te eerlijk en integer. Mijn vader heeft in zijn leven in dat opzicht de nodige tegenslagen gehad waarbij hij toch dacht dat mensen hem zouden behandelen met dezelfde eerlijkheid en respect als hij altijd deed, maar helaas deed men dat niet altijd. Desondanks wist mijn vader er altijd weer het beste van te maken en probeerde hij altijd weer de positieve kant van dingen in te zien.
Dit is zoals bijna iedereen mijn vader kent, in de smederij naast het smidsvuur. Zo herinner ik mijn vader ook als een heel zorgzame sterke man, die ik mocht meehelpen in de werkplaats na schooltijd en die probeerde mij alles bij te brengen. Ik was graag in de werkplaats en knutselde graag met ijzer en hout en later, toen ik eens een oud brommertje van mijn vader kreeg, ook met brommer. Als dank ging ik samen met de buurjongens de tuin kapot rijden met het opgeknapte brommertje. Mijn vader was echter nooit lang boos en in straffen was hij ook niet erg goed. Mijn vader was stapelgek op voetbal, hij heeft zelf als jonge man ook zeer goed voetbal gespeeld op zondagochtend ging ik vaak met hem mee als hij het veld moest inspecteren als consul van de KNVB. Hij heeft een poging gedaan om zijn beide zoons op voetbal te krijgen maar die hadden geen belangstelling. Pas later vond hij in zijn jongste dochter Greetje een medestander in de voetbal liefhebberij. Op zondagavond sloten mijn vader en Greetje zich tijdens studio sport op in de woonkamer om dan samen te staan roepen naar het scherm als er weer iets gebeurde wat ze niet naar de zin was.
Mijn vader was zeer zorgzaam, zeker toen mijn moeder ziek werd heeft hij haar vele jaren liefdevol verzorgt. Mijn vader was een man van daden en weinig woorden, hij kon ook niet goed over gevoel en emoties praten en ook wilde hij mensen niet lastig vallen met zijn problemen. Ondanks dat hij diverse lichamelijk klachten had hoorde je hem daar niet over en als je hem moest geloven mankeerde hem weinig en was hij nog een jonge oudere man. Hij kon moeilijk accepteren dat zijn lichaam hem langzaam in de steek liet en deed liever of er niets aan de hand was. Mijn vader had een hekel aan ruzie en ook aan hebzucht en het oprakelen van oud zeer, hij was de bemiddelaar altijd oprecht, hulpvaardig en zorgzaam. Mijn vader en moeder waren hele goede mensen die altijd voor ons klaargestaan hebben en die een bijzondere band met de kinderen en de kleinkinderen hadden. Mijn ouders leven door in vijf kinderen en heel veel kleinkinderen, dit is de bekende circle of life en wij zullen altijd met veel liefde en respect aan onze ouders denken want onze ouders waren bijzondere en zeer goede mensen.
Woensdag 14 september 2011 hebben we onze vader na een Eucharistie viering in de H. Josephkerk in Bargercompas, een rustplaats gegeven op het parochiekerkhof naast onze moeder.