De webslog van Hein Pragt.

blog

Emancipatie van autisme

Door Hein Pragt aan zondag, juli 9, 2023

Deze week heb ik een nieuwe e-reader gekocht om ook luisterboeken mee af te spelen. Ik lees graag, veel en snel maar de laatste tijd “struikel” ik vaker over zinnen en moet ik zinnen opnieuw lezen wat het plezier van het lezen een beetje bederft. Ik vind luisterboeken heerlijk, ik ga lekker liggen op de bank een laat me een boek voorlezen en ik kan me met de koptelefoon helemaal afsluiten. Dit weekend luisterde ik: “Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit” van Bianca Toeps en het was een feest van herkenning op vele gebieden.

Wat ik alleen jammer vond was dat ze veel best wel succesvolle mensen met autisme beschreef wat misschien niet zo fijn is voor mensen met autisme die het allemaal net een beetje redden. Maar desondanks een fantastisch goed boek omdat het opkomt voor mensen met autisme. Ook ik kan nog steeds kwaad worden op mensen die autisme willen “genezen”. We hebben meer baat bij een beetje begrip en hulp waarbij we kunnen zijn wie we zijn, dan medicatie en het min of meer gedwongen leren aanpassen aan de norm.

Ook ik heb een goede baan (en een zeer goed inkomen) waar goed gebruik gemaakt wordt van mijn autisme, maar ook ik heb een lange geschiedenis van mislukte relaties en huwelijken, stressvolle banen, burn-out, heel veel onbegrip en vooroordelen en twee depressies achter me. Ik heb heel veel baat gehad bij cognitieve therapie en schema therapie om dingen voor mij duidelijk te maken. Ik hou van therapie die dingen logisch op een rijtje zet en duidelijk maakt. Maar uiteindelijk ben ik “trots” op wie ik ben en durf ik negatieve mensen los te laten en te verbannen. Toch moet ik nog elke dag voor mijn autisme knokken.

Ik snap dat lang niet elke autist (ja ik noem het zo) zelfredzaam is, integendeel, maar ik stoor me ook aan het over de hoofden heen praten van mensen met autisme wat als een bevestiging van het onvermogen overkomt. Ik kan me de boosheid van sommige mensen met autisme over “onbegrip” zo goed voorstellen, het is ook heel vervelend om telkens langs de lat van “normale” mensen beoordeeld te worden wat de eigenwaarde nog meer omlaag haalt. Ik vind het heel goed dat Bianca in haar boek opkomt voor mensen met autisme en ze handvatten geeft en (h)erkenning.

Hoewel ik ook maar één van de vele kleurtjes van autisme ben, heb ik ook nog genoeg om over te schrijven. In de strijd voor emancipatie voor autisme.

Tot schrijfs, Hein Pragt.

Verder lezen

blog

Alleen is niet eenzaam

Door Hein Pragt aan zaterdag, juli 1, 2023

Maar al te vaak denken mensen dat mensen die alleen zijn of alleen wonen eenzaam en een beetje sneu zijn. Niets is minder waar, ik kan uit ervaring zeggen dat ik me vaker eenzamer gevoeld heb binnen een relatie dan daarbuiten. En nu ik de zestig gepasseerd ben en veel mensen bekijk die al hun hele leven bij elkaar zijn, zie ik mensen die nog steeds gelukkig zijn met elkaar maar ook genoeg stellen die “tot elkaar veroordeeld” zijn. Dan denk ik soms aan de Sigmund strip waar een man die 40 jaar getrouwd is het woord “tweezaamheid” als overtreffende trap van eenzaamheid bedacht heeft.

Al jong was ik (ook toen ook al autistisch) vaak alleen en genoot ik van het leven in mijn eigen fantasie wereld. Toen ik het dorp waar ik geboren werd verliet lag de wereld helemaal open met alle mogelijkheden en avontuur en ik was op zoek naar mijzelf en bezig om vrij te leven op mijn eigen eigenwijze manier met heel veel vallen en opstaan. En in de zes jaar dat ik beroepsmusicus was, woonde ik altijd alleen. Ik was niet eenzaam, ik had genoeg mensen om mij heen en altijd wel vriendinnen met voordelen. En hoewel ik soms wel eens verlangde naar een vaste langdurige relatie, kwam het daar, mede door mijn levensstijl, nooit van. Vrij zijn en alles ontdekken en beleven was voor mij het leven, met alle mooie maar soms ook tragische momenten.

