Wijlen Paul van Vliet zei het al: “afscheid nemen van de wieg tot aan het graf”. Soms wordt het afscheid je opgedrongen, maar soms is het voor jezelf beter om ergens afscheid van te nemen. Ook het nummer: “The Power of Goodbye” van Madonna legt het goed uit, wanneer iemand bijna alleen maar negatieve gevoelens oproept en je dat niet kunt veranderen, dan is het tijd om afscheid te nemen. Een jaar geleden raakte ik als gevolg van een burn-out in een best wel heftige depressie en toen werd me ook pijnlijk duidelijk op welke mensen ik wel kon rekenen en welke mensen eigenlijk bijna mede veroorzakers van mijn negatieve spiraal waren.
Soms wil je zo graag dat mensen je accepteren en waarderen, maar soms moet je jezelf niet laten gijzelen door dingen en mensen die je niet kunt veranderen, soms is het gewoon beter om dit bewust en oprecht gewoon los te laten. Het is mijn leven en ik leef zoals ik dat wil en ik zit niet te wachtten op jullie goedkeuring. Wanneer je niet MET me praat maar wel OVER mij praat, dan ben je voor mij geen knip waard en laat ik je met genoegen los.
Mijn familie staat er berucht om dat er zoveel onderlinge ruzie en onvrede met elkaar is, als kind leerde ik al hoe het zat met ooms en tantes. Om de meest kleine onbenulligheden hadden ze jarenlange vetes en moesten er gericht keuzes gemaakt worden als er eens een familie feest of zelfs een begrafenis was. Als kind al kon ik hier niet bij, waarom proberen mensen hun eigen leven en dat van anderen zo te verpesten, wat is het nut van al dit negatieve gedrag? Ook hier viel me op dat mensen niet met elkaar spraken, maar vooral (achter de rug om) over elkaar. Een ding heb ik geleerd, de familie Pragt is geen hechte familie en dat is helaas zwak uitgedrukt.
Ik weet dat ik een leven geleid heb dat niet alledaags was en dat ik vrolijk en eigenwijs totaal buiten alle lijntjes gekleurd heb, maar ik ben altijd eerlijk en oprecht geweest. Ik heb wel eens harde beslissingen moeten nemen in mijn leven, waar niet iedereen blij mee was, maar nooit uit gemakzucht of gemeenheid, meestal was het voor mij even zwaar. Mensen kunnen zich afvragen waarom ik bepaalde dingen doe, of bepaalde dingen gedaan heb, ik ben altijd bereidt om er over te praten. Maar wanneer men zelf een invulling maakt en niet met mij wil praten, maar wel over mij praat, dan ben ik er klaar mee.
Ik ben gestopt om mijzelf verantwoordelijk te voelen voor de verkeerde indruk die mensen soms van mij hebben, gestopt om mijzelf te bewijzen, ik wil gewoon een tevreden leven leiden samen met de mensen die wel de moeite nemen om mij echt te leren kennen. Loslaten is geen “wraak” het moet gewoon een oprecht gevoel zijn van “het kan me echt niets meer schelen!”. Wanneer je het echt loslaat besteed je er ook geen aandacht meer aan en vreet het ook geen energie meer. Energie die je beter kunt stoppen in de positieve dingen en mensen in je leven.
Inmiddels is mijn depressie weer voorbij en blaak ik weer van levenslust en energie. Mijn gesprekken met mijn therapeut hebben hier wel aan bijgedragen, ze heeft me een goede spiegel voorgehouden en ook het inzicht van het bovenstaande weer leren inzien. Integer, onafhankelijk en eigenwijs dat is mijn levenshouding en mijn oude Haagse maat Robbie zei altijd tegen mij: “Hein, ze kenn beitâh je zaag afpikke dan je pik afzage“ en dat tovert altijd nog een glimlach op mijn gezicht. Je hoeft me niet vertellen hoe ik leven moet” zong Bennie Nijman ooit en dat nummer moet je nog maar eens luisteren. Carpe Diem.
Tot schrjfs, Hein Pragt
