Deze blog gaat over mijn kinderen en over kinderen waar ik direct of indirect voor zorg. Ondanks dat ik spreek over mijn kinderen zie ik kinderen, net als liefdespartners, niet als bezit. Kinderen krijg je een tijd van je leven om te verzorgen en op te voeden en daarna moet je ze in liefde loslaten en ze hun eigen leven laten leiden. Ik geloof ook in opvoeden (rust, reinheid en regelmaat) en regels en niet altijd populair willen zijn. Maar soms zie ik sommige ouders die hun kinderen vasthouden door ze zogenaamd heel liefdevol zwak en afhankelijk te houden of die zich op het niveau van vriend of vriendin van hun kinderen plaatsen. Ik zie ook soms het resultaat hiervan en dan denk ik aan de uitspraak van Bette Davis: “Als je nooit door een kind gehaat bent, ben je nooit een ouder geweest.”. Desondanks probeer ik mijn kinderen liefdevol, eerlijk en oprecht op te voeden en er voor ze te zijn als ze me nodig hebben, ik ben niet hun vriendje maar hun vader.

Als tiener zag ik mijzelf niet als vader, eigenlijk wilde ik in die tijd geen kinderen maar toen ik twintig werd veranderde dat. Ik begon na te denken over kinderen en hoe ik het zou willen doen als vader en toen ik mijn eerste zoon kreeg was er de afspraak waar we het uitgebreid over gehad hadden dat we beiden voor de helft zouden werken en beiden voor de helft voor de kinderen zouden zorgen. Dit was mijn ideaal, maar helaas kwam de moeder van mijn kind hier kort na de bevalling op terug en dwong mij zo in de alleenverdiener rol, die ik uit verantwoordelijkheid voor mijn gezin, soms met grote tegenzin, heb vervult. Dit is helaas altijd een pijnpunt gebleven. Desondanks heb ik wel veel thuis kunnen werken en daarnaast ook veel tijd aan mijn kinderen kunnen besteden. Als het mooi weer was dan nam ik de middag vrij en werkte maar in de avond als de kinderen naar bed waren. Ik reed elke avond op de fiets een stuk ze met het zitje voorop de stang, ik bracht ze naar bed en verzon kabouter spillebeen verhaaltjes en bracht ze naar muziekles, sport en paardrijles en bouwde een complete speeltuin in de tuin. Soms denk ik dat het een beetje wrang is dat pas na een echtscheiding de verdeling van zorg en werk goed geregeld kan worden.

Toch heb ik hier nu geen pijnpunt meer over, wat geweest is is geweest, ik heb het losgelaten want het verleden is geweest en daar kun je niets meer aan veranderen, het leven speelt zich nu af in het NU. Ik heb nu een thuis voor mijn kinderen en voor de kinderen waar ik indirect ook soms nog voor zorg. Ik heb mijn werk terug kunnen brengen naar 32 uur waarbij ik het financieel net kan redden maar als alleenstaande vader wel genoeg tijd voor mijn kinderen kan hebben. Ik geniet ontzettend van het ouderschap en verzorging van kinderen, vooral als ze klein, vol verwondering en nieuwsgierig zijn. Samen over alles praten, ze alles leren en levenswijsheid doorgeven, samen er op uit om de wereld te verkennen, het is zo leuk dat ik dit voor geen geld op aarde zou willen missen en ik ben dankbaar dat mij dit gegeven is.

Toch vroeg iemand mij laatste of ik het niet vervelend vind dat ik zo weinig contact heb met mijn twee oudste kinderen en dan antwoord ik dat ik daar niet zo mee zit. Mijn oudste kinderen gaan hun eigen weg en ik hoor van familie en kennissen dat het goed met ze gaat. Ik herken een stukje van mijzelf in mijn oudste kinderen, ook ik heb een lange tijd gehad dat ik mijn ouders links heb laten liggen en mijn eigen leven wilde inrichten en het op mijn eigen wijze wilde doen. In dat opzicht begrijp ik ze wel en hoef ik me dus ook geen zorgen om ze te maken zodat ik weer meer tijd heb voor de kinderen die deze zorg wel nodig hebben. Wel vind ik het soms vervelend voor Romy, die altijd vol lof over haar grote broers praat. Voor mij is dit gewoon in liefde loslaten, mijn deur staat altijd voor ze open als ze me nodig hebben, maar wanneer ze dat niet nodig hebben is het ook goed.

De zorgen voor mijn zoon Rene blijven voorlopig wel, maar ik hoop dat we hier de goede weg gekozen hebben en dat het ook wel goed komt met hem. Mijn jongste zoon begint zich nu ook wat los te maken, soms dan komt hij een weekend niet omdat hij liever met vrienden uit wil gaan en hij gaat ook niet meer mee op vakantie omdat hij liever met zijn vrienden gaat. Ook hier heb ik vrede mee, ik ben blij dat hij vrienden heeft en een sociaal netwerk, dan kan ik hem met een goed gevoel een beetje loslaten. De tijd die wel nog wel samen hebben koester ik nog wel en die probeer ik ook zo leuk mogelijk voor beiden in te richten. Mijn jongste Romy is nog klein en daar blijft de zorg en afhankelijkheid nog wel een paar jaar voor doorgaan. Ik ben heel blij dat we hier de rol als gezamenlijk ouders die samen voor de kinderen zorgen zo goed hebben opgepakt en ingericht. Romy heeft amper last van de echtscheiding van haar ouders en zo zou het altijd moeten zijn.

En ook voor alle kinderen waar ik indirect mee te maken heb zoals kinderen van mijn ex partners en ook vrienden en vriendinnen van mijn kinderen probeer ik een goede ouder te zijn voor zover ze daarom vragen. De rol van vader is een rol die ik probeer te koesteren, het is een onlosmakelijk deel van mij. Ik hou van al mijn kinderen, elk op hun eigen wijze en mijn deur zal altijd voor ze openstaan, onafhankelijk van alles wat ze wel of juist niet doen. Ik laat ze los en blijf met liefde op gepaste afstand naar ze kijken. Liefde voor kinderen hoeft niet perse wederkerig te zijn, als ouder moet je leren om los te laten en er toch te zijn als het nodig is. Voor dat geval heb ik hier een gezellig thuis waar alle kinderen welkom zijn en dat koester ik.

