Ik ben nu zo pakweg tien jaar relatieloos, zoals ik het zelf noem, dat heeft meerdere oorzaken, maar het voelt niet slecht. Ik heb een leuk leven, ik verveel me zelden en voel me over het algemeen gelukkig. Ja, er zijn wel eens momenten dat je liefdevolle aandacht en intimiteit mist, maar dat gaat ook weer over, net als een wolkje wat even voor de zon langsgaat. Een van de vooroordelen is dat je niemand meer kunt vinden of dat je te kieskeurig bent. Beiden is maar een beetje waar, ik heb de laatste jaren wel leuke dames gehad die aangaven iets met mij te willen, maar als van mijn kant het gevoel niet goed is, dan komt er niets van behalve soms een leuke vriendschap, en dat is ook waardevol.
Een van de oorzaken dat ik niet zo snel meer in een relatie stap is mijn vrijheid en autonome gevoel, ik heb mijn leven goed op orde en wil daar eigenlijk niet zoveel aan veranderen. En datzelfde merk ik ook vaak bij vrouwen, ook zij hebben hun leven vaak al helemaal ingericht en willen daar ook niet meer zoveel aan veranderen. Zo had ik een aantal jaren geleden contact met een leuke dame uit Haarlem, ze had geen problemen met en afstand relatie. Pas later begreep ik waarom, ze had een baan en een sociaal leven en verwachtte van mij dat ik elk weekend naar Haarlem zou rijden. Dat zij ook hier zou komen zou incidenteel ook wel eens kunnen voor een dagje. Toen begreep ik pas dat ik voor de relatie alles zou moeten doen en inleveren en dat zij zo weinig mogelijk aan haar leven wilde veranderen. Toen ik me dat realiseerde was de verliefdheid snel voorbij.
Natuurlijk spelen er van mijn kant ook slechte ervaringen mee, ik ben twee keer getrouwd geweest, heb vijf kinderen en heb ook nog jaren lang samengewoond in mijn leven. Eigenlijk ben ik vanaf mijn vierentwintigste nooit langer dan een paar maanden relatieloos geweest, er kwam altijd wel weer iets op mijn pad. Maar ik ben ook een aantal keren bedrogen en er is ook regelmatig ernstig misbruik van mijn zorgzaamheid en liefde gemaakt. Als er iets is waar ik niet meer tegen kan dan is dat drama en manipulatie. Al dat soort ervaringen hebben me vooral veel geleerd en vooral wat ik nooit meer wil.
En als ik dan op zaterdag door de Albert Heijn loop en de “gelukkige” stelletjes zie kibbelen of elkaar zelf openlijk af zitten vallen en te beperken, ben ik altijd weer blij dat ik alleen naar huis ga. Laatst zag ik een man en een vrouw, zij duwde de kar en gaf hem telkens opdracht dingen te pakken en bekritiseerde hem in het openbaar als hij niet het goede gepakt had. Op een bepaald moment legde hij een pak koekjes in de wagen en zij zei: “waarvoor is dat?”. Hij zei: “die vind ik lekker”. “Leg terug”, commandeerde zij, en hij deed het ook nog. Dan ga ik met zo’n gelukkig gevoel alleen terug naar mijn eigen huis. Ik weet dit is maar één voorbeeld en veel mensen zijn wel gelukkig samen, maar ik ken ook veel mensen zie eenzaam in een relatie zitten, en dat is de ergste eenzaamheid die er is, heb ik ervaren.
En ja, als ik een mooie film zie waarbij twee mensen liefdevol voor elkaar door het vuur gaan, dan overvalt mij wel eens een weemoedig gevoeld. Maar als ik (jaren geleden) op een datingsite afgewezen wordt omdat ik een jaar boven de gewenste leeftijd zit en zij nota bene net zo oud is als ik, dan ben ik zo weer uitgeschreven. Ik kan niet tegen een vorm van “liefdesmarkt” waarbij je C.V. nauwkeurig bekeken wordt, iedereen er zoveel mogelijk uit wil slepen en een date meer op een sollicitatiegesprek lijkt. Ik denk dat ik te oud ben voor deze onzin.
Alleen zijn is niet per definitie eenzaam, zoals veel mensen wel denken, het goede gevoel van tevreden en vooral autonoom leven is prima. Ook als alleenstaande kun je intens van het leven genieten, en dat laatste dat doe ik met volle overtuiging.
Tot schrijfs, Hein Pragt
