In het jaar 2000 schreef ik dit gedicht in een bijzonder moeilijke en gecompliceerde tijd in mijn leven als motivatie voor mijzelf. Aangezien dit gedicht heel vaak is overgenomen en ik er veel reacties op gehad heb de afgelopen twintig jaar, heb ik besloten het gedicht op een eigen pagina te zetten om wat context toe te voegen. Vriendelijke groet, Hein Pragt
De trein
Ik sta op het station, de ochtendlucht is zacht
te staren in de verte, waar een toekomst op me wacht.
Ik kan kiezen voor een richting en of ik de trein mis
mijn toekomst bepaal ik zelf, door wat ik nu beslis.
Zoveel mensen ongelukkig, ik hoor stil hun beklag
ik moet nog dit, ik moet nog dat, hoe kom ik door de dag.
Ontevreden met hun levenslot en mensen om hun heen
het leven zo onrechtvaardig, gevoelsmatig heel alleen.
Maar ligt het aan die anderen, bekijk jezelf eens goed
alleen jij bent verantwoordelijk voor wat je dagelijks doet.
Leer willen in plaats van moeten, neem je leven in de hand
ontdek je eigenwaarde, zet jezelf niet aan de kant.
Anderen kun je niet veranderen, jezelf echter altijd
pas als je dat leert inzien, heb je jezelf bevrijdt.
Welke weg ik ook neem en met wie aan mijn zij
mijn geluk is geen illusie, de keuze is aan mij.
Hein Pragt
Foto die aanleiding was voor het gedicht
Toelichting
In het jaar 2000 had ik net besloten om te gaan scheiden na vele jaren ellende en de echtscheiding was begin 2000 in volle gang en ik was emotioneel gebroken en probeerde te overleven. Helaas leerde ik dat veel mensen (zelfs mensen die mij dierbaar waren) liever de leugens en roddels die er toen over mij verteld werden wilde geloven zonder wederhoor te doen bij mij. Ook leerde ik de harde les dat het vrijwel onmogelijk is om te bewijzen dat iets niet gedaan hebt, het onterecht beschuldigd worden van allerlei verschrikkelijke dingen kwam bij mij heel hard aan voor mijn rechtvaardigheidsgevoel. Ook wist ik in die tijd nog niet dat ik eigenlijk hoogfunctionerend autistisch was waardoor ik veel te eerlijk en open was en helaas wat sociale vaardigheden miste, waardoor ik zelf helaas ook een redelijk aandeel had in alles wat me toen overkwam.
Op de ochtend stond ik op het station in de ochtendnevel om naar mijn werk te gaan en toen maakte ik bovenstaande foto. Die avond heb ik dit gedicht geschreven, als motivatie voor mijzelf om mijzelf op de been te houden. Ik probeerde het als gewoonlijk zo goed mogelijk doen voor iedereen en verloor mijzelf daarbij regelmatig uit het oog. Ik had het gevoel dat mijn leven geleefd werd en dat ik continue gemanipuleerd werd. In dit gedicht maakte ik mijzelf even weer duidelijk dat het heel belangrijk was om ook aan mijzelf te denken, om mijn eigenwaarde niet aan de kant te zetten en te blijven geloven dat er nog een toekomst in het verschiet lag. De belangrijkste boodschap was wel dat ik mij niet moest laten leven maar mijn lot in eigen handen moest nemen, dat ik moest en kon beslissen over mijn eigen leven en de mensen die daar een rol in konden spelen. Ik moest mijn geluk niet afhankelijk maken van anderen, mijn geluk was mijn eigen keuze. Dit gedicht heeft heel lang aan mijn muur gehangen als permanente herinnering voor mijzelf en ik weet dat veel mensen in moeilijke tijden er ook steun aan gehad hebben.
Vriendelijke groet, Hein Pragt