Tot schrijfs, Hein Pragt

Even weer eens tijd voor een blogje, gisteren heb ik met wat aangeef en vasthoudhulp van Romy een mooie nieuwe ruime ren gemaakt voor de kippen en de konijnen en vandaag ben ik gezellig met Romy en een vriendinnetje van Romy naar de piramide van Australisch geweest. Deze week is herfstvakantie en ik heb maandag tot en met woensdag vrij genomen om gezellig vakantie te vieren. Woensdag ga ik samen met Romy en een vriendinnetje van Romy naar het Universiteitsmuseum in Utrecht en donderdag en vrijdag werk ik weer en neemt haar moeder het weer over tot zaterdag. Romy was dit weekend extra bij mij omdat haar moeder erg ziek was en dan gooi ik de plannen wel om. Ik heb altijd met veel liefde voor mijn kinderen willen zorgen ook al is me dat niet altijd gegund geweest.

Ik ben over het algemeen heel gelukkig maar soms komen allerlei gevoelens even voorbij en dan gaan ze ook weer, net als een wolkje dat even voorbij komt en weer gaat, zo heb ik ook dat soort gevoelens en emoties leren bekijken. Zo heb ik soms even een wolkje van een opstandig gevoel, dat gaat ook weer snel over maar ik wil het ook even hier delen. Een paar weken geleden sprak ik iemand die de wijze waarop ik omging met de ex partners en kinderen maar vreemd vond en ik vroeg haar waarom. Zij vond dat we nog veel de close waren en dat vond ze ongezond. Toen vroeg ik hoe het bij haar ging, kwam het er op neer dat ze gewoon een hekel aan elkaar hadden en na zoveel jaar nog steeds ruzie konden maken om elke kleinigheid. Wat ik verder uit het gesprek kon opmaken nam ze hem nog steeds kwalijk dat hij was weggegaan en bijna al haar ellende was voor een groot deel te wijten aan haar ex, die nu lekker gelukkig liep te zijn met een ander. Ik vroeg zo terloops hoe het met de kinderen ging, nou dat ging niet zo goed, ze hadden de nodige problemen maar dat lag vooral aan hun vader die wel geld had om zijn kinderen dure telefoons te geven maar geen geld om haar wat meer alimentatie te betalen.

Ik dacht toen met een zucht dat het na veel echtscheiding zo gaat dat het dus al bijna lijkt dat dit de norm is. Mensen die gewoon verstandige ouders blijven en omwille van de kinderen gewoon normaal tegen elkaar doen en samen wel ouders blijven zou dus “ongezond” of abnormaal zijn. Dit is mijns inziens niet het geval, wanneer mensen uit elkaar gaan en een beetje verstandig zijn dan houden ze op om als kleine kinderen ruzie te maken of het (vaak beschuldigende) slachtoffer uit te hangen en dan gunnen ze elkaar gewoon weer een goed leven en nemen ze beiden de zorg voor hun eigen leven en het welzijn van de kinderen op zich. Kinderen willen niet tussen de twee mensen waar ze van houden geplaatst worden en wanneer exen een klein beetje gezond verstand hebben en zich niet als een verwend kind dat iets afgepakt is gedragen dan praat men niet slecht over de ex partner en laat men het ook niet toe dat in het bijzijn van de kinderen slecht over hun vader of moeder gesproken wordt. De meeste mensen die dit wel doen hou ik een spiegel voor, hoe zou je het vinden als iemand anders zo slecht over jouw ouders zou praten, dat zou je ook niet accepteren. Maar helaas zie ik zo vaak dat kinderen psychisch in de problemen raken door psychisch gemanipuleer van hun eigen ouders.

En dit kan heel subtiel gaan, waarbij de subtiel beschuldigende ouder zichzelf als opofferend en oprecht en eerlijk neerzet ten koste van de ander. Kind bij thuiskomst van papa: “papa had dit weekend niet zoveel tijd voor mij!”. Mama: “ja zo is papa nou eenmaal, maar wees blij dat je weer thuis bent!”. Heel subtiel de ander even omlaag halen en jezelf even ophemelen en even aangeven dat dit het thuis van de kinderen is en niet dat bij de ander. Veel mensen zijn bijna expert in dit soort manipulatie waarbij ze zichzelf als de beste, opofferende en meest betrokken ouder neerzetten ten koste van de ander. Maar het manipuleren van de kinderen kan ook heel subtiel door veel te huilen en verdriet te tonen en aan te geven dat de ex partner dit allemaal veroorzaakt, terwijl de ex partner het zo goed heeft met zijn of haar nieuwe liefde. De ex partner is gelukkig ten koste van het ongeluk en ellende van hen, en dat leggen ze dan even subtiel bij de kinderen neer. En dan hebben ze als ouder het voor elkaar dat de kinderen niet meer naar de andere ouder willen en hebben ze de kinderen lekker voor zichzelf en kunnen ze met de kinderen naar de psychiater om alle problemen op te lossen, die natuurlijk allemaal door de ex veroorzaakt zijn. Wraak over de ruggen van de kinderen, ik kan dit soort mensen niet begrijpen, dit heeft niets met liefde en verantwoordelijkheid richting je kinderen te maken maar alleen maar met terugpakken en het eigen gekwetste ego.

Ik voelde me enigszins opstandig na dit gesprek en moest thuis even het nummer: “get over it” van de Eagles luisteren. Een paar zinnen zing ik dan even weer hard mee en de boodschap is weer duidelijk, hou eens op met klagen en zeuren, word eens volwassen en kom er eens overheen. Mijn moeder zei vroeger: “kan niet ligt op het kerkhof en wil niet ligt er naast”. Dit klinkt hard maar is wel erg waar. Tegenwoordig lijkt het er soms op dat het zielig doen model, de problemen breed uithangen en in de zwakheid blijven hangen heel gewoon is en zelfs genoeg oplevert. Je eigen broek ophouden en wat van je leven maken door gewoon te werken aan jezelf te werken en jezelf een schop onder de kont te geven, dat leren we niet meer. Misschien moeten sommige hulpverleners ook eens zeggen: “kan niet ligt op het kerkhof en wil niet ligt er naast!” en “Get over it”.