Toen besloot ik om toch maar te gaan doen wat er van mij verwacht werd in huisje, boompje beestje, maar mijn partnerkeuze was niet zo succesvol. Mijn toch wel autistische brein met een sterk gevoel voor eerlijkheid en wederkerigheid was ook wel een uitdaging, maar mijn partners hadden zo ook hun eigen serieuze stoornissen. Ik heb meerdere keren in mijn leven compleet opnieuw moeten beginnen en dat was altijd een moment van diepe bezinning waarbij ik vaak mijzelf weer helemaal terug moest vinden. Maar de tijden dat ik alleen was waren vaak hele gelukkige tijden. Toch wisten vrouwen mij altijd weer te vinden, zelfs als ik niet op zoek was, en liet ik me weer overhalen in een relatie die zeker in de verliefde fase ook erg fijn was, maar wat vaak niet zo goed afliep. Desondanks heb ik met de meeste ex partners geen problemen en soms zelfs een goed band en is het gewoon gegaan zoals het gegaan is.

Na mijn laatste relatie van ruim twee en half jaar, nu meer dan tien jaar geleden is het er niet meer van gekomen, ondanks dat er regelmatig belangstelling was. Je zou kunnen zeggen dat ik mijn lesje wel geleerd heb. Maar ondertussen heb ik als alleenstaande een prima leven en voel ik me zelden eenzaam. Ik ken nog steeds genoeg mensen waar ik een warme band mee heb, ik heb nog steeds vriendinnen, en mensen die me alleen maar een negatief gevoel gaven heb ik uit mijn leven verbannen. Ik ken mensen van mijn leeftijd die niet met pensioen willen gaan omdat ze er enorm tegenop zien om de hele dag met hun vrouw door te moeten brengen, dan tel ik mijn zegeningen af en toe.

Ik had een hele goed band met mijn inmiddels overleden, ook alleenstaande, buurman en over één ding waren we het eens, we waren gelukkig als alleenstaande mannen en we dronken af en toe samen één (soms twee) biertjes in de tuin bij mooi weer en konden lachen om de vreemde relatieperikelen die we af en toe om ons heen zagen en de wensen en eisen van zoekende dames van onze leeftijd. De laatste weken van zijn leven in de hospice heb ik hem nog elke dag bezocht en hebben we samen nog geproost op het leven.

Ik vind sommige vrouwen prachtige wezens, maar niet meer als bindende, dwingende, beperkende levenspartner, ik heb mijn portie manipulatie en misbruik ruimschoots gehad. Ik geniet van mijn vrijheid en vind het heerlijk om samen met anderen (ook vrouwen) van deze vrijheid en het leven te genieten. Niemand gaat mij meer vertellen hoe ik leven moet, dat bepaal ik zelf wel. Hoezo, eenzaam?

Tot schrijfs, Hein Pragt.

Kijk ook eens op het: Alleenwonen forum op deze website!

Verder lezen

blog

Verliefd op ADD en ADHD vrouwen!

Door Hein Pragt aan donderdag, juni 1, 2023

Ik ben in mijn leven regelmatig verliefd geweest op een vrouw die ADD of ADHD had en daar heb ik uiteindelijk ook wel een goede verklaring voor gevonden. Ik heb ook een aantal relaties gehad met vrouwen die ADD of ADHD hadden en al deze relaties zijn uiteindelijk niet goed afgelopen. Desondanks merk ik nog steeds dat ik het type ADD of ADHD vrouw vaak nog steeds erg aantrekkelijk vind en dat ik met de kennis van nu misschien wel een langdurige relatie zou kunnen opbouwen met een liefdespartner met ADD of ADHD.

Waarom voel ik mij dan zo aangetrokken tot vrouwen die ADD of ADHD hebben? Dit heeft vooral te maken met het feit dat deze vrouwen vaak wat minder conventioneel en nog wat spontaan, onbevangen, speels en avontuurlijk zijn. Ik weet uit ervaring dat dit speelse, onbevangen en avontuurlijk ook zeker voor de liefde en intimiteit opgaat wat bijzonder prettige en aangenaam kan zijn. Qua lichamelijk intimiteit waren mijn beste en meest avontuurlijk ervaringen met partners die ADD of ADHD hadden. In een relatie met een ADD of ADHD vrouw had ik vaak het gevoel dat ik weer achttien jaar oud was en dat alles aan nieuwe ervaringen en mogelijkheden nog open lag.

Waarom kon ik dan op de duur niet omgaan met ADD of ADHD gedrag? Dit heeft ook te maken met mijn hoogfunctionerend autisme. Van één kant vind ik het heerlijk dat ik iemand heb die mij af en toe uit mijn comfortzone trekt en mij het avontuur intrekt, maar als autist heb je ook behoefte aan een gezonde basis van vertrouwen en zekerheden. De vrouwen met ADD en ADHD waar ik mee samen geweest ben hadden geleerd om hun soms wat onverantwoordelijke gedrag te maskeren, dingen verborgen te houden en zonder blikken of blozen te kunnen liegen alsof het gedrukt stond. Dit triggerde al mijn autistische onzekerheden. Dit zorgde weer voor afstand in de relatie waardoor mijn autistische behoefte aan vertrouwen en eerlijkheid uiteindelijk beklemmend werd voor mijn ADD of ADHD partner. Vaak eindigden deze relaties in overspel van mijn partner waarna voor mij de kous af was.

