Het is weer druk en gezellig in huize Pragt, Raoul is hier deze week voor de voorjaarsvakantie en Romy is deze week ook vrij dus ik ben ook lekker thuis. Zaterdag ben ik samen met Raoul gezellig naar Utrecht geweest met de trein en hebben we alle spellenwinkels bezocht. Vandaag is Romy voor het eerst naar gitaarles geweest en zijn we langs de deur geweest om actie te voeren voor de WNF actie voor de neushoorn. We hebben al zes donaties binnen en we gaan voor het hele boekje. Om eerlijk te zijn vind ik thuis zijn samen zijn met de kinderen honderd keer leuker dan werken, maar ja de hypotheek moet ook betaald worden. Deze week las ik weer een aantal artikelen over hoe je meer gelukkiger kunt zijn wanneer je minder bezit. Dat de momenten dat je jezelf het meest gelukkig voelt juist meestal ervaren worden wanneer je met maar één tas met het hoognodige op vakantie bent. Ik heb ondertussen wel geleerd dat ik werk om te kunnen leven en niet andersom.

Vandaag heb ik hele secties opgeruimd op mijn vraagbaak site, ik heb het beheer een tijdje uit handen gegeven en nu las ik eindelijk eens de vragen en antwoorden bij de echtscheiding en alimentatie sectie. Wat ik las was veel gekwetste ego’s die het vergif van wraak van zich af zitten te schrijven maar ook onverantwoordelijk ouderlijk gedrag tot soms kindermishandeling met kinderen die in de strijd tussen beide ex ouders gegooid worden. Vrouwen die oproepen om hun ex man helemaal (financieel) kapot te maken, mannen die hun ex van alles en nog wat beschuldigen en onder hun verplichtingen uit proberen te komen. Het stond er allemaal, soms in wat subtiele vorm want ook manipuleren hoort blijkbaar bij veel echtscheiding. De tenen trokken me krom en het medelijden met de arme kinderen van deze ouders kon ik niet onderdrukken. Het liet me zelfs niet meer los en ik wil geen deel zijn in het verspreiden van dit soort ellende of een podium bieden aan mensen die hun emotionele vergif op internet willen rond spugen.

Maar het vreemde was ook nog dat op de meest verschrikkelijke onderwerpen ook nog de meeste reacties waren, zowel tegen maar vooral ook voor. Een vrouw zegt dat ze 150 euro alimentatie krijgt voor haar zoon, een paar anderen reageren onmiddellijk met “dat is veel te weinig, ik zou een advocaat in de hand nemen!”. Wie weet heeft de ex man het minimumloon en dan is 150 euro juist heel veel. Mensen zijn zo ondoordacht en soms zo kortzichtig en Internet bied een platform om al deze domheid en kortzichtigheid te verspreiden om zo elkaar op te stoken het leven voor zichzelf en anderen nog beroerder te maken. Daarom heb ik alles uit deze secties weggegooid, ik wil via mijn sites alleen positiviteit verspreiden en tips en ideeën verspreiden om ellende, haat en nijd te vermijden. Wat betreft de vaag en antwoord secties van mijn sites zal ik meer censuur gaan toepassen en ook zelf eerlijke en positieve antwoorden gaan geven.

Blijft de vraag waarom mensen zo smullen van de ellende van een ander? Volgens mij komt dit omdat men dan de eigen ellende kan relativeren en het eigen leven er ineens minder beroerd uitziet. Dit is volgens mij ook de reden dat men zo graag naar programma’s over asociale families kijkt en naar bijvoorbeeld extreem dikke of lelijke mensen die opgelapt worden. Deze programma’s roepen bij mij altijd afkeer op en ik wil er ook niet naar kijken, maar gezien de kijkcijfers zullen we nog meer van deze sociale diarree op het scherm krijgen.

Nog iets waar ik de laatste tijd erg mee bezig ben is de gedachte dat de meeste problemen die mensen hebben, en ook veel negatief gedrag voortkomt uit één simpel principe, namelijk “het gaat niet zoals ik het wil!”. Wanneer je met dit idee naar de meeste problemen kijkt en de (gekwetste) ego’s weet te herkennen, dan zijn veel problemen naar hele eenvoudige proporties terug te brengen. De angel van het probleem is vaak veel eenvoudiger te vinden wanneer je objectief kijkt en eens verder kijkt dan de eerste indruk. Ook bij jezelf werkt het vaak heel verhelderend als je het eigen ego probeert te herkennen en het eenvoudige principe van “het gaat niet zoals ik het graag wil!”. Wanneer je dat van jezelf doorhebt dan is het ook makkelijker om dingen los te laten en je te concentreren op dingen die echt belangrijk zijn op de langere termijn.