Vroeger wilde ik graag dat iedereen mij aardig vond en daar deed ik ook erg mijn best voor, tegenwoordig hoef ik niet meer aardig gevonden te worden door iedereen en kan ik zelf mensen die mij zelfs onaardig vinden of vervelend tegen me doen loslaten. Ik heb een paar mensen om mij heen waar ik een hele goede band mee heb en daar concentreer ik me op, al die anderen wens is succes met hun leven en soms zelfs: “get over it”. Ik probeer andermans problemen niet meer mijn problemen te maken, en neemt men mij dat kwalijk, dan ben ik voor hen maar niet aardig. Voor echte vrienden en en mensen die ik lief heb ben ik er altijd. John Lennon zei het al eens: “Being honest may not get you a lot of friends but it’ll always get you the right ones” . En zo is het!

En nu weer genieten van een paar mooie dagen, het wolkje is al weer voorbij.

Vriendelijke groet, Hein Pragt

Soms ontmoet je iemand, je wordt verliefd en je besluit om samen de levensweg te bewandelen in een liefdesrelatie. Maar soms is verliefdheid en liefde niet genoeg en soms gaan de wegen weer een beetje uit elkaar lopen en beslis je ook weer om elk een eigen weg te gaan. Twee jaar geleden begon de weg van mij en mijn lief en twee weken geleden is het besluit gevallen dat we elk weer onze eigen weg gaan. Beiden kijken we terug op twee mooie jaren waarin we een aantal minder leuke dingen hebben meegemaakt maar ook heel veel mooie momenten gedeeld hebben. Het is voor beiden even pijnlijk maar het is niet zo dat we elkaar nooit meer zullen zien of spreken. Het is goed zo.

De laatste twee weken had ik als gewoonlijk ook vaak mijn kinderen hier thuis en dat zorgt wel voor de nodige afleiding. Maar een paar dagen en avonden was ik wel ineens weer alleen. Nu ben ik drie jaar alleen (en gelukkig) geweest na de scheiding maar na de laatste twee jaar bijna nooit alleen geweest te zijn, was het wel even wennen. Ik voelde wel af en toe wat meer onrust in mijzelf en alles moet nog weer zijn nieuwe regelmaat krijgen. Toch zit ik wel na te denken over mijn leven zoals ik het de laatste jaren heb ingericht. Een vriendin van mij drukte me nog wel even met de neus op de waarheid dat ik ook niet zo een ideale positie heb op de liefdesmarkt, ik moet het helaas wel met haar eens zijn. Ik heb naast mijn baan van 34 uur, mijn eigen huis en tuin, een paar huisdieren, huishouden, co-ouderschap, kinderen en twee ex partners niet echt veel tijd over voor een relatie.

Bovendien zijn de meeste vrouwen van mijn leeftijd al in de levensfase dat de kinderen de deur uit zijn en ze nu weer aan zichzelf toekomen en willen ze ook graag er op uit en samen leuke dingen ondernemen. Aangezien al mijn vrije dagen naar de schoolvakanties en vrije dagen van de kinderen gaan heb ik geen tijd om een weekje weg te gaan maar heel af en toe een keer een weekend. Maar dit is mijn leven en mijn keuze, ik wil voor mijn kinderen zorgen en dat zal niet altijd makkelijk zijn voor een liefdespartner. En ik kan zelf wel van alles willen maar dat gaat niet altijd, wanneer er niets meer te delen is moet je kiezen en dan gaan de kinderen voor. Ik denk dat veel alleenstaande moeders dit dilemma wel herkennen. Maar ik tel ook regelmatig wel mijn zegeningen want die zijn er ook meer dan genoeg.

Nog even terug naar alledag, de afgelopen week heb ik twee parkietjes gekocht, ze zijn 7 weken oud en al heel tam. We gaan kijken of we ze heel tam kunnen krijgen, het zijn super gezellige diertjes. Deze zaterdag was ik alleen, ik heb het huis schoongemaakt, de was gedaan, boodschappen gedaan, de dierenhokken schoon gemaakt en ben even de stad in geweest. De kipjes en konijnen lopen los in de tuin en dat is leuk om te zien en ik heb lekker achter het huis onder de overkapping gegeten. Ik schijf een blogje en ben een beetje met mijn site aan het werk en Romy slaapt deze nacht bij haar grote zus. Morgen na de middag brengt die Romy weer hier en dan begint weer een normale week, school, werk, Romy naar judo en gitaarles en woensdagmiddag gaat Romy weer tot vrijdagavond naar haar mama. Dinsdag heb ik een vrije dag want dan heeft Romy vrij omdat er weer een studiedag is voor de meester en juffen. Ik heb nog twee boeken over mindfulness op de plank liggen voor de komende tijd en de nieuwe psychologie magazine moet ik ook nog lezen.

Ik heb geen tijd om me te vervelen en denk er regelmatig aan dat het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen maakte. Dingen die je niet kunt veranderen zijn een feit zijn en die moet je loslaten. Het verleden is geweest en de toekomst is nog onbekend en het enige wat zeker is dat is het NU… en daar leef ik met volle teugen in.

Tot schrijfs, Hein

Weer eens tijd voor een blog! Na de grote vakantie ben ik nu al weer een week aan het werk en is Romy deze week weer naar school. We zitten weer in ons “normale” co-ouderschap ritme en dat geeft ook weer rust voor iedereen. De vakantie was geweldig leuk, ik heb twee weken samen met Corien en Romy in een safaritent op het Eiland van Maurik doorgebracht en dat was super leuk. Romy was de hele dag druk in de weer met vriendjes en vriendinnetjes van de camping, het animatieteam, knutselen, dansen en wandklimmen. Corien en ik hebben ’s avonds voor de tent in de lounge stoelen zitten kletsen met leuke inspiratiekaarten en stukken gewandeld als Romy aan het knutselen was. Ook kwamen alle drie zussen van Romy een paar keer langs en zijn Tessa en daarna Britte nog een nachtje komen logeren bij ons in de tent. Britte heeft ook de dieren verzorgd tijdens de vakantie en ik ben heel blij met de grote zussen van Romy.