Met de kennis van nu over mijn hoogfunctionerd autisme en mijn opgedane kennis van ADD en ADHD zou een relatie heel anders gelopen zijn. Ik heb geleerd om op een betere wijze voor mijzelf op te komen en ik ben makkelijker geworden in het loslaten van zaken. Vroeger was wederkerigheid dat ik eigenlijk van de ander hetzelfde terug verwachtte wat ik zelf gaf, tegenwoordig geef ik in dezelfde mate als ik krijg. Ik heb genoeg eigenwaarde om iemand redelijk vrij te kunnen laten, maar dezelfde vrijheid eigen ik ook mijzelf toe. Ik zal mijzelf nooit meer in een afhankelijke positie plaatsen want ik weet wat er dan allemaal mis kan gaan, ik geniet van de mooie dingen en geef terug naarmate ik ook zelf krijg. Ik heb geleerd dat dit niet egoïstisch is maar een vorm van gezonde eigenwaarde.

Ik geniet van het leven en ben een beetje wars van conventies en “zo hoort het”, mijn beperking is mijn autisme maar na zoveel jaren kan ik daar steeds beter mee omgaan en ook steeds beter mijn grenzen bepalen en aangeven. Ik hou nog steeds van mensen die speels en onbevangen zijn en ik laat me ook nog steeds met alle plezier meenemen om te verdwalen. Met de kennis van nu neem ik niemand uit mij relatieverleden iets kwalijk, het ging zoals het ging met de kennis van toen. Ik zou alleen sneller een einde gemaakt hebben aan een paar relaties of de zaak wat losser gehouden hebben, maar daar ben ik nu veel makkelijker in geworden omdat ik dit geleerd heb.

Terugkijkend heb ik met ADD en ADHD vrouwen enorme hoogtepunten gekend maar ook soms enorme dieptepunten, maar één ding was zeker, het was nooit saai.

Tot schrijfs, Hein Pragt

Verder lezen

blog

Vrij van cynisme

Door Hein Pragt aan zondag, mei 21, 2023

Als ik ergens een hekel aan gekregen heb in mijn leven is dat cynisme, sarcasme en steken onder water. Als HF Autist heb ik daar veel moeite mee, ik ben altijd recht door zee en zeg wat ik denk en doe wat ik zeg. Vanuit mijn autisme had ik altijd wel moeite om cynisme en steken onder water te herkennen. Sarcasme ligt er zo dik bovenop dat ik dit wel herken en er ook wel de humor van in kan zien. Wat mij het meest stoort aan mensen die cynisme en steken onder water hanteren is dat ze iets (bijna) gemeens zeggen, maar als ze er op aangesproken worden zeggen dat het een grapje was.

Zo heb ik jarenlang met Rotterdamse collega’s gewerkt die heel vaak pessimistisch cynisch waren en ook ruimhartig waren met vooroordelen en steken onder water. Ik had daar best veel moeite mee en als ik er eens wat boos op reageerde kreeg ik permanent te horen dat het maar een grapje was. Het komt bij mij over als manipuleren, het is vaak geen teken van een leuke eerlijke persoonlijkheid en het komt een beetje superieur over. Door de jaren heen ben ik het beter gaan herkennen, maar soms staan de voelsprieten wel iets te gevoelig afgesteld. Ik heb in ieder geval geleerd om de eerste reactie uit te stellen en er vrolijk op te reageren om het daarna even rustig te analyseren.

Ik heb best een tijd lang in mijn leven gevochten om “erbij te horen” vanuit mijn HF Autisme, ik probeerde zo hard om “normaal” over te komen dat mijn brein overuren draaide en ik bijna alles wat er tegen en over mij gezegd werd zat te (over) analyseren. Ik heb de nodige levenslessen gehad in “reputatieschade” door mensen die onwaarheden vertellen en manipuleren. En nog steeds stoort het me af en toe dat karma niet haar best doet en het vaak toch goed lijkt te gaan met slechte en manipulerende mensen. Vanuit mijn kerkelijke opvoeding leerde ik dat kwaad zichzelf bestraft, maar soms twijfel ik daar wel een beetje aan.

Met het stijgen van de leeftijd ben ik steeds makkelijker geworden in het loslaten van mensen die niet helemaal eerlijk zijn, ik ben wel erg eerlijk en als je daar misbruik of gebruik van maakt, dan neem ik gepaste afstand. Ik hoef niet zo nodig meer aardig gevonden te worden door iedereen, ik kies zelf wel uit welke mensen voor mij belangrijk zijn en bij wie ik met een glimlach alles het ene oor in en het andere oor uit laat gaan. Ik zoek en maak geen ruzie of conflicten, dat heeft geen enkele zin en daar heb ik alleen mijzelf mee, ik negeer het gewoon en lach er om. Waarom zo moeilijk doen in het leven, je leeft maar één keer en probeer er gewoon zoveel mogelijk van de genieten.

