Deze blog gaat over LHBTIQAPC een hele reeks afkortingen die voor allerlei vormen van liefde en seksualiteit staan. (Lesbisch, Homoseksueel, Biseksueel, Transgender, Intersekse, Queer, Aseksueel, Panseksueel, Cisgender). Vanuit de wijze waarop mijn autistische brein werkt was ik altijd al geïnteresseerd in hoe anderen mensen dachten en voelden en was ik ook altijd zeer onbevooroordeeld en open, met oprechte belangstelling voor anderen. Zo ook voor mensen die qua seksuele geaardheid anders dan ik in elkaar zaten. Aangezien ik mijzelf ook vaak als “niet helemaal normaal” zag had ik ook geen enkele moeite men mensen die ook niet helemaal conventioneel waren.
Ik heb goede vrienden gehad die homoseksueel waren of biseksueel, ik heb goede collega’s en vriendinnen gehad die lesbisch waren, ik heb een hele avond gepraat men iemand die transgender was, ik heb mensen goed gekend die aan SM deden en een hele kamer hiervoor ingericht hadden, maar ik heb ook veel gesprekken gehad met een vriendin die in haar jeugd ernstig misbruikt was. Omdat ik onbevangen was en open oprechte belangstelling toonde zonder oordelen, heb ik heel veel geleerd. En ondanks dat ik zelf alleen maar heteroseksuele gevoelens heb, kon ik me (altijd wel logische, want zo werkt mijn brein) inleven in de gevoelens van anderen. Dit heeft altijd wederzijds respect tot gevolg gehad en ik kan prima omgaan met mensen uit het hele LHBTIQ+ spectrum.
Alleen met verkrachters en pedoseksuelen kan (en wil) ik niet omgaan omdat elke vorm van eigen lust waarbij men de ander beschadigd voor mij niet te bevatten is en niet acceptabel is. Voor mij moet er altijd een vorm van gelijkwaardigheid en wederzijdse instemming zijn. Waar ik ook moeite mee heb is mensen die een uitgesproken oordeel of vooroordeel hebben over mensen die anders zijn dan “normaal” heteroseksueel. Ik heb wat moeite met mensen die andere mensen niet in hun waarde laten omdat ze toevallig iets anders geboren zijn. En ja, ik geloof oprecht dat mensen niet op latere leeftijd een andere seksuele geaardheid krijgen of dat iemand homoseksueel gemaakt kan worden. Door het te verzwijgen en in een doofpot te stoppen maak je mensen die “anders” geboren zijn alleen maar doodongelukkig. Maar soms lijkt de familie-eer belangrijker dan het geluk van een van de kinderen.
Liefde is liefde, laten we elkaar gewoon accepteren zoals we zijn, wederzijds, het maakt toch niet uit HOE je elkaar liefhebt. Het feit dat ik als heteroseksuele man geboren ben wil toch niet zeggen dat ik mensen die ook goede en oprechte mensen zijn, die toevallig met een andere geaardheid geboren zijn, mag veroordelen. En om nog een vooroordeel weg te nemen, het omgaan met homoseksuele vrienden heeft mij nog nooit in verleiding gebracht om het ook eens te proberen. Je bent gewoon wie je bent en je geaardheid is gewoon waarmee je geboren bent.
Ik denk dat we nog steeds een schone taak hebben om de angst van sommige mensen voor andere geaardheden weg te nemen door goede voorlichting te geven en ook deze mensen niet te provoceren. Met dwang kun je iemand niet overtuigen, met voorzichtige goede voorlichting misschien wel. Ik weet zelf wat het is om te leven met oordelen, vooroordelen en onbegrip, misschien juist daarom probeer ik zelf zo weinig mogelijk te oordelen en andere mensen te begrijpen. Laten we gewoon eens wat meer MET elkaar praten dan OVER elkaar te praten.
Tot schrijfs, Hein Pragt.