De week na de camping heb ik thuis de hele klussenlijst die er al maanden lag in één week afgewerkt. Slaapkamer van Romy verhuizen, schilderen en opnieuw inrichten, van de oude slaapkamer van Romy een logeerkamer maken en de zolderkamer opruimen en opnieuw inrichten voor mijn zonen. Naar de stortplaats rijden met alle rommel, de voordeur schilderen en huis en tuin opruimen. Ook heb ik de site www.eroses.eu verhuisd naar www.heinpragt.com en heb ik de site www.heinpragt.com een nieuw uiterlijk gegeven wat nu veel vriendelijker is voor tablets. De laatste zondag zijn we met zijn drieën nog naar de levenskunstbeurs geweest en dat was ook erg leuk, Romy heeft een uur lang een workshop mindfulness voor kinderen gedaan en was heel enthousiast.

Maar zoals gewoonlijk ga ik met klussen thuis altijd over mijn grenzen heen, wanneer ik ergens aan begin dan moet het ook af. Bij het schilderen van de kamer van Romy was ik al kapot maar dan moet ook net nog even dat laatste stukje schilderen zodat ik morgen het bed er in kan zetten. Het resultaat is dat ik dan om half 12 in de nacht kapot op de bank ga liggen en de volgende dag gewoon weer doorga. Wanneer je zo bezig bent en in de “flow” zit dan ga je gewoon verder en ben je trots op het resultaat. Maar een week later merk je dat je wat grenzen van jezelf overschreden hebt. Vanaf afgelopen woensdag zit mijn nek vast en heb ik hoofdpijn, niet levensbedreigend maar wel vervelend. Gelukkig is er met paracetamol, rust en warme douches wel iets aan te doen en weet ik wel dat het overgaat, de mens is altijd wel wat ongeduldig.

Mede omdat Romy zo enthousiast was ben ik me nog iets meer gaan verdiepen in mindfulness en ik heb net twee boeken besteld. Wanneer ik me ergens voor interesseer dan wil ik ook gelijk alles er over lezen en alles in mij opnemen en leren begrijpen. Dit is ook een (soms lastig) karaktertrekje van mijzelf, maar ook hier is goed mee te leven. Wanneer ik weer inspiratie heb zal ik in de nabije toekomst ook over dit onderwerp gaan schrijven.

Ik verveel me bijna nooit, integendeel, soms doe ik mensen wel een beetje tekort door alle dingen waar ik belangstelling voor heb. Gelukkig deelt Corien een groot deel van de dingen waar ik belangstelling voor heb en hebben we zo ook weer gesprekstof samen. En zo gaan we nu weer op naar de nazomer, herfst en de feestdagen.

Tot schrijfs, Hein Pragt

Met deze pakkende titel van een heel goed boek dat ik iedereen kan aanraden, wil ik deze blog openen. Veel mensen denken op deze eenvoudige wijze en ook ik betrap me er nu zelfs nog wel eens op. Het is ook eenvoudig: er is niets mis met mij, de ander is het probleem. Vroeger dacht ik dat problemen tussen mensen erg ingewikkeld waren en dat er allerlei ingewikkelde mechanismen speelden, tegenwoordig heb ik geleerd dat de meeste ingewikkelde conflicten tussen mensen vaak een heel eenvoudige oorzaak hebben. Omdat mensen de angel van het probleem of conflict niet doorzien blijven ze vaak jarenlang doorgaan met deze problemen en conflicten waarbij de problemen of conflicten alleen maar groter worden.

Of het nu gaat om partners, ex-partners, collega’s of kinderen, één van de basis uitingen van problemen is “ik bepaal, niet jij!”. Ex partners willen vaak nog alles bepalen richting de andere ex en veel opstandige kinderen met gedrag- of opvoedingsproblemen willen eigenlijk alleen maar erkenning van hun problemen. Toen mij dit voor het eerst overkwam dacht ik dat dit mechanisme met macht en wraak te maken had. Nu realiseer ik met dat dit meer zegt over de persoon die wil bepalen dan over mijzelf. Vaak is het zo dat deze persoon uit het gevoel van onmacht, niet gezien worden of zich niet erkend voelen probeert zichzelf kracht te geven door controle over zichzelf en anderen te hebben. Vaak is de slachtofferrol ook een vorm van “willen bepalen”. Dit mechanisme van het “willen bepalen” werkt dan als bevestiging van de eigenwaarde en eigen autonomie. Vooral wanneer mensen vinden dat hun problemen niet serieus genomen worden, of wanneer ze zich niet erkend voelen kan men omslaan in het “willen bepalen”.

Tegenwoordig zie ik het fenomeen “ik bepaal, niet jij” niet meer als macht maar juist als onmacht. Wanneer iemand er (nog) niet aan toe is om naar zichzelf te kijken en een echte oplossing te zoeken, moet ik er eigenlijk niets mee. Soms is de oplossing van een conflict of probleem niet zo moeilijk. Beide partijen moeten wel bereid zijn om het eigen aandeel en de echte angel onder ogen te willen zien. Oprecht vergeven kan ook helpen, niet als gunst aan de ander maar juist als gunst aan uzelf. Maar zoveel mensen zitten zo vast in hun eigen gelijk en hun eigen visie dat ze soms hun leven lang in de opstandige slachtofferrol blijven zitten en waarbij ze door “te bepalen” erkenning zoeken voor het in hun ogen aangedane leed. Helaas helpt dit gedrag vaak niet om deze erkenning te krijgen en is het tegendeel vaak het gevolg.

Als andere partij in dit probleem of conflict kunt u er eigenlijk niet veel mee behalve relativeren en loslaten. Probeer te voorkomen dat u meegezogen gaat worden in de problemen van de ander en laat u niet verleiden om het spel mee te spelen. Wanneer de ander door te bepalen uw leven in wil richten of wil beperken blijf dan bij uzelf, laat u niet manipuleren. Blijf doen wat voor uzelf goed voelt, ga geen conflict aan maar probeer duidelijk te zijn en u vooral niet mee te laten slepen in eindeloze discussies over wie er nu gelijk heeft. Probeer te ontdekken wat de werkelijke angel is en probeer daar op in te spelen zonder te (ver)oordelen. Wie weet kan de eenvoudige erkenning van het gevoel van de ander al een oplossing zijn. Wanneer de ander blijft volharden is het oprecht loslaten en naar de ander, zonder neerbuigend gedrag, zonder (ver)oordelen of nog even het laatste woord willen hebben, aan te geven dat u open staat voor een echte dialoog zonder gevecht, de beste oplossing.