Negativiteit werkt op korte termijn, wanneer iemand anders (liefst iemand waar je tegenop kijkt) het slechter heeft dan jij, dan kan dit kortstondig een beter gevoel geven over je eigen situatie. Maar je eigen situatie zal er niet beter van worden en door al deze negativiteit zal je wereldbeeld ook pessimistischer worden waardoor je jezelf nog minder gelukkig voelt. Negativiteit is dus besmettelijk en we trekken onszelf en anderen er mee omlaag. Positiviteit, eerlijk naar jezelf kijken, het ego herkennen, leren om te relativeren en los te laten is de andere methode om het leven wat gelukkiger te maken. Ik wil via mijn publicaties toch wijsheden, positiviteit en alles wat ik geleerd heb verspreiden. Denk hierbij aan de spreuk: “leer van andermans fouten, het leven is te kort om ze allemaal zelf te maken!”.

Tot schrijfs, Hein Pragt

Het is al weer een tijdje geleden dat ik een blog schreef, dit komt omdat ik het laatste jaar erg druk ben geweest met zorg voor de kinderen, het werk met alle veranderingen en mijn lieve vriendin. Wanneer de tijd schaars is dan ga ik toch voor mij belangrijkere zaken op dat moment voor laten gaan. Zoals ik al zei was het weer een druk jaar, een aantal van mijn kinderen hadden wat extra aandacht nodig en hebben me ook de nodige uren zorgen opgeleverd. Maar ook de onzekerheden van de crisis en de reorganisatie op mijn werk leveren wel eens pieker momenten op. Dit heeft het afgelopen jaar wel totaal 6 migraine aanvallen tot gevolg gehad in plaats van de gebruikelijke 3 of 4 per jaar. Maar uiteindelijk komt alles wel weer goed zoals meestal wel het geval is.

Ik merk dat ik naarmate ik ouder ben geworden, ik ook meer heb leren loslaten en relativeren. Het nieuwe jaar 2013 gaat waarschijnlijk een jaar worden met nog meer veranderingen, wanneer mijn werk inderdaad zal verhuizen naar een voor mij ongunstige locatie aan de andere kant van het land dan zal ik ander werk gaan zoeken want voor mij als alleenstaande ouder is een reistijd van anderhalf uur (wat de minister acceptabel vindt) niet acceptabel. Wie weet begin ik dan eindelijk een keer voor mijzelf beginnen of zoek ik weer een baan in ICT city Veenendaal. Ook zal de crisis hier offers gaan vragen en ook dat zal aanpassingen vergen. Daarom wil ik het eens hebben over de comfort zone.

Je comfort zone is dat plekje waar jij je prettig en veilig voelt en die de meeste mensen niet durven te verlaten. Je blijft in je baan die al lang niet meer zo leuk is omdat het inkomen goed is en de zekerheid ook. Je wilt eigenlijk wel verhuizen maar de onzekerheid op de huidige markt schrikt je af. Je relatie is ook niet meer zo goed maar het gaat nog wel, je denkt wel eens aan een ander leven maar de onzekerheden die dat tot gevolg zal hebben schrikken je af om er iets aan te doen. Onwillekeurig willen mensen wel nieuwe dingen of hun leven omgooien maar zijn ze te bang om hun huidige stabiele comfortabele zekerheden op te geven. Daarom blijven de meeste mensen maar zitten waar ze zitten tot ze door omstandigheden gedwongen worden om buiten de comfort zone te stappen. Maar wanneer mensen door externe oorzaken gedwongen worden om uit hun comfort zone te stappen, zijn ze vaak eerst totaal ontredderd en in paniek. Het leven dwingt hun nieuwe keuzes te maken en sommige mensen raken dan in een diep dal. Maar anderen klimmen er weer uit en bouwen een nieuwe stabiele (vaak betere) situatie op.