Wanneer je een probleem met me hebt, zeg het dan en praat er met mij over, wees eerlijk en ik ben ook eerlijk en wanneer je dan nog steeds een probleem met mij hebt, dan is het maar zo maar is het voor beiden kanten duidelijk. De meeste problemen zijn zo makkelijk de wereld uit te helpen als mensen eens meer MET elkaar zouden praten dan OVER elkaar. Ik laat mensen die wel OVER me praten maar niet MET me willen praten de laatste jaren met veel gemak los. Iedereen mag zijn eigen menig hebben en leven zoals hij of zij wil, maar val mij er dan niet mee lastig. Ik vul mijn leven liever met mensen die wel prettig zijn in de omgang. Cest la vie.

Tot schrijfs, Hein Pragt.

Verder lezen

blog

Weer leren loslaten

Door Hein Pragt aan woensdag, mei 3, 2023

Wijlen Paul van Vliet zei het al: “afscheid nemen van de wieg tot aan het graf”. Soms wordt het afscheid je opgedrongen, maar soms is het voor jezelf beter om ergens afscheid van te nemen. Ook het nummer: “The Power of Goodbye” van Madonna legt het goed uit, wanneer iemand bijna alleen maar negatieve gevoelens oproept en je dat niet kunt veranderen, dan is het tijd om afscheid te nemen. Een jaar geleden raakte ik als gevolg van een burn-out in een best wel heftige depressie en toen werd me ook pijnlijk duidelijk op welke mensen ik wel kon rekenen en welke mensen eigenlijk bijna mede veroorzakers van mijn negatieve spiraal waren.

Soms wil je zo graag dat mensen je accepteren en waarderen, maar soms moet je jezelf niet laten gijzelen door dingen en mensen die je niet kunt veranderen, soms is het gewoon beter om dit bewust en oprecht gewoon los te laten. Het is mijn leven en ik leef zoals ik dat wil en ik zit niet te wachtten op jullie goedkeuring. Wanneer je niet MET me praat maar wel OVER mij praat, dan ben je voor mij geen knip waard en laat ik je met genoegen los.

Mijn familie staat er berucht om dat er zoveel onderlinge ruzie en onvrede met elkaar is, als kind leerde ik al hoe het zat met ooms en tantes. Om de meest kleine onbenulligheden hadden ze jarenlange vetes en moesten er gericht keuzes gemaakt worden als er eens een familie feest of zelfs een begrafenis was. Als kind al kon ik hier niet bij, waarom proberen mensen hun eigen leven en dat van anderen zo te verpesten, wat is het nut van al dit negatieve gedrag? Ook hier viel me op dat mensen niet met elkaar spraken, maar vooral (achter de rug om) over elkaar. Een ding heb ik geleerd, de familie Pragt is geen hechte familie en dat is helaas zwak uitgedrukt.

Ik weet dat ik een leven geleid heb dat niet alledaags was en dat ik vrolijk en eigenwijs totaal buiten alle lijntjes gekleurd heb, maar ik ben altijd eerlijk en oprecht geweest. Ik heb wel eens harde beslissingen moeten nemen in mijn leven, waar niet iedereen blij mee was, maar nooit uit gemakzucht of gemeenheid, meestal was het voor mij even zwaar. Mensen kunnen zich afvragen waarom ik bepaalde dingen doe, of bepaalde dingen gedaan heb, ik ben altijd bereidt om er over te praten. Maar wanneer men zelf een invulling maakt en niet met mij wil praten, maar wel over mij praat, dan ben ik er klaar mee.

Ik ben gestopt om mijzelf verantwoordelijk te voelen voor de verkeerde indruk die mensen soms van mij hebben, gestopt om mijzelf te bewijzen, ik wil gewoon een tevreden leven leiden samen met de mensen die wel de moeite nemen om mij echt te leren kennen. Loslaten is geen “wraak” het moet gewoon een oprecht gevoel zijn van “het kan me echt niets meer schelen!”. Wanneer je het echt loslaat besteed je er ook geen aandacht meer aan en vreet het ook geen energie meer. Energie die je beter kunt stoppen in de positieve dingen en mensen in je leven.

Inmiddels is mijn depressie weer voorbij en blaak ik weer van levenslust en energie. Mijn gesprekken met mijn therapeut hebben hier wel aan bijgedragen, ze heeft me een goede spiegel voorgehouden en ook het inzicht van het bovenstaande weer leren inzien. Integer, onafhankelijk en eigenwijs dat is mijn levenshouding en mijn oude Haagse maat Robbie zei altijd tegen mij: “Hein, ze kenn beitâh je zaag afpikke dan je pik afzage“ en dat tovert altijd nog een glimlach op mijn gezicht. Je hoeft me niet vertellen hoe ik leven moet” zong Bennie Nijman ooit en dat nummer moet je nog maar eens luisteren. Carpe Diem.

