Ik heb in mijn leven best veel liefdesrelaties gehad, ik ben twee keer getrouwd geweest, heb langdurig samengewoond en heb latrelaties gehad. En om eerlijk te zijn heb ik de laatste jaren steeds minder trek in een liefdesrelatie. Liefdesrelaties worden ook zwaar overschat en ervaringen in mijn omgeving bevestigen dit alleen maar. Zo weet ik van een bepaalde collega dat hij absoluut niet thuis wil werken en ook niet met pensioen wil, omdat hij het thuis met zijn vrouw niet uithoudt. Dan denk ik, dit heeft niets meer met een liefdesrelatie te maken maar het zijn twee mensen die tot de dood hen zal scheiden tot elkaar veroordeeld zijn.
Ik ken de machtsstrijd binnen relaties maar al te goed, vaak is het subtiel zoals emotionele manipulatie, soms is het meer dreigend en dwingender. Ik zal nooit meer vergeten dat ik met regelmaat moest horen: “als het je niet aanstaat dan sodemieter je toch op, maar weet wel, ik maak je hartstikke kapot en je ziet de kinderen nooit weer!”. Maar meestal gaat de machtstijd wat subtieler, het onthouden van intimiteit, het negeren of doodzwijgen, zuchtend in een hoekje gaan zitten mokken, huilen of emotioneel doen, mensen hebben allerlei trucjes om hun zin door te drijven. Een bevriende psycholoog zei ooit eens tegen mij dat veel problemen die mensen hebben eigenlijk maar één oorzaak hebben: “het gaat niet zoals ik het wil!”.
Wanneer ik terugkijk op relaties dan ben ik altijd veel te lang doorgegaan, heb ik jaren lang aan dode paarden zitten trekken in de hoop dat een relatie nog eens liefdevol en wederkerig zou worden. Met de kennis van nu weet ik dat ik er vaker dan eens, veel eerder de stekker uit had moeten trekken. Er is te vaak op mijn verantwoordelijkheidsgevoel gespeeld en ik ben er zo vaak ingestonken. Gaandeweg je leven leer je van je fouten en leer je ook wat de uitdrukking “zachte heelmeesters maken stinkende wonden” betekent. Natuurlijk zien we op televisie en in films van die fantastische liefdesrelaties die na jaren en jaren nog steeds bloeien en groeien, met twee heel gelukkig partners die elkaar na al die jaren nog innig lief hebben. En hoeveel van die relaties ziet U om u heen, ik zie er erg weinig, ik zie wel veel “gewoonte” relaties, van het is nou eenmaal zo en je moet er maar wat van maken, doe maar normaal dan doe je als gek genoeg.
Nee, ik hoef niet perse meer een liefdesrelatie om gelukkig te zijn, ik heb door de jaren geleerd dat je zelf verantwoordelijk bent voor je eigen geluk. Ik ben alleen maar veel mensen snappen niet dat dat niet per definitie eenzaam is, veel mensen die alleen zijn genieten daar juist van. Je eigen leven kunnen bepalen, je leven, je tijd en je huis zo inrichten zoals jij dat leuk vindt, niet telkens compromis moeten sluiten of je leven laten beperken. Je bent er voor mensen die je lief hebt, maar vanuit je eigen behoefte om mensen te helpen, niet als sociale verplichting.
Hoe ouder ik word, hoe minder ik iets “moet”, hoe meer ik heb geleerd dat “nee” ook een goed antwoord is en dat het leven best kort is en dat het zaak is er iets moois van te maken. Ik doe mijn best om zoveel mogelijk van mijn leven te genieten, met respect voor anderen en mensen om mij heen. Ik ben geen losbol, ik leef verantwoordelijk in alle opzichten, maar “omdat we dat altijd zo gedaan hebben” of “omdat dat zo hoort” of “omdat iedereen dat zo doet”, zijn voor mij geen argumenten, ik leef op mijn eigen eigenwijze manier. En dan zet ik “It’s my life” van Bon Jovi of “My life” van Billy Joel nog eens op en luister met een brede lach op mijn gezicht. Ja, het is “mijn” leven!
Tot schrijfs, Hein Pragt