Het leven heeft mij in dit opzicht de nodige lessen geleerd, ik ben inderdaad wel eens een paar keer bijna alles kwijt geweest en hoewel ik er ontzettend tegenop zag, voelde het uiteindelijk als een bevrijding. Soms dan is er een externe omstandigheid nodig om mensen uit hun comfort zone te laten stappen maar mensen die hun comfort zone doorzien kunnen er ook zelf proactief uit stappen. Waarom zou je wachtten in onzekerheid en pas actie ondernemen als het echt niet anders kan. Wanneer je doorziet dat je angst voor verandering er voor zorgt dat je steeds meer klem komt te zitten in je comfort zone, dan ben je in staat om die angst en onzekerheid los te laten en het leven in eigen hand te nemen. Door jezelf duidelijk te maken dat deze onzekerheid in de meeste gevallen niet rationeel zijn kun je jezelf verder brengen en kom je er achter dat het allemaal niet zo eng is als het in eerste instantie leek.

Het jaar 2013 gaat weer voor veel veranderingen zorgen en alle zekerheden lijken ter discussie te staan. Maar ik ga het nieuwe jaar in als een nieuwe uitdaging, ik zie wat er gaat gebeuren en probeer me er niet druk om te maken voor het echt nodig is. En dan heb ik de ervaring dat het even spannend zal zijn maar dat er uiteindelijk wel een oplossing is die soms beter is dan de oude situatie die je zo angstvallig niet durfde te verlaten. Ik denk dan aan het levensmotto van mijn moeder waar ik helaas geen leerzame gesprekken mee kan hebben die altijd zei: “Een mens lijdt dikwijls ’t meest, door ’t lijden dat hij vreest, doch dat nooit op komt dagen. Zo heeft hij meer te dragen, dan God te dragen geeft.”. En in dit eenvoudige gedichtje ligt een enorme levenswijsheid.

En ook leerde ik ooit eens dat twijfel en onzekerheid helemaal niet slecht zijn, het dwingt je tot nadenken en vanuit deze twijfel en onzekerheden ontstaan vaak nieuwe en betere ideeën. Soms is het goed vertoeven in de comfort zone en soms is het goed om er bewust of gedwongen eens uit te stappen. Het verleden is geweest en wanneer je (net als in een zin) ergens een punt achter durft te zetten dan is er plaats voor een nieuwe begin. De toekomst zal altijd onzeker zijn hoe we ook proberen die onzekerheden uit te bannen, niemand heeft alles in de hand. Wat er overblijft is de kracht van het NU.

Ik wens iedereen een goed en gelukkig 2013 toe met veel liefde en geluk en rust, wijsheid en inzicht voor als het toch eens tegenzit.

Tot schrijfs, Hein

Drie weken geleden ging mijn dochtertje Romy voor de eerste drie weken schoolvakantie naar Conny en toen ze Romy kwam halen op zondagavond hebben we nog even zitten praten samen met Romy en heb ik nog even kunnen zeggen dat ik Romy heel erg ga missen en heb ik haar nog even lang uitgezwaaid. Tijdens die drie weken is Romy nog een weekend hier geweest en belde ze op als er iets leuks te melden was. Eergisteren haalde ik Romy op voor mijn deel van de vakantie en ik we hebben even uitgebreid gesproken over de vakantie en bij het weggaan merkte ik dat Conny er net zoveel moeite mee had als ik en dat ze ook vanaf het balkon nog tot we uit zicht waren zat te zwaaien. Toen ik terug fietste moest ik hier nog wel aan denken. Ook deze drie weken zal Romy een weekend naar Conny gaan en zullen we bellen als er iets leuks te melden is. Romy houd evenveel van haar mama als haar papa en ze vind het soms niet leuk dat we gescheiden zijn maar we zorgen er beiden voor dat Romy van ons allebei mag blijven houden en we behandelen elkaar als ex partners, zeker tegenover de kinderen, met respect. Dit betekent ook dat we niet slecht over elkaar spreken en als de kinderen wel eens moeite of problemen met de andere partner hebben dat we dit naar de kinderen toe relativeren.