Tot schrjfs, Hein Pragt

Verder lezen

blog

It’s my life

Door Hein Pragt aan zaterdag, april 1, 2023

Ik heb in mijn leven best veel liefdesrelaties gehad, ik ben twee keer getrouwd geweest, heb langdurig samengewoond en heb latrelaties gehad. En om eerlijk te zijn heb ik de laatste jaren steeds minder trek in een liefdesrelatie. Liefdesrelaties worden ook zwaar overschat en ervaringen in mijn omgeving bevestigen dit alleen maar. Zo weet ik van een bepaalde collega dat hij absoluut niet thuis wil werken en ook niet met pensioen wil, omdat hij het thuis met zijn vrouw niet uithoudt. Dan denk ik, dit heeft niets meer met een liefdesrelatie te maken maar het zijn twee mensen die tot de dood hen zal scheiden tot elkaar veroordeeld zijn.

Ik ken de machtsstrijd binnen relaties maar al te goed, vaak is het subtiel zoals emotionele manipulatie, soms is het meer dreigend en dwingender. Ik zal nooit meer vergeten dat ik met regelmaat moest horen: “als het je niet aanstaat dan sodemieter je toch op, maar weet wel, ik maak je hartstikke kapot en je ziet de kinderen nooit weer!”. Maar meestal gaat de machtstijd wat subtieler, het onthouden van intimiteit, het negeren of doodzwijgen, zuchtend in een hoekje gaan zitten mokken, huilen of emotioneel doen, mensen hebben allerlei trucjes om hun zin door te drijven. Een bevriende psycholoog zei ooit eens tegen mij dat veel problemen die mensen hebben eigenlijk maar één oorzaak hebben: “het gaat niet zoals ik het wil!”.

Wanneer ik terugkijk op relaties dan ben ik altijd veel te lang doorgegaan, heb ik jaren lang aan dode paarden zitten trekken in de hoop dat een relatie nog eens liefdevol en wederkerig zou worden. Met de kennis van nu weet ik dat ik er vaker dan eens, veel eerder de stekker uit had moeten trekken. Er is te vaak op mijn verantwoordelijkheidsgevoel gespeeld en ik ben er zo vaak ingestonken. Gaandeweg je leven leer je van je fouten en leer je ook wat de uitdrukking “zachte heelmeesters maken stinkende wonden” betekent. Natuurlijk zien we op televisie en in films van die fantastische liefdesrelaties die na jaren en jaren nog steeds bloeien en groeien, met twee heel gelukkig partners die elkaar na al die jaren nog innig lief hebben. En hoeveel van die relaties ziet U om u heen, ik zie er erg weinig, ik zie wel veel “gewoonte” relaties, van het is nou eenmaal zo en je moet er maar wat van maken, doe maar normaal dan doe je als gek genoeg.

Nee, ik hoef niet perse meer een liefdesrelatie om gelukkig te zijn, ik heb door de jaren geleerd dat je zelf verantwoordelijk bent voor je eigen geluk. Ik ben alleen maar veel mensen snappen niet dat dat niet per definitie eenzaam is, veel mensen die alleen zijn genieten daar juist van. Je eigen leven kunnen bepalen, je leven, je tijd en je huis zo inrichten zoals jij dat leuk vindt, niet telkens compromis moeten sluiten of je leven laten beperken. Je bent er voor mensen die je lief hebt, maar vanuit je eigen behoefte om mensen te helpen, niet als sociale verplichting.

Hoe ouder ik word, hoe minder ik iets “moet”, hoe meer ik heb geleerd dat “nee” ook een goed antwoord is en dat het leven best kort is en dat het zaak is er iets moois van te maken. Ik doe mijn best om zoveel mogelijk van mijn leven te genieten, met respect voor anderen en mensen om mij heen. Ik ben geen losbol, ik leef verantwoordelijk in alle opzichten, maar “omdat we dat altijd zo gedaan hebben” of “omdat dat zo hoort” of “omdat iedereen dat zo doet”, zijn voor mij geen argumenten, ik leef op mijn eigen eigenwijze manier. En dan zet ik “It’s my life” van Bon Jovi of “My life” van Billy Joel nog eens op en luister met een brede lach op mijn gezicht. Ja, het is “mijn” leven!

Tot schrijfs, Hein Pragt

Verder lezen

blog

En toen was ik ineens 64

Door Hein Pragt aan zaterdag, maart 11, 2023

Afgelopen week was mijn verjaardag en werd ik 64 jaar oud, iets dat ik me vroeger nooit kon voorstellen. Het was een leuke maar niet al te uitbundige verjaardag, alleen wat kinderen en een ex stiefdochter op bezoek en ik heb lekker voor ze gekookt. Als cadeautje kreeg ik Corona, maar dat is al weer bijna over. Nog even en ik ga met pensioen, om eerlijk te zijn geniet ik al een klein pensioen vanuit de grafische sector. Ik werk nog maar 28 uur per week als afbouwen naar alle tijd voor mijzelf. Om eerlijk te zijn, ik vind werken nog best leuk, maar het is niet meer een hoofdzaak in mijn leven, eerder een middel om de rekeningen te betalen. Ik heb zoveel andere dingen die ik leuk vind, dat ik me zelden verveel en vaak zelfs meer tijd zou kunnen gebruiken voor al mijn hobby’s.

