Deze week heb ik een nieuwe e-reader gekocht om ook luisterboeken mee af te spelen. Ik lees graag, veel en snel maar de laatste tijd “struikel” ik vaker over zinnen en moet ik zinnen opnieuw lezen wat het plezier van het lezen een beetje bederft. Ik vind luisterboeken heerlijk, ik ga lekker liggen op de bank een laat me een boek voorlezen en ik kan me met de koptelefoon helemaal afsluiten. Dit weekend luisterde ik: “Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit” van Bianca Toeps en het was een feest van herkenning op vele gebieden.
Wat ik alleen jammer vond was dat ze veel best wel succesvolle mensen met autisme beschreef wat misschien niet zo fijn is voor mensen met autisme die het allemaal net een beetje redden. Maar desondanks een fantastisch goed boek omdat het opkomt voor mensen met autisme. Ook ik kan nog steeds kwaad worden op mensen die autisme willen “genezen”. We hebben meer baat bij een beetje begrip en hulp waarbij we kunnen zijn wie we zijn, dan medicatie en het min of meer gedwongen leren aanpassen aan de norm.
Ook ik heb een goede baan (en een zeer goed inkomen) waar goed gebruik gemaakt wordt van mijn autisme, maar ook ik heb een lange geschiedenis van mislukte relaties en huwelijken, stressvolle banen, burn-out, heel veel onbegrip en vooroordelen en twee depressies achter me. Ik heb heel veel baat gehad bij cognitieve therapie en schema therapie om dingen voor mij duidelijk te maken. Ik hou van therapie die dingen logisch op een rijtje zet en duidelijk maakt. Maar uiteindelijk ben ik “trots” op wie ik ben en durf ik negatieve mensen los te laten en te verbannen. Toch moet ik nog elke dag voor mijn autisme knokken.
Ik snap dat lang niet elke autist (ja ik noem het zo) zelfredzaam is, integendeel, maar ik stoor me ook aan het over de hoofden heen praten van mensen met autisme wat als een bevestiging van het onvermogen overkomt. Ik kan me de boosheid van sommige mensen met autisme over “onbegrip” zo goed voorstellen, het is ook heel vervelend om telkens langs de lat van “normale” mensen beoordeeld te worden wat de eigenwaarde nog meer omlaag haalt. Ik vind het heel goed dat Bianca in haar boek opkomt voor mensen met autisme en ze handvatten geeft en (h)erkenning.
Hoewel ik ook maar één van de vele kleurtjes van autisme ben, heb ik ook nog genoeg om over te schrijven. In de strijd voor emancipatie voor autisme.
Tot schrijfs, Hein Pragt.