Zo zou het overal moeten zijn, maar helaas zie ik in de praktijk nog zo vaak dat kinderen tussen twee gescheiden ouders in gezet worden en dat ze actief of passief (soms subtiel) opgezet worden tegen de andere ouder. Dit kan om redenen van wraakgevoelens zijn maar ook uit angst dat de kinderen naar de andere ouder zullen trekken. Dit kun je doen door de kinderen aan jezelf te binden en het negatieve van de andere ouder een beetje te benadrukken of te bevestigen. Want zo gaat het helaas meestal, subtiel, een beetje kwaad spreken over de ander in gezelschap van de kinderen, als de kinderen eens problemen hebben bij de ex dit benadrukken en bevestigen en zeker niet relativeren. Zo kan men subtiel een wig drijven tussen de kinderen en de ex waarbij men zichzelf als goede en opofferende ouder neerzet en de ander bijvoorbeeld als egoïst en losbol. Maar uiteindelijk is dit, in mijn ogen een vorm van kindermishandeling die de maatschappij erg door de vingers ziet. Toch lopen elk jaar weer heel veel kinderen enorme emotionele schade op door deze ouders en komen veel van deze kinderen uiteindelijk in de hulpverlening terecht. Verstandige en verantwoordelijke ouders doorzien hun eigen ego en denken echt aan het belang van de kinderen. Kinderen hebben het recht om van beide ouders evenveel te mogen houden.

Nu even een weer wat luchtiger onderwerp, naast dat ik de laatste weken extra heb gewerkt om wat extra uren verlof te verdienen, was ik ook wat vaker dan normaal in Utrecht bij mijn lief Corien. We hebben de zaterdag ervoor de verjaardag van Corien gevierd en op de dag zelf zijn we samen naar een whisky proeverij geweest en hebben we ’s avonds lekker Indiaas gegeten. Het weer is heerlijk en dan is het fijn om ’s avonds samen de stad in te lopen om even rond te neuzen en ergens wat te drinken. Vorige week zijn we naar de parade in Utrecht geweest en hebben en samen een paar leuke voorstellingen gekeken, het is fijn om samen van dit soort dingen te kunnen genieten.

Gisteren zijn Corien en ik samen met Romy en Raoul naar een BBQ bij mijn zus in Emmen geweest, even weer de broers en zussen en de kinderen bij elkaar. Wanneer de ouders zijn weggevallen moet je het toch van dit soort gelegenheden hebben om weer eens met zijn allen bij elkaar te komen. Het was heel gezellig en het weer was natuurlijk ook heel mooi. Het is goed om de familieband in ere te houden. Toen we thuiskwamen moest Raoul nog een demonstratie geven van Guitar Hero op de Wii en daar hebben we samen nog even naar gekeken.

Nu is het zondag hebben we een uitgebreid gezamenlijk ontbijt achter de rug en straks komen Britte en Tessa nog even aan. Op momenten zoals nu realiseer ik me weer hoe belangrijk de banden met de mensen die je lief zijn en de mensen die je na zijn weer zijn, voor iedereen in die groep en hoe belangrijk het voor iedereen is om die band goed te houden. En dat ik heel gek ben op al mijn kinderen, hoe verschillend ze ook zijn en hoe belangrijk het is om elkaar met aandacht en respect te behandelen.

Tot schrijfs, Hein

De afgelopen weken waren vrij druk en dat was wel te merken, ik maak me onbewust toch drukker dan ik (onbewust) aankan en dat resulteerde de afgelopen maand al twee keer in een migraine aanval. Nu heb ik gelukkig immigran waardoor ik niet meer een hele dag van de wereld ben, maar geneesmiddelen nemen wel de symptomen maar niet de oorzaak weg. Gelukkig heb ik een hele lieve partner die me help met relativeren en waarbij ik even helemaal kan ontspannen en weer in balans kan komen. Ook is ze heel slim en kan ik soms best wel wat van haar opsteken, zeker als het om mensenkennis gaat. En het leven is niet altijd eerlijk en ook negatieve invloeden horen bij het leven en soms moet je loslaten en accepteren dat je sommige dingen gewoon niet kunt veranderen hoewel dat soms wel moeilijk is.

Nu ben ik van nature iemand die heel goed kan relativeren, ik heb een vrij normaal gevoelsleven en uit ook alle emoties maar wel kort en heftig. Als ik boos ben dan ben ik ook even erg boos, maar nooit agressief en dit is ook vrij snel weer over waarna ik weer druk ben met relativeren. Ik durf ook de schuld of oorzaak bij mijzelf te zoeken, ook wanneer het om mijn eigen ego gaat en vaak los ik dingen toch met wat humor en zelfreflectie op. Vaak gaat het namelijk over het ego, bij mijzelf maar ook bij anderen.