Ik zie er nog jong uit, de meeste mensen zijn verbaast als ik mijn leeftijd noem en meestal hoor ik dat ze dachten dat ik eind vijftig was. Ik voel me ook nog geen 64 en geestelijk al helemaal niet. Ergens rond mijn vijftigste ben ik gestopt men me geestelijk ouder voelen en dat hou ik er gewoon in. Ik draai nog volop mee in de wereld, heb nog overal belangstelling voor, leer elke dag nog weer nieuwe dingen en ben zeer geïnteresseerd in alles wat nieuw is, ook in techniek. We stoppen niet met spelen omdat we oud worden, we worden oud omdat we stoppen met spelen, is een bekende uitspraak. Ik ben vrije recent nog een facebook groep en een webshop begonnen om alle elektronica en computer kennis die ik in mijn leven heb opgedaan te delen met een nieuwe generatie (en wat senioren die ook nog actief zijn). Hier heb ik heel veel plezier in.

Ik ben op een punt in mijn leven dat niets meer “moet” zeker niet omdat het zo hoort, op deze leeftijd begin je meer te relativeren. Wat is echt belangrijk en wat is minder belangrijk, wat geeft me levensgeluk en wat niet, waar wil ik me nog druk om maken? Ik was nooit zo goed in “nee” zeggen maar ik ben er stukken beter in geworden. Ik woon alleen en ga lekker mijn eigen gang, ik heb een paar leuke vrienden en vriendinnen waar ik heel blij mee ben en genoeg leuke kennissen. Zwaar gedoe me relaties hoeft voor mij niet zo meer, ik heb in mijn leven iets vaak niet wederkerige relaties gehad, eens is het genoeg geweest. Ik doe mijn best om gezond en actief te blijven en ik ben benieuwd hoe lang ik nog van dit leven kan genieten, ik stel er niets voor uit, het leven is wel NU. Het volgende doel is 65 jaar in goede gezondheid en nog lekker actief.

Tot schrijfs, Hein Pragt

Verder lezen

blog

Voor(oor)delen van single zijn

Door Hein Pragt aan zaterdag, februari 11, 2023

Ik ben nu zo pakweg tien jaar relatieloos, zoals ik het zelf noem, dat heeft meerdere oorzaken, maar het voelt niet slecht. Ik heb een leuk leven, ik verveel me zelden en voel me over het algemeen gelukkig. Ja, er zijn wel eens momenten dat je liefdevolle aandacht en intimiteit mist, maar dat gaat ook weer over, net als een wolkje wat even voor de zon langsgaat. Een van de vooroordelen is dat je niemand meer kunt vinden of dat je te kieskeurig bent. Beiden is maar een beetje waar, ik heb de laatste jaren wel leuke dames gehad die aangaven iets met mij te willen, maar als van mijn kant het gevoel niet goed is, dan komt er niets van behalve soms een leuke vriendschap, en dat is ook waardevol.

Een van de oorzaken dat ik niet zo snel meer in een relatie stap is mijn vrijheid en autonome gevoel, ik heb mijn leven goed op orde en wil daar eigenlijk niet zoveel aan veranderen. En datzelfde merk ik ook vaak bij vrouwen, ook zij hebben hun leven vaak al helemaal ingericht en willen daar ook niet meer zoveel aan veranderen. Zo had ik een aantal jaren geleden contact met een leuke dame uit Haarlem, ze had geen problemen met en afstand relatie. Pas later begreep ik waarom, ze had een baan en een sociaal leven en verwachtte van mij dat ik elk weekend naar Haarlem zou rijden. Dat zij ook hier zou komen zou incidenteel ook wel eens kunnen voor een dagje. Toen begreep ik pas dat ik voor de relatie alles zou moeten doen en inleveren en dat zij zo weinig mogelijk aan haar leven wilde veranderen. Toen ik me dat realiseerde was de verliefdheid snel voorbij.

Natuurlijk spelen er van mijn kant ook slechte ervaringen mee, ik ben twee keer getrouwd geweest, heb vijf kinderen en heb ook nog jaren lang samengewoond in mijn leven. Eigenlijk ben ik vanaf mijn vierentwintigste nooit langer dan een paar maanden relatieloos geweest, er kwam altijd wel weer iets op mijn pad. Maar ik ben ook een aantal keren bedrogen en er is ook regelmatig ernstig misbruik van mijn zorgzaamheid en liefde gemaakt. Als er iets is waar ik niet meer tegen kan dan is dat drama en manipulatie. Al dat soort ervaringen hebben me vooral veel geleerd en vooral wat ik nooit meer wil.