De echte oplossing komt pas wanneer beide partijen oprecht kunnen zeggen: “ik ben oke, en jij bent oke!”.

Tot schrijfs, Hein Pragt

Het is weer druk en gezellig in huize Pragt, Raoul is hier deze week voor de voorjaarsvakantie en Romy is deze week ook vrij dus ik ben ook lekker thuis. Zaterdag ben ik samen met Raoul gezellig naar Utrecht geweest met de trein en hebben we alle spellenwinkels bezocht. Vandaag is Romy voor het eerst naar gitaarles geweest en zijn we langs de deur geweest om actie te voeren voor de WNF actie voor de neushoorn. We hebben al zes donaties binnen en we gaan voor het hele boekje. Om eerlijk te zijn vind ik thuis zijn samen zijn met de kinderen honderd keer leuker dan werken, maar ja de hypotheek moet ook betaald worden. Deze week las ik weer een aantal artikelen over hoe je meer gelukkiger kunt zijn wanneer je minder bezit. Dat de momenten dat je jezelf het meest gelukkig voelt juist meestal ervaren worden wanneer je met maar één tas met het hoognodige op vakantie bent. Ik heb ondertussen wel geleerd dat ik werk om te kunnen leven en niet andersom.

Vandaag heb ik hele secties opgeruimd op mijn vraagbaak site, ik heb het beheer een tijdje uit handen gegeven en nu las ik eindelijk eens de vragen en antwoorden bij de echtscheiding en alimentatie sectie. Wat ik las was veel gekwetste ego’s die het vergif van wraak van zich af zitten te schrijven maar ook onverantwoordelijk ouderlijk gedrag tot soms kindermishandeling met kinderen die in de strijd tussen beide ex ouders gegooid worden. Vrouwen die oproepen om hun ex man helemaal (financieel) kapot te maken, mannen die hun ex van alles en nog wat beschuldigen en onder hun verplichtingen uit proberen te komen. Het stond er allemaal, soms in wat subtiele vorm want ook manipuleren hoort blijkbaar bij veel echtscheiding. De tenen trokken me krom en het medelijden met de arme kinderen van deze ouders kon ik niet onderdrukken. Het liet me zelfs niet meer los en ik wil geen deel zijn in het verspreiden van dit soort ellende of een podium bieden aan mensen die hun emotionele vergif op internet willen rond spugen.

Maar het vreemde was ook nog dat op de meest verschrikkelijke onderwerpen ook nog de meeste reacties waren, zowel tegen maar vooral ook voor. Een vrouw zegt dat ze 150 euro alimentatie krijgt voor haar zoon, een paar anderen reageren onmiddellijk met “dat is veel te weinig, ik zou een advocaat in de hand nemen!”. Wie weet heeft de ex man het minimumloon en dan is 150 euro juist heel veel. Mensen zijn zo ondoordacht en soms zo kortzichtig en Internet bied een platform om al deze domheid en kortzichtigheid te verspreiden om zo elkaar op te stoken het leven voor zichzelf en anderen nog beroerder te maken. Daarom heb ik alles uit deze secties weggegooid, ik wil via mijn sites alleen positiviteit verspreiden en tips en ideeën verspreiden om ellende, haat en nijd te vermijden. Wat betreft de vaag en antwoord secties van mijn sites zal ik meer censuur gaan toepassen en ook zelf eerlijke en positieve antwoorden gaan geven.

Blijft de vraag waarom mensen zo smullen van de ellende van een ander? Volgens mij komt dit omdat men dan de eigen ellende kan relativeren en het eigen leven er ineens minder beroerd uitziet. Dit is volgens mij ook de reden dat men zo graag naar programma’s over asociale families kijkt en naar bijvoorbeeld extreem dikke of lelijke mensen die opgelapt worden. Deze programma’s roepen bij mij altijd afkeer op en ik wil er ook niet naar kijken, maar gezien de kijkcijfers zullen we nog meer van deze sociale diarree op het scherm krijgen.

Nog iets waar ik de laatste tijd erg mee bezig ben is de gedachte dat de meeste problemen die mensen hebben, en ook veel negatief gedrag voortkomt uit één simpel principe, namelijk “het gaat niet zoals ik het wil!”. Wanneer je met dit idee naar de meeste problemen kijkt en de (gekwetste) ego’s weet te herkennen, dan zijn veel problemen naar hele eenvoudige proporties terug te brengen. De angel van het probleem is vaak veel eenvoudiger te vinden wanneer je objectief kijkt en eens verder kijkt dan de eerste indruk. Ook bij jezelf werkt het vaak heel verhelderend als je het eigen ego probeert te herkennen en het eenvoudige principe van “het gaat niet zoals ik het graag wil!”. Wanneer je dat van jezelf doorhebt dan is het ook makkelijker om dingen los te laten en je te concentreren op dingen die echt belangrijk zijn op de langere termijn.

Negativiteit werkt op korte termijn, wanneer iemand anders (liefst iemand waar je tegenop kijkt) het slechter heeft dan jij, dan kan dit kortstondig een beter gevoel geven over je eigen situatie. Maar je eigen situatie zal er niet beter van worden en door al deze negativiteit zal je wereldbeeld ook pessimistischer worden waardoor je jezelf nog minder gelukkig voelt. Negativiteit is dus besmettelijk en we trekken onszelf en anderen er mee omlaag. Positiviteit, eerlijk naar jezelf kijken, het ego herkennen, leren om te relativeren en los te laten is de andere methode om het leven wat gelukkiger te maken. Ik wil via mijn publicaties toch wijsheden, positiviteit en alles wat ik geleerd heb verspreiden. Denk hierbij aan de spreuk: “leer van andermans fouten, het leven is te kort om ze allemaal zelf te maken!”.

Tot schrijfs, Hein Pragt

Het is al weer een tijdje geleden dat ik een blog schreef, dit komt omdat ik het laatste jaar erg druk ben geweest met zorg voor de kinderen, het werk met alle veranderingen en mijn lieve vriendin. Wanneer de tijd schaars is dan ga ik toch voor mij belangrijkere zaken op dat moment voor laten gaan. Zoals ik al zei was het weer een druk jaar, een aantal van mijn kinderen hadden wat extra aandacht nodig en hebben me ook de nodige uren zorgen opgeleverd. Maar ook de onzekerheden van de crisis en de reorganisatie op mijn werk leveren wel eens pieker momenten op. Dit heeft het afgelopen jaar wel totaal 6 migraine aanvallen tot gevolg gehad in plaats van de gebruikelijke 3 of 4 per jaar. Maar uiteindelijk komt alles wel weer goed zoals meestal wel het geval is.