Ik erger me heel erg aan dat soort ego’s (en in dat opzicht ben ik dan zelf weer een ego) en vooral aan mensen die denken dat ze tot de “chosen few” behoren, die net doen alsof ze spiritueel zijn of via een dure (avatar) cursus denken dat ze verlicht zijn of de wijsheid in pacht hebben en dat ze de wereld mogen helpen en verbeteren. Zelden kwam ik grotere ego’s tegen als daar, maar ook zelden zullen ze dat zelf toegeven. Ook ik heb een ego en doe dingen vanuit mijn ego, de dingen die ik doe zijn wel altijd oprecht en integer en niet om mijn eigen ego op te hemelen, hoewel dit natuurlijk wel een makkelijke aanval is op iemand die maatschappelijk actief is.

Veel gevoelens worden gevoed door ego, omdat je jezelf in het centrum zet of jezelf zo belangrijk denkt te zijn, heb je allerlei gevoelens met allerlei emoties tot gevolg. Wanneer je soms even met wat zelfreflectie naar jezelf kijkt, dan zie je ineens dat ego van jezelf en kun je proberen om het echt los te laten. Het ultieme loslaten is bijna onmogelijk, bij bijna alles komt weer ego kijken en is ego ook de grootste valkuil. Ego is niet per definitie slecht, ook zelfvertrouwen is een beetje ego hebben, het is net als alles in het leven, een gezonde balans vinden en eerlijk en oprecht zijn, ook over ego.

Nu even Romy lekker in bad doen en straks naar bed brengen met een paar verhaaltjes, zoals ik dat met al mijn kinderen gedaan heb. Dit is voor mij heerlijk ontspannen want het enorme voordeel van jonge kinderen is, dat ze een perfect excuus zijn om zelf ook af en toe even weer een beetje kind te zijn :-).

Tot schrijfs, Hein

Deze week begon vrij normaal, werken en zorgen voor de kinderen en woensdag zou mijn vader opgenomen worden om dan donderdag geopereerd te worden. Het werd al aangegeven dat het een risicovolle operatie was maar in mijn hoofd speelde alleen het risico van langdurig herstel. Die donderdag ging ik naar mijn werk met een vreemd voorgevoel, maar toen ik mijn zus na de middag belde was de operatie goed verlopen en zou mijn vader naar ic gaan. Die avond kwam ook mijn zoon Robert langs die ik zou helpen met zijn studie en toen ik om acht uur belde, zei mijn zus dat mijn vader helder was en goed bij maar dat alleen zijn bloeddruk nog niet goed was.

Met een gerust gevoel ging ik enthousiast Robert helpen en ik had net een cd van Whitesnake opgezet en we waren grapjes aan het maken toen ineens de telefoon ging en mijn zus zei dat het niet goed ging met pa en dat hij het waarschijnlijk niet ging redden. Ik zette de cd speler uit en ging totaal verslagen zitten, de tranen sprongen in mijn ogen en ik kreeg mijn vader nog heel even aan de telefoon. Al mijn zussen en mijn broer waren er voor mij had het helaas geen zin meer, ik zou 2 uur moeten rijden en dan was ik midden in de nacht en sowieso te laat. Dit was een erg machteloos gevoel want diep in je hart wil je er bij zijn. Robert kwam even bij me zitten en ik was blij dat hij er was op dat moment. Ik ben achter het huis gaan liggen en even later kwam het telefoontje dat mijn vader was overleden. Ik heb nog een paar mensen gebeld en heb daarna totaal verslagen tot half 2 in de nacht buiten gelegen onder de veranda en de hele film van mijn leven en dat van mijn ouders ging aan mij voorbij.

Vrijdagochtend heb ik eerst Robert naar de trein gebracht en ben ik daarna naar Bargercompas gereden om samen met mijn broer en zussen alles te regelen. Dit is best emotioneel maar het echtpaar dat alles regelt voor de uitvaartvereniging is bijzonder goed in hun werk en die weten met het nodige respect toch alles te regelen waar je zelf niet aan denkt op zo’n moment. Vrijdagavond ben ik even naar Conny gegaan om het Romy te vertellen en die hoorde het en was niet verdrietig, maar zei alleen maar “dan is hij nu weer bij oma”, en ik moest even heel hard mijn tranen onderdrukken.