En als ik dan op zaterdag door de Albert Heijn loop en de “gelukkige” stelletjes zie kibbelen of elkaar zelf openlijk af zitten vallen en te beperken, ben ik altijd weer blij dat ik alleen naar huis ga. Laatst zag ik een man en een vrouw, zij duwde de kar en gaf hem telkens opdracht dingen te pakken en bekritiseerde hem in het openbaar als hij niet het goede gepakt had. Op een bepaald moment legde hij een pak koekjes in de wagen en zij zei: “waarvoor is dat?”. Hij zei: “die vind ik lekker”. “Leg terug”, commandeerde zij, en hij deed het ook nog. Dan ga ik met zo’n gelukkig gevoel alleen terug naar mijn eigen huis. Ik weet dit is maar één voorbeeld en veel mensen zijn wel gelukkig samen, maar ik ken ook veel mensen zie eenzaam in een relatie zitten, en dat is de ergste eenzaamheid die er is, heb ik ervaren.

En ja, als ik een mooie film zie waarbij twee mensen liefdevol voor elkaar door het vuur gaan, dan overvalt mij wel eens een weemoedig gevoeld. Maar als ik (jaren geleden) op een datingsite afgewezen wordt omdat ik een jaar boven de gewenste leeftijd zit en zij nota bene net zo oud is als ik, dan ben ik zo weer uitgeschreven. Ik kan niet tegen een vorm van “liefdesmarkt” waarbij je C.V. nauwkeurig bekeken wordt, iedereen er zoveel mogelijk uit wil slepen en een date meer op een sollicitatiegesprek lijkt. Ik denk dat ik te oud ben voor deze onzin.

Alleen zijn is niet per definitie eenzaam, zoals veel mensen wel denken, het goede gevoel van tevreden en vooral autonoom leven is prima. Ook als alleenstaande kun je intens van het leven genieten, en dat laatste dat doe ik met volle overtuiging.

Tot schrijfs, Hein Pragt

Verder lezen

blog

Overleven

Door Hein Pragt aan donderdag, februari 2, 2023

De laatste tijd lees ik steeds vaker in het nieuws dat één van de artiesten of mensen die een belangrijke rol hebben gespeeld in de tijd van mijn leven, overleden zijn. Op zich is dat niet raar maar bij het overlijden van bijvoorbeeld een artiest die je bewonderd hebt, is er ineens ook een tijdperk echt voorbij. Het is alsof het overlijden van deze artiest ook een stukje uit mijn leven weghaalt. Iets van, nu is een tijdperk echt voorbij.

Maar ook in mijn omgeving vallen steeds meer mensen weg, afgelopen jaar nog een paar collega’s en mijn vriend en buurman. Wanneer ik het goed bekijk zijn best veel mensen die ik echte vrienden heb genoemd al overleden. Al deze mensen heb ik als het ware overleefd. Ook bij deze mensen heb ik vaak het gevoel dat ook een tijdperk in mijn leven definitief is afgesloten. Niet dat ik er dagelijks om treur, maar op dat moment is het gevoel er even.

Ik weet nog goed, toen ik zeventien was leken mensen van boven de veertig voor mij allemaal erg oud en ik kon mijzelf niet voorstellen dat ik ooit zo oud als hen zou zijn. Toen ik eenmaal veertig was voelde ik me nog een jonge god, ik was voor mijn gevoel nog in de beste jaren van mijn leven. Ook toen ik zestig werd voelde ik me nog jong, maar het lijf begon al iets meer tegen te stribbelen. Nu kan ik me niet voorstellen dat ik ooit boven de zeventig zal zijn. Het leven schuift gewoon op en ik blijf me gelukkig altijd jong van geest voelen en ik verzorg mijzelf goed en zie er ook vele jaren jonger uit.

Na mijn vijftigste begon het gevoel van overleven bij het overlijden van oude vrienden, kennissen en collega’s. Steeds meer werd ik me er van bewust dat ik blij moest zijn met een goede gezondheid maar dat het leven ook vergankelijk is. Mijn buurman was altijd erg zuinig op zijn spullen en verzorgde het goed, na zijn overlijden werd bijna alles door een kringloopbedrijf in een vrachtwagen “gesmeten” en dat bevestigde voor mij nog eens dat ik mijn spullen voor mijzelf heb en dat ik niet moet nadenken over wat er mee gaat gebeuren na mijn dood. Ik ben ook zo tegen al mijn spullen aan gaan kijken, zo van, hoe belangrijk is het eigenlijk. Ik ga mij voor mijn dood er geen zorgen om maken en na mijn dood ben ik me nergens meer van bewust en doet men maar wat men wil, ik heb er geen last meer van.

