Als kind ben je meestal vrij onbevangen, je bent je nog niet zo bewust van alle kwaad in de wereld en je bent meestal in staat om enigszins naïef gewoon van alles te genieten. Gaandeweg het ouder worden leert het kind de minder leuke kanten van het leven en de maatschappij waarin het leeft kennen en raakt het wat onbevangenheid kwijt. Meestal gaat dit dan ook gepaard met het verliezen van het vermogen om onbevangen ergens van te kunnen genieten. Niet voor niets verlangen veel volwassenen soms terug naar de kindertijd waarin ze onbevangen konden genieten.
Niet alleen in onze kindertijd krijgen we te maken met onrecht en kwade bedoelingen van andere mensen, ook tijdens onze volwassenheid krijgen we te maken met de minder leuke kanten van andere mensen en onze maatschappij. En elke keer dan proberen we er maar mee om te gaan en wapenen we ons zo goed als kan tegen deze zaken, maar telkens neemt het ook wat onbevangenheid en levensvreugde weg. Niet voor niets is depressie één van de volksvijanden waar we tegenwoordig vaak mee te maken krijgen.
Vanuit mijn autisme reageerde ik sowieso al iets heftiger op onrechtvaardigheden en bij iedere keer dat je het weg relativeert of leert accepteren, sterft er een stukje onbevangenheid af. Vooral in liefdesrelaties, echtscheidingen en relatiebreuken heb ik veel onrechtvaardigheden weg moeten relativeren. Ik leerde helaas dat mensen uit wraak je kunnen beschuldigen van vreselijke dingen maar dat je het bijna niet kunt aantonen of bewijzen dat je iets NIET gedaan hebt. Mensen geloven toch meestal de smeuïge roddels en achterklap en als autist heb je niet de goede sociale vaardigheden om je hiertegen te verdedigen. Zie hier de oorzaak van mijn eerste depressie meer dan twintig jaar geleden.
Het voordeel van veel levenservaring is dat je niet meer zo snel ergens intrapt en dat je de meeste streken van andere mensen wel kent. Uiteindelijk leer je ook deze mensen zoveel mogelijk uit je leven te verbannen, maar de gevolg van al het onrecht waarmee je hebt leren omgaan is ook dat je ook het vermogen om onbevangen te kunnen genieten kwijt raakt. Het kan zelfs zo ver gaan dat je het vermogen om mensen weer volledig te vertrouwen of het vermogen om weer onbevangen verliefd te kunnen worden kwijtraakt.
Bijna niemand komt ongeschonden door het leven, de een wat minder dan de ander, maar bijna iedereen heeft bij het ouder worden littekens op de ziel gekregen. Iedereen heeft uiteindelijk wel een rugzakje en het verschilt hoe (emotioneel) sterk je bent, hoe zwaar deze weegt. Sommige mensen veranderen in knorrige oude pessimisten, sommigen lopen openlijk met hun rugzakje te koop in de stille hoop om erkenning, hulp en steun te krijgen. Vaak maakt het accepteren dat je het rugzakje hebt het minder zwaar om te dragen.
Het leven is vaak niet eerlijk, maar probeer het zelf wel te blijven, ook naar jezelf. Het grappige is dat hoe meer sacherijnige pessimisten ik ontmoet hoe meer ik me er tegen afzet. Nee… zo WIL ik niet zijn en zo WIL ik niet worden. Dan maar af en toe een tik over de neus, dan toch maar af en toe accepteren dat het leven niet altijd rechtvaardig is. Geef niet toe aan het opgeven van je vermogen om nog ergens onbevangen van te kunnen genieten. Liever een optimist die af en toe ongelijk heeft dan een pessimist die altijd gelijk heeft, de grote vraag is en blijft, wil je gelijk of geluk?
Tot schrijfs, Hein Pragt.