Ik merk dat ik naarmate ik ouder ben geworden, ik ook meer heb leren loslaten en relativeren. Het nieuwe jaar 2013 gaat waarschijnlijk een jaar worden met nog meer veranderingen, wanneer mijn werk inderdaad zal verhuizen naar een voor mij ongunstige locatie aan de andere kant van het land dan zal ik ander werk gaan zoeken want voor mij als alleenstaande ouder is een reistijd van anderhalf uur (wat de minister acceptabel vindt) niet acceptabel. Wie weet begin ik dan eindelijk een keer voor mijzelf beginnen of zoek ik weer een baan in ICT city Veenendaal. Ook zal de crisis hier offers gaan vragen en ook dat zal aanpassingen vergen. Daarom wil ik het eens hebben over de comfort zone.

Je comfort zone is dat plekje waar jij je prettig en veilig voelt en die de meeste mensen niet durven te verlaten. Je blijft in je baan die al lang niet meer zo leuk is omdat het inkomen goed is en de zekerheid ook. Je wilt eigenlijk wel verhuizen maar de onzekerheid op de huidige markt schrikt je af. Je relatie is ook niet meer zo goed maar het gaat nog wel, je denkt wel eens aan een ander leven maar de onzekerheden die dat tot gevolg zal hebben schrikken je af om er iets aan te doen. Onwillekeurig willen mensen wel nieuwe dingen of hun leven omgooien maar zijn ze te bang om hun huidige stabiele comfortabele zekerheden op te geven. Daarom blijven de meeste mensen maar zitten waar ze zitten tot ze door omstandigheden gedwongen worden om buiten de comfort zone te stappen. Maar wanneer mensen door externe oorzaken gedwongen worden om uit hun comfort zone te stappen, zijn ze vaak eerst totaal ontredderd en in paniek. Het leven dwingt hun nieuwe keuzes te maken en sommige mensen raken dan in een diep dal. Maar anderen klimmen er weer uit en bouwen een nieuwe stabiele (vaak betere) situatie op.

Het leven heeft mij in dit opzicht de nodige lessen geleerd, ik ben inderdaad wel eens een paar keer bijna alles kwijt geweest en hoewel ik er ontzettend tegenop zag, voelde het uiteindelijk als een bevrijding. Soms dan is er een externe omstandigheid nodig om mensen uit hun comfort zone te laten stappen maar mensen die hun comfort zone doorzien kunnen er ook zelf proactief uit stappen. Waarom zou je wachtten in onzekerheid en pas actie ondernemen als het echt niet anders kan. Wanneer je doorziet dat je angst voor verandering er voor zorgt dat je steeds meer klem komt te zitten in je comfort zone, dan ben je in staat om die angst en onzekerheid los te laten en het leven in eigen hand te nemen. Door jezelf duidelijk te maken dat deze onzekerheid in de meeste gevallen niet rationeel zijn kun je jezelf verder brengen en kom je er achter dat het allemaal niet zo eng is als het in eerste instantie leek.

Het jaar 2013 gaat weer voor veel veranderingen zorgen en alle zekerheden lijken ter discussie te staan. Maar ik ga het nieuwe jaar in als een nieuwe uitdaging, ik zie wat er gaat gebeuren en probeer me er niet druk om te maken voor het echt nodig is. En dan heb ik de ervaring dat het even spannend zal zijn maar dat er uiteindelijk wel een oplossing is die soms beter is dan de oude situatie die je zo angstvallig niet durfde te verlaten. Ik denk dan aan het levensmotto van mijn moeder waar ik helaas geen leerzame gesprekken mee kan hebben die altijd zei: “Een mens lijdt dikwijls ‘t meest, door ‘t lijden dat hij vreest, doch dat nooit op komt dagen. Zo heeft hij meer te dragen, dan God te dragen geeft.”. En in dit eenvoudige gedichtje ligt een enorme levenswijsheid.

En ook leerde ik ooit eens dat twijfel en onzekerheid helemaal niet slecht zijn, het dwingt je tot nadenken en vanuit deze twijfel en onzekerheden ontstaan vaak nieuwe en betere ideeën. Soms is het goed vertoeven in de comfort zone en soms is het goed om er bewust of gedwongen eens uit te stappen. Het verleden is geweest en wanneer je (net als in een zin) ergens een punt achter durft te zetten dan is er plaats voor een nieuwe begin. De toekomst zal altijd onzeker zijn hoe we ook proberen die onzekerheden uit te bannen, niemand heeft alles in de hand. Wat er overblijft is de kracht van het NU.

Ik wens iedereen een goed en gelukkig 2013 toe met veel liefde en geluk en rust, wijsheid en inzicht voor als het toch eens tegenzit.

Tot schrijfs, Hein

Drie weken geleden ging mijn dochtertje Romy voor de eerste drie weken schoolvakantie naar Conny en toen ze Romy kwam halen op zondagavond hebben we nog even zitten praten samen met Romy en heb ik nog even kunnen zeggen dat ik Romy heel erg ga missen en heb ik haar nog even lang uitgezwaaid. Tijdens die drie weken is Romy nog een weekend hier geweest en belde ze op als er iets leuks te melden was. Eergisteren haalde ik Romy op voor mijn deel van de vakantie en ik we hebben even uitgebreid gesproken over de vakantie en bij het weggaan merkte ik dat Conny er net zoveel moeite mee had als ik en dat ze ook vanaf het balkon nog tot we uit zicht waren zat te zwaaien. Toen ik terug fietste moest ik hier nog wel aan denken. Ook deze drie weken zal Romy een weekend naar Conny gaan en zullen we bellen als er iets leuks te melden is. Romy houd evenveel van haar mama als haar papa en ze vind het soms niet leuk dat we gescheiden zijn maar we zorgen er beiden voor dat Romy van ons allebei mag blijven houden en we behandelen elkaar als ex partners, zeker tegenover de kinderen, met respect. Dit betekent ook dat we niet slecht over elkaar spreken en als de kinderen wel eens moeite of problemen met de andere partner hebben dat we dit naar de kinderen toe relativeren.