Vrijdagavond heb ik weer de hele avond buiten in het donker liggen denken aan mijn vader, zijn leven en mijn leven en zaterdag was voor mij even een redelijk normale dag met boodschappen doen en het huis schoonmaken, eten maken voor de kinderen en mijzelf en de dieren verschonen. Gisteravond was het slecht weer en ik heb weer achter het huis gelegen terwijl eerst in de verte het noodweer er aankwam en daarna de regen die met bakken uit de lucht kwam terwijl ik droog lag te luisteren op mijn bank onder de overkapping.

Ik heb de laatste dagen erg veel nagedacht over mijn vader en ook mijn moeder, het zijn de mensen die mij op deze wereld gezet hebben maar die ook door aanleg en opvoeding voor een groot gedeelte bepaald hebben wie ik ben. Ik denk dan aan alle dingen die ik duidelijk van mijn vader heb zoals in de ochtend vroeg opstaan en gelijk actief zijn, maar ook een groot gevoel hebben voor eerlijkheid en integriteit en natuurlijk creativiteit. Maar ook minder positieve dingen, mijn vader had een eigen zaak maar was absoluut geen zakenman, daarvoor was hij te eerlijk en integer, helaas heb ik dat ook van hem, ook ik ben geen zakenman en ook ik had hetzelfde geloof in het goede van de mens maar ik ben er iets eerder achter gekomen dat dit niet altijd het geval is. Mijn vader heeft in zijn leven in dat opzicht de nodige tegenslagen gehad waarbij hij toch dacht dat mensen hem zouden behandelen met dezelfde eerlijkheid en respect als hij altijd deed, maar helaas deed men dat niet altijd. Desondanks wist mijn vader er altijd weer het beste van te maken en probeerde hij altijd weer de positieve kant van dingen in te zien, maar ook het zorgzame heb ik duidelijk van mijn vader.

Natuurlijk zijn er ook grote verschillen, zo makkelijk als ik kan praten over gevoel en emoties zo ongemakkelijk was dat voor mijn vader. Ik heb momenten gehad dat hij wel eens wat vertelde maar meestal wilde hij mensen niet lastig vallen met zijn eigen gevoel, en kon hij het ook echt niet. Ondanks dat hij diverse lichamelijk klachten had hoorde je hem daar niet over en als je hem moest geloven mankeerde hem weinig en was hij nog een jonge oudere man. Hij kon moeilijk accepteren dat zijn lichaam hem langzaam in de steek liet en deed liever of er niets aan de hand was. Mijn vader had een hekel aan ruzie en ook aan hebzucht en het oprakelen van oud zeer, hij was de bemiddelaar altijd oprecht, hulpvaardig en zorgzaam. Mijn vader en moeder waren hele goede mensen die altijd voor ons klaargestaan hebben en die een bijzondere band met de kinderen en de kleinkinderen hadden. Met mijn moeder had ik wel lange gesprekken over het leven en gevoel en emotie, dat heb ik dus wel duidelijk van haar.

Romy heeft gelijk, ze zijn weer bij elkaar, maar toch zal ik het missen dat ik ze niet meer rechtstreeks kan spreken en dat een stuk van mijn leven en mijn oorsprong er niet meer fysiek is. Maar mijn ouders leven door in vijf kinderen en heel veel kleinkinderen, dit is de bekende circle of life. Dit zal niet de laatste avond zijn dat ik nadenken zal over mijn ouders, hun leven en ons leven samen maar het zal altijd met veel liefde en respect zijn want mijn ouders waren bijzondere en zeer goede mensen.

Tot schrijfs, Hein

De vakantie is voorbij en ik ben al weer twee weken aan het werk, hoewel het bij ons nog steeds een beetje rommelig is door de aankomende reorganisaties. Romy is weer naar school en die vindt het prachtig en deze week was ze voor het eerst weer vier nachten bij haar mama, dat was wel weer even wennen, voor mij dan… Gelukkig kwam Britte donderdagavond even langs met Romy en fietste ik vrijdagochtend net op tijd langs haar school om haar nog even een knuffel te kunnen geven. Afgelopen maandag is ze voor het eerst op paardrijles geweest, wel eng hoor want het was best een grote pony waar ze op zat maar ze deed het prima. Ze is nog wat jong maar als ze echt wil en doorzet dan mag ze van mij hoor. Morgen gaan we voor de tweede keer en dan gaat ook een vriendinnetje van Romy mee kijken. Met de jongens gaat het momenteel ook wel goed, die zijn wat ouder en hebben andere dingen waar ik en zij zich druk om (kunnen) maken. We hebben ook twee nieuwe bewoners in huize Pragt, twee hamsters, dit brengt het totaal van dierlijke huisgenoten op twaalf. 🙂

