Maar al te vaak denken mensen dat mensen die alleen zijn of alleen wonen eenzaam en een beetje sneu zijn. Niets is minder waar, ik kan uit ervaring zeggen dat ik me vaker eenzamer gevoeld heb binnen een relatie dan daarbuiten. En nu ik de zestig gepasseerd ben en veel mensen bekijk die al hun hele leven bij elkaar zijn, zie ik mensen die nog steeds gelukkig zijn met elkaar maar ook genoeg stellen die “tot elkaar veroordeeld” zijn. Dan denk ik soms aan de Sigmund strip waar een man die 40 jaar getrouwd is het woord “tweezaamheid” als overtreffende trap van eenzaamheid bedacht heeft.
Al jong was ik (ook toen ook al autistisch) vaak alleen en genoot ik van het leven in mijn eigen fantasie wereld. Toen ik het dorp waar ik geboren werd verliet lag de wereld helemaal open met alle mogelijkheden en avontuur en ik was op zoek naar mijzelf en bezig om vrij te leven op mijn eigen eigenwijze manier met heel veel vallen en opstaan. En in de zes jaar dat ik beroepsmusicus was, woonde ik altijd alleen. Ik was niet eenzaam, ik had genoeg mensen om mij heen en altijd wel vriendinnen met voordelen. En hoewel ik soms wel eens verlangde naar een vaste langdurige relatie, kwam het daar, mede door mijn levensstijl, nooit van. Vrij zijn en alles ontdekken en beleven was voor mij het leven, met alle mooie maar soms ook tragische momenten.
Toen besloot ik om toch maar te gaan doen wat er van mij verwacht werd in huisje, boompje beestje, maar mijn partnerkeuze was niet zo succesvol. Mijn toch wel autistische brein met een sterk gevoel voor eerlijkheid en wederkerigheid was ook wel een uitdaging, maar mijn partners hadden zo ook hun eigen serieuze stoornissen. Ik heb meerdere keren in mijn leven compleet opnieuw moeten beginnen en dat was altijd een moment van diepe bezinning waarbij ik vaak mijzelf weer helemaal terug moest vinden. Maar de tijden dat ik alleen was waren vaak hele gelukkige tijden. Toch wisten vrouwen mij altijd weer te vinden, zelfs als ik niet op zoek was, en liet ik me weer overhalen in een relatie die zeker in de verliefde fase ook erg fijn was, maar wat vaak niet zo goed afliep. Desondanks heb ik met de meeste ex partners geen problemen en soms zelfs een goed band en is het gewoon gegaan zoals het gegaan is.
Na mijn laatste relatie van ruim twee en half jaar, nu meer dan tien jaar geleden is het er niet meer van gekomen, ondanks dat er regelmatig belangstelling was. Je zou kunnen zeggen dat ik mijn lesje wel geleerd heb. Maar ondertussen heb ik als alleenstaande een prima leven en voel ik me zelden eenzaam. Ik ken nog steeds genoeg mensen waar ik een warme band mee heb, ik heb nog steeds vriendinnen, en mensen die me alleen maar een negatief gevoel gaven heb ik uit mijn leven verbannen. Ik ken mensen van mijn leeftijd die niet met pensioen willen gaan omdat ze er enorm tegenop zien om de hele dag met hun vrouw door te moeten brengen, dan tel ik mijn zegeningen af en toe.
Ik had een hele goed band met mijn inmiddels overleden, ook alleenstaande, buurman en over één ding waren we het eens, we waren gelukkig als alleenstaande mannen en we dronken af en toe samen één (soms twee) biertjes in de tuin bij mooi weer en konden lachen om de vreemde relatieperikelen die we af en toe om ons heen zagen en de wensen en eisen van zoekende dames van onze leeftijd. De laatste weken van zijn leven in de hospice heb ik hem nog elke dag bezocht en hebben we samen nog geproost op het leven.
Ik vind sommige vrouwen prachtige wezens, maar niet meer als bindende, dwingende, beperkende levenspartner, ik heb mijn portie manipulatie en misbruik ruimschoots gehad. Ik geniet van mijn vrijheid en vind het heerlijk om samen met anderen (ook vrouwen) van deze vrijheid en het leven te genieten. Niemand gaat mij meer vertellen hoe ik leven moet, dat bepaal ik zelf wel. Hoezo, eenzaam?
Tot schrijfs, Hein Pragt.
Kijk ook eens op het: Alleenwonen forum op deze website!