Zo zou het overal moeten zijn, maar helaas zie ik in de praktijk nog zo vaak dat kinderen tussen twee gescheiden ouders in gezet worden en dat ze actief of passief (soms subtiel) opgezet worden tegen de andere ouder. Dit kan om redenen van wraakgevoelens zijn maar ook uit angst dat de kinderen naar de andere ouder zullen trekken. Dit kun je doen door de kinderen aan jezelf te binden en het negatieve van de andere ouder een beetje te benadrukken of te bevestigen. Want zo gaat het helaas meestal, subtiel, een beetje kwaad spreken over de ander in gezelschap van de kinderen, als de kinderen eens problemen hebben bij de ex dit benadrukken en bevestigen en zeker niet relativeren. Zo kan men subtiel een wig drijven tussen de kinderen en de ex waarbij men zichzelf als goede en opofferende ouder neerzet en de ander bijvoorbeeld als egoïst en losbol. Maar uiteindelijk is dit, in mijn ogen een vorm van kindermishandeling die de maatschappij erg door de vingers ziet. Toch lopen elk jaar weer heel veel kinderen enorme emotionele schade op door deze ouders en komen veel van deze kinderen uiteindelijk in de hulpverlening terecht. Verstandige en verantwoordelijke ouders doorzien hun eigen ego en denken echt aan het belang van de kinderen. Kinderen hebben het recht om van beide ouders evenveel te mogen houden.

Nu even een weer wat luchtiger onderwerp, naast dat ik de laatste weken extra heb gewerkt om wat extra uren verlof te verdienen, was ik ook wat vaker dan normaal in Utrecht bij mijn lief Corien. We hebben de zaterdag ervoor de verjaardag van Corien gevierd en op de dag zelf zijn we samen naar een whisky proeverij geweest en hebben we ‘s avonds lekker Indiaas gegeten. Het weer is heerlijk en dan is het fijn om ‘s avonds samen de stad in te lopen om even rond te neuzen en ergens wat te drinken. Vorige week zijn we naar de parade in Utrecht geweest en hebben en samen een paar leuke voorstellingen gekeken, het is fijn om samen van dit soort dingen te kunnen genieten.

Gisteren zijn Corien en ik samen met Romy en Raoul naar een BBQ bij mijn zus in Emmen geweest, even weer de broers en zussen en de kinderen bij elkaar. Wanneer de ouders zijn weggevallen moet je het toch van dit soort gelegenheden hebben om weer eens met zijn allen bij elkaar te komen. Het was heel gezellig en het weer was natuurlijk ook heel mooi. Het is goed om de familieband in ere te houden. Toen we thuiskwamen moest Raoul nog een demonstratie geven van Guitar Hero op de Wii en daar hebben we samen nog even naar gekeken.

Nu is het zondag hebben we een uitgebreid gezamenlijk ontbijt achter de rug en straks komen Britte en Tessa nog even aan. Op momenten zoals nu realiseer ik me weer hoe belangrijk de banden met de mensen die je lief zijn en de mensen die je na zijn weer zijn, voor iedereen in die groep en hoe belangrijk het voor iedereen is om die band goed te houden. En dat ik heel gek ben op al mijn kinderen, hoe verschillend ze ook zijn en hoe belangrijk het is om elkaar met aandacht en respect te behandelen.

Tot schrijfs, Hein

De afgelopen weken waren vrij druk en dat was wel te merken, ik maak me onbewust toch drukker dan ik (onbewust) aankan en dat resulteerde de afgelopen maand al twee keer in een migraine aanval. Nu heb ik gelukkig immigran waardoor ik niet meer een hele dag van de wereld ben, maar geneesmiddelen nemen wel de symptomen maar niet de oorzaak weg. Gelukkig heb ik een hele lieve partner die me help met relativeren en waarbij ik even helemaal kan ontspannen en weer in balans kan komen. Ook is ze heel slim en kan ik soms best wel wat van haar opsteken, zeker als het om mensenkennis gaat. En het leven is niet altijd eerlijk en ook negatieve invloeden horen bij het leven en soms moet je loslaten en accepteren dat je sommige dingen gewoon niet kunt veranderen hoewel dat soms wel moeilijk is.

Nu ben ik van nature iemand die heel goed kan relativeren, ik heb een vrij normaal gevoelsleven en uit ook alle emoties maar wel kort en heftig. Als ik boos ben dan ben ik ook even erg boos, maar nooit agressief en dit is ook vrij snel weer over waarna ik weer druk ben met relativeren. Ik durf ook de schuld of oorzaak bij mijzelf te zoeken, ook wanneer het om mijn eigen ego gaat en vaak los ik dingen toch met wat humor en zelfreflectie op. Vaak gaat het namelijk over het ego, bij mijzelf maar ook bij anderen.

Ik erger me heel erg aan dat soort ego’s (en in dat opzicht ben ik dan zelf weer een ego) en vooral aan mensen die denken dat ze tot de “chosen few” behoren, die net doen alsof ze spiritueel zijn of via een dure (avatar) cursus denken dat ze verlicht zijn of de wijsheid in pacht hebben en dat ze de wereld mogen helpen en verbeteren. Zelden kwam ik grotere ego’s tegen als daar, maar ook zelden zullen ze dat zelf toegeven. Ook ik heb een ego en doe dingen vanuit mijn ego, de dingen die ik doe zijn wel altijd oprecht en integer en niet om mijn eigen ego op te hemelen, hoewel dit natuurlijk wel een makkelijke aanval is op iemand die maatschappelijk actief is.

Veel gevoelens worden gevoed door ego, omdat je jezelf in het centrum zet of jezelf zo belangrijk denkt te zijn, heb je allerlei gevoelens met allerlei emoties tot gevolg. Wanneer je soms even met wat zelfreflectie naar jezelf kijkt, dan zie je ineens dat ego van jezelf en kun je proberen om het echt los te laten. Het ultieme loslaten is bijna onmogelijk, bij bijna alles komt weer ego kijken en is ego ook de grootste valkuil. Ego is niet per definitie slecht, ook zelfvertrouwen is een beetje ego hebben, het is net als alles in het leven, een gezonde balans vinden en eerlijk en oprecht zijn, ook over ego.

