Vandaag is het precies 14 jaar geleden dat mijn moeder overleed, na een jarenlang gevecht tegen de engste ziekte die ik ken. Mijn moeder was een bijzondere vrouw, altijd eerlijk, iemand die niet hield van oordelen en vooroordelen maar ook bijzonder positief, eigenzinnig en recht door zee. Ze was de enige die altijd in mij bleef geloven en die altijd aan hoor en wederhoor deed, maar ook haar mening niet onder stoelen of banken stopte. Ook naar mij toe was ze altijd eerlijk zonder oordelen en dat heb ik altijd heel erg in haar kunnen waarderen. Ze was een van de enigen die tegen mijn eerste ex partner durfde te zeggen: “ik kan me niet voorstellen dat alles de schuld van Hein is geweest!” en dat is haar niet in dank afgenomen. Ook als ze weer iets hoorde over mij dan was zij de persoon die mij oprecht vroeg wat daar waar van was en bij haar voelde ik me altijd gehoord, ook als ik echt iets fout gedaan had.
De eerste jaren na haar overlijden miste ik de lange telefoongesprekken die we hadden als mijn vader op zondagavond naar studio sport keek, we hadden het letterlijk over alles, ook over het leven en alles wat we meemaakten. Ook in de avonden dat ze in het ziekenhuis lag, belden we met elkaar, ik las een gedicht voor, we spraken over leven en dood, over mijn en haar leven. Zij was ook in haar jeugd haar eigen weg gegaan en zich niet zoveel aangetrokken wat de wereld dacht dat haar rol was. En ook haar was dat niet altijd in dank afgenomen, ik kon met haar ook echt overal over praten en dat maakte onze band ook bijzonder.
Haar foto hangt nog altijd in mijn woonkamer en ik denk nog regelmatig aan haar en op 16 oktober altijd even extra, in sommige opzichten lijk ik ook meer op mijn moeder dan mijn vader. In de laatste maanden voor haar dood, zat ik naast haar bed als iedereen weer in de kamer zat en hield ik haar hand vast. Dan zei ze altijd: “je hebt zulke lekker warme handen”. Als we dan naar huis gingen gaf ik haar een knuffel en zei: “ik hou van je” en dan keek ze me altijd aan en zei: “ach dat weet ik toch wel”. Ik ben blij dat ik dat toch steeds weer gedaan heb.
Vandaag denk ik met hele fijne warme gedachten aan mijn moeder.
Tot schrijfs, Hein Pragt
