Hoe meer ik lees over autisme en andere mensen met autisme leer kennen, hoe meer ik ook zie dat ASS een heel breed spectrum is en dat de indeling in drie niveaus ook erg kort door de bocht is. Daarnaast hebben veel mensen met autisme nog een andere “stoornis” erbij wat het allemaal niet makkelijker maakt om het te begrijpen. Als kind was ik een redelijk onbeholpen autist die de wereld om hem heen niet begreep en ook door anderen niet begrepen werd. In het kleine dorp waar ik opgroeide was ik dan ook al snel de dorpsgek. Ik had gelukkig wel een vrij hoge intelligentie en een behoorlijk doorzettingsvermogen.
Ondanks dat ik ook qua motoriek de nodige beperkingen had leerde ik door heel veel oefenen vrij goed orgel en gitaar spelen en dat zou mijn redding worden. Op mijn veertiende besloot ik dat ik toch nooit geaccepteerd zou worden door mijn omgeving, hoe ik ook mijn best deed. Ik besloot om dan maar bewust “anders” te zijn en mij een “persona” aan te meten die ik graag wilde zijn. Het anders zijn was niet meer iets dat mij opgelegd werd, maar waar ik zelf voor koos.
Dat maakte het niet altijd makkelijker, ik was nog steeds autistisch maar had ook een mateloze belangstelling in psychologie (ik wilde weten hoe mensen in elkaar zaten) en sociologie. Let op, ik wist toen nog niet dat ik autistisch was. Logica was iets waar mijn brein voor gebouwd was en ik probeerde alles om te zetten in logica, ik bouwde als het ware een enorme bibliotheek op in mijn hoofd van sociaal gepast gedrag en sociale situaties. Ik leerde ook om te kunnen praten over alles, zoals gevoelens en emoties omdat ik alles wilde leren en begrijpen. En ik las enorm veel boeken over bijna elk onderwerp.
Hiermee was ik in staat om redelijk goed te functioneren en de persona van de “late hippie” die ik me aangemeten had paste goed bij mij, maar desondanks bleef ik een eenling. Ik zei hiervoor al dat muziek mijn redding was, toen ik zestien was werd ik al meegenomen op het podium voor bruiloften en partijen en ondanks mijn enorme podiumangst die ik met diverse biertjes en sigaretten moest overwinnen, leerde ik om op het podium te staan en hoe ik me daar gedragen moest. Toen ik achttien werd kreeg ik de kans om beroepsmusicus te worden in een top-40 band en als muzikant mocht je wat excentriek zijn. Ik voelde me als een vis in het water, maar was wel erg naïef waardoor ik ook meermaals besodemieterd ben. Het muzikantenleven is heel mooi en avontuurlijk, ik heb veel dingen gezien en meegemaakt waar andere alleen maar van kunnen dromen, maar het is ook erg hard.
Op mijn twintigste kocht ik ook mijn eerste computer en dat sloot perfect aan bij mijn logica brein. Ook het feit dat ik hele grote complexe dingen als een soort grote plaat in mijn hoofd helemaal kon overzien en alle verbanden kon zien, maakte mij een goede programmeur. Dit deed ik naast mijn muziek, en toen ik op mijn vierentwintigste voor de zoveelste keer weer eens belazerd was, ging ik mijn ICT studie doen. Ik slaagde met allemaal 9+ en heb sindsdien altijd een goede baan in de ICT gehad. Ik besloot een zo normaal mogelijk leven te leiden, ik trouwde en kreeg kinderen en wist nog steeds niet dat ik hoogfunctionerend autistisch was. Pas toen ik eind vijftig was kwam het hoogfunctionerend autisme in beeld.
Ook nu nog heb ik een goede baan (en een zeer goed inkomen) waar men goed gebruik maakt van mijn autisme. Maar ik heb ook een lange geschiedenis van mislukte relaties en huwelijken, stressvolle banen, migraine, burn-out, heel veel onbegrip en vooroordelen en twee depressies achter de rug. Ik heb heel veel baat gehad bij cognitieve therapie en schema therapie om dingen voor mij duidelijk te maken. Ik hou van therapie die dingen logisch op een rijtje zet en duidelijk maakt. Maar uiteindelijk ben ik “trots” op wie ik ben en durf ik voor mijzelf op te komen. Toch moet ik nog elke dag voor mijn autisme knokken.
Ik snap dat lang niet elke autist (ja ik noem het zo) zelfredzaam is, integendeel, maar ik stoor me ook aan het over de hoofden heen praten van mensen met autisme wat als een bevestiging van het onvermogen overkomt. Ik kan me de boosheid van sommige mensen met autisme over “onbegrip” zo goed voorstellen, het is ook heel vervelend om telkens langs de lat van “normale” mensen beoordeeld te worden wat de eigenwaarde nog meer omlaag haalt. Hoewel ik ook maar één van de vele kleurtjes van autisme ben, heb ik ook nog genoeg om over te schrijven. In de strijd voor meer begrip en emancipatie van autisme.
Tot schrijfs, Hein.