Nu even Romy lekker in bad doen en straks naar bed brengen met een paar verhaaltjes, zoals ik dat met al mijn kinderen gedaan heb. Dit is voor mij heerlijk ontspannen want het enorme voordeel van jonge kinderen is, dat ze een perfect excuus zijn om zelf ook af en toe even weer een beetje kind te zijn :-).

Tot schrijfs, Hein

Deze week begon vrij normaal, werken en zorgen voor de kinderen en woensdag zou mijn vader opgenomen worden om dan donderdag geopereerd te worden. Het werd al aangegeven dat het een risicovolle operatie was maar in mijn hoofd speelde alleen het risico van langdurig herstel. Die donderdag ging ik naar mijn werk met een vreemd voorgevoel, maar toen ik mijn zus na de middag belde was de operatie goed verlopen en zou mijn vader naar ic gaan. Die avond kwam ook mijn zoon Robert langs die ik zou helpen met zijn studie en toen ik om acht uur belde, zei mijn zus dat mijn vader helder was en goed bij maar dat alleen zijn bloeddruk nog niet goed was.

Met een gerust gevoel ging ik enthousiast Robert helpen en ik had net een cd van Whitesnake opgezet en we waren grapjes aan het maken toen ineens de telefoon ging en mijn zus zei dat het niet goed ging met pa en dat hij het waarschijnlijk niet ging redden. Ik zette de cd speler uit en ging totaal verslagen zitten, de tranen sprongen in mijn ogen en ik kreeg mijn vader nog heel even aan de telefoon. Al mijn zussen en mijn broer waren er voor mij had het helaas geen zin meer, ik zou 2 uur moeten rijden en dan was ik midden in de nacht en sowieso te laat. Dit was een erg machteloos gevoel want diep in je hart wil je er bij zijn. Robert kwam even bij me zitten en ik was blij dat hij er was op dat moment. Ik ben achter het huis gaan liggen en even later kwam het telefoontje dat mijn vader was overleden. Ik heb nog een paar mensen gebeld en heb daarna totaal verslagen tot half 2 in de nacht buiten gelegen onder de veranda en de hele film van mijn leven en dat van mijn ouders ging aan mij voorbij.

Vrijdagochtend heb ik eerst Robert naar de trein gebracht en ben ik daarna naar Bargercompas gereden om samen met mijn broer en zussen alles te regelen. Dit is best emotioneel maar het echtpaar dat alles regelt voor de uitvaartvereniging is bijzonder goed in hun werk en die weten met het nodige respect toch alles te regelen waar je zelf niet aan denkt op zo’n moment. Vrijdagavond ben ik even naar Conny gegaan om het Romy te vertellen en die hoorde het en was niet verdrietig, maar zei alleen maar “dan is hij nu weer bij oma”, en ik moest even heel hard mijn tranen onderdrukken.

Vrijdagavond heb ik weer de hele avond buiten in het donker liggen denken aan mijn vader, zijn leven en mijn leven en zaterdag was voor mij even een redelijk normale dag met boodschappen doen en het huis schoonmaken, eten maken voor de kinderen en mijzelf en de dieren verschonen. Gisteravond was het slecht weer en ik heb weer achter het huis gelegen terwijl eerst in de verte het noodweer er aankwam en daarna de regen die met bakken uit de lucht kwam terwijl ik droog lag te luisteren op mijn bank onder de overkapping.

Ik heb de laatste dagen erg veel nagedacht over mijn vader en ook mijn moeder, het zijn de mensen die mij op deze wereld gezet hebben maar die ook door aanleg en opvoeding voor een groot gedeelte bepaald hebben wie ik ben. Ik denk dan aan alle dingen die ik duidelijk van mijn vader heb zoals in de ochtend vroeg opstaan en gelijk actief zijn, maar ook een groot gevoel hebben voor eerlijkheid en integriteit en natuurlijk creativiteit. Maar ook minder positieve dingen, mijn vader had een eigen zaak maar was absoluut geen zakenman, daarvoor was hij te eerlijk en integer, helaas heb ik dat ook van hem, ook ik ben geen zakenman en ook ik had hetzelfde geloof in het goede van de mens maar ik ben er iets eerder achter gekomen dat dit niet altijd het geval is. Mijn vader heeft in zijn leven in dat opzicht de nodige tegenslagen gehad waarbij hij toch dacht dat mensen hem zouden behandelen met dezelfde eerlijkheid en respect als hij altijd deed, maar helaas deed men dat niet altijd. Desondanks wist mijn vader er altijd weer het beste van te maken en probeerde hij altijd weer de positieve kant van dingen in te zien, maar ook het zorgzame heb ik duidelijk van mijn vader.

Natuurlijk zijn er ook grote verschillen, zo makkelijk als ik kan praten over gevoel en emoties zo ongemakkelijk was dat voor mijn vader. Ik heb momenten gehad dat hij wel eens wat vertelde maar meestal wilde hij mensen niet lastig vallen met zijn eigen gevoel, en kon hij het ook echt niet. Ondanks dat hij diverse lichamelijk klachten had hoorde je hem daar niet over en als je hem moest geloven mankeerde hem weinig en was hij nog een jonge oudere man. Hij kon moeilijk accepteren dat zijn lichaam hem langzaam in de steek liet en deed liever of er niets aan de hand was. Mijn vader had een hekel aan ruzie en ook aan hebzucht en het oprakelen van oud zeer, hij was de bemiddelaar altijd oprecht, hulpvaardig en zorgzaam. Mijn vader en moeder waren hele goede mensen die altijd voor ons klaargestaan hebben en die een bijzondere band met de kinderen en de kleinkinderen hadden. Met mijn moeder had ik wel lange gesprekken over het leven en gevoel en emotie, dat heb ik dus wel duidelijk van haar.

Romy heeft gelijk, ze zijn weer bij elkaar, maar toch zal ik het missen dat ik ze niet meer rechtstreeks kan spreken en dat een stuk van mijn leven en mijn oorsprong er niet meer fysiek is. Maar mijn ouders leven door in vijf kinderen en heel veel kleinkinderen, dit is de bekende circle of life. Dit zal niet de laatste avond zijn dat ik nadenken zal over mijn ouders, hun leven en ons leven samen maar het zal altijd met veel liefde en respect zijn want mijn ouders waren bijzondere en zeer goede mensen.

Tot schrijfs, Hein