Dit realiseren dat het leven vergankelijk is maar ook al je aardse bezittingen en je nalatenschap voor je zelf niet meer uitmaakt, maakt het leven wel makkelijker. Na mij de zondvloed, natuurlijk ga ik niemand met schulden achterlaten, maar wat men met de rest van mijn nalatenschap doet, daar zal ik geen zorgen of last van hebben na mijn dood. Alles wat ik NU dat doe ik omdat het NU goed voelt, alles wat ik bezit dat is omdat ik er NU plezier van heb, dat leven in het NU is, en voelt prima. Het is een soort van gelaten geruststelling dat veel van wat we op deze aarde zo belangrijk vinden soms best relatief is. Steve Jobs (de oprichter van Apple computers) is nu de rijkste man op het kerkhof, hij zal er zelf niets meer van merken. De les hier is dat je moet (be)leven wanneer je nog leeft. Pluk de dag, leef in het NU.

Tot schrijfs, Hein Pragt.

Verder lezen

blog

Unalome

Door Hein Pragt aan donderdag, december 29, 2022

Ik vind veel symbolen erg mooi, zeker om de achterliggende betekenis en één van deze symbolen is de Unalome. Ik heb dan ook een Unalome in combinatie met een Lotusbloem op mijn rechter onderarm laten tatoeëren. Voor ik in ga op de betekenis van de Unalome wil ik toch even iets vertellen over mijn hoogfunctionerend autisme (HFA). Ja, ik heb een autistische brein en als kind was dat wel erg duidelijk, maar omdat mensen met HFA vaak hoog intelligent zijn leren ze gaandeweg het leven om zich zo “normaal” te gedragen dat de meeste mensen het niet merken. Desondanks hebben ze wel een paar eigenschappen van HFA die ze niet zo goed kunnen verbergen zoals: extreme eerlijkheid en rechtvaardigheidsgevoel, niet goed kunnen omgaan met manipulatie, sarcasme en cynisme maar ook een enorme creativiteit en een enorme belangstelling voor veel verschillende zaken. Zo heb ik veel interesse in wetenschap, muziek, filosofie, volkerenkunde, psychologie, cultuur en spiritualiteit en weet ik dit allemaal te combineren. Ik geloof ook in non dualisme en dat voegt alles wel samen.

Dit bepaalde ook mijn voorkeur voor het Unalome symbool. De Unalome is een oosters (sommige bronnen geven aan een boeddhistisch) symbool die een spiraal en / of een zigzaglijn voorstelt die eindigt in een rechte lijn, soms met één of drie punten daarboven. De vorm van de Unalome staat voor het kronkelige levenspad dat elk mens aflegt tijdens zijn of haar leven. Eerst zoekt men nog alle uitersten op en kronkelt de lijn ver naar links en rechts, uiteindelijk gaat de zigzaglijn over een rechte lijn die aangeeft dat men uiteindelijk de verlichting, wijsheid, rust en stabiliteit vindt. De drie puntjes staan voor levenswijsheid, inzicht en verlichting, soms staat er ook één enkele stip aan het einde van de tatoeage, dan is de betekenis van de stip het einde van het leven, het moment dat we vervagen. Ik heb er ook een Lotusbloem bij staan die staat voor de (weder) geboorte en de dood.

Ik heb op mijn eigen website de betekenis en herkomst van meer dan 850 symbolen staan waarvan vele ook een diepere spirituele betekenis hebben. Mijn leven heeft zich zeker in de vorm van de Unalome bewogen, ik ben tussen mijn achttiende en vierentwintigste beroepsmusicus geweest in diverse bands, ik heb daarna een poging gedaan zo conventioneel mogelijk te leven, goedbetaalde innovatieve baan, trouwen en kinderen krijgen, scheiden, weer trouwen, nog een leuke dochter krijgen en weer scheiden. Er zat beweging genoeg in het leven en nog steeds wel genoeg, maar wel veel stabieler. De goede baan en het eigen thuis en financiële zekerheid en emotionele stabiliteit is nog steeds aanwezig dus ik nader wel een zekere vorm van Nirvana.

Desondanks wens ik niet volgens conventies te leven en volg ik mijn eigen levensfilosofie. De Unalome is één van mijn vier tatoeages, die elk een deel van mijn levensfilosofie vertegenwoordigen. Ik heb ze laten tatoeëren om ze echt te verankeren, dit gaat ook nooit meer veranderen. Het fijne van ouder worden is dat je steeds beter weet wat je wilt en ook wat je vooral niet wilt en dat het ook steeds makkelijker is om “nee” te zeggen. Ik denk dat ik uiteindelijk de verlichting, wijsheid, rust en stabiliteit zal vinden, maar hoop ook dat er af en toe iemand om de hoek komt die me even weer in het avontuur trekt. Want voor mij blijft het leven, beleven. Carpe Diem.

Tot schrijfs, Hein Pragt.

Verder lezen