Deze week heb ik ook wat dingen verkocht via marktplaats en een midi orgelklavier en een Hammond Xm1 module gekocht via hetzelfde marktplaats. Ik heb vroeger een echt toonwiel orgel gehad en in de tijd dat ik in het nachtclub circuit speelde was ik best goed in Hammond jazz. Helaas is bij de eerste scheiding, toen ik in een klein appartementje kwam te wonen veel van de grote dingen, waaronder mijn toonwielorgel, naar de kringloop moeten doen. Maar het geluid van deze digitale Hammond is perfect en ik ben deze week ook al weer aan het oefenen geweest om de vingers weer losser te krijgen. En natuurlijk wat filmpjes op youtube kijken met Hammond jazz, blues en gospel instructie workshops. Heerlijk om te doen en ik heb gelijk weer de nodige muziek van Jimmy Smith, Rhoda Scott en The Peddlers op mijn MP3 speler gezet.

Zoals ik al schreef in de laatste vakantieblog heb ik me voorgenomen om nu wat actiever naar een lief te zoeken, daar ben ik ook mee begonnen maar ik blijf ervaren dat op mijn leeftijd, met mijn achtergrond en met mijn persoonlijke situatie (en dan vooral de kinderen) de kans dat ik nog iemand zal vinden die verliefd op mij kan worden en waar ik verliefd op kan worden wel erg klein is. Maar niet geschoten is altijd mis en als je jezelf niet openzet en een beetje contact zoekt dan zal het nooit gebeuren. Ze komen niet langs aan de deur om zich aan te bieden 😉 Waar ik wel een beetje depri van kan worden is dat wanneer je eindelijk een beetje durft te flirten er een afwijzende reactie komt. Ik weet het, dat hoort er ook bij maar het is niet zo goed voor je zelfvertrouwen 🙂 maar we gaan gewoon door. Ergens moet er nog één lief rondlopen die perfect bij mij kan passen en als ik haar niet ga vinden dan heb ik mijn best gedaan en is het gewoon pech…

De laatste weken heb ik ook over eerlijkheid nagedacht, toen ik jong was had ik een heel groot rechtvaardigheidsgevoel en kon ik me heel erg opwinden over onrecht. Door het leven gelouterd is dat wat afgezwakt en kan ik de verontwaardiging beter onderdrukken en van me af laten glijden maar helemaal over gaat het nooit. Ondanks dat ik het beter van me af kan zetten, blijf ik zitten met een groot rechtvaardigheidsgevoel. Eerlijkheid is voor mij het grootste goed en vertrouwen de kurk waarop we allemaal drijven. Maar als je om je heen kijkt hoeveel mensen met dubbele agenda’s werken, hoe mensen puur uit eigenbelang werken, hoeveel overheidsgeld weggegooid word omdat mensen (vaak uit puur eigenbelang of dat van hun bedrijf) oplossingen doordrukken die gewoon slecht zijn alleen maar omdat zijzelf of hun bedrijf daar beter van worden. Managers die een bedrijf stuk maken en toch met enorme bonussen vertrekken, ik laat het van me afglijden met een soort van cynisme maar inwendig blijf ik me er over opwinden.

Maar ook in de wereld om mij heen zie ik vaak hebzuchtig, zelfzuchtig, egocentrisch en ronduit oneerlijk gedrag en ook hier heb ik geleerd om er mee om te gaan maar wennen doet het nooit. Ik heb geleerd dat de kunst is om te zorgen dat je in de kring van mensen om je heen een veilige cirkel van vertrouwen hebt en dat je rechtvaardigheidsgevoel vaak moet relativeren maar nooit moet negeren. Het is de kunst om een balans te vinden in waar je jezelf niet hoeft te verloochenen en toch mee kunt draaien in deze maatschappij.

Tot schrijfs, Hein