Ik heb begin dit jaar helaas weer even een ernstige dip door moeten maken als gevolg van een burn-out en dat zet uiteindelijk wel weer alles in perspectief. Ik ben in mijn leven vaak alleen geweest, zelfs in relaties en ik kan u zeggen dat eenzaam zijn in een relatie vele malen erger is dan gewoon alleen zijn. Ik heb ook de natuurlijk neiging om vervelende dingen te vergeten (verdringen) en de positieve dingen te koesteren. Zo kan ik nog steeds genieten van alle positieve dingen en bijzondere ervaringen die de menige liefdesrelatie in mijn leven gebracht hebben en is het van sommige ook een goed gevoel dat ze voorbij zijn. Desondanks is voor mij wel een belangrijke les dat ik blijkbaar niet zo geschikt ben voor een liefdesrelatie, dit heeft zeker ook te maken met mijn autisme in combinatie met de eigenschappen van sommige vrouwen.
Ik ben nogal geneigd om iemand te accepteren met alle kleine gebreken en minder leuke kanten, ik leg niet graag zout op slakken en heb meestal liever geluk dan gelijk. Helaas was dat vaak niet wederzijds en probeerden diverse dames mij aan te passen aan hun visie van een ideale man. Soms mocht ik ineens niet meer met de knieën over elkaar zitten, omdat dat niet “mannelijk” was en werden mij diverse vrouwelijk eigenschappen toegekend die ik maar snel moest afleren. Het vervelende was dat ik vaak in het begin nog wel meegaand was om de ander te plezieren, maar als ze te ver gingen, en dat gebeurde meestal, dan begon ik tegen te sputteren. De eindeloze zeurende gesprekken die ik dan had met irrationele argumenten en gevoelens, die keer op keer herhaald werden zodat ze op het laatst zo irriterend werden dat ik er maar een ruzie voor over had. Om eerlijk te zijn ben ik heel allergisch geworden voor emotionele manipulatie en drama.
Ik heb een aantal vriendinnen waar ik prima mee op kan schieten en waarvoor ik ook goed een luisterend oor kan zijn en ik sta altijd klaar om iemand te helpen. Maar uiteindelijk ben ik ook weer blij wanneer ik dan weer alleen thuis ben en mijn eigen ding kan doen. Ik denk dat het irrationele van veel vrouwen een beetje botst met mijn autistische brein, ik kan er tot op zekere hoogte in meegaan omdat ik mijzelf dat aangeleerd heb, maar wel tot een bepaalde hoogte want dan slaat mijn brein letterlijk op tilt.
Ik ben meestal erg gelukkig als alleenstaande man, ik geniet van mijn vrijheid, van mijn zelfstandigheid en van een leven dat lekker op orde is. Ik ben financieel onafhankelijk, heb vele hobby’s waar ik alle tijd voor heb en de inrichting van mijn huis is praktisch en voor mij gezellig. Ik vind het niet erg om alleen te zijn, ik heb altijd wel iets te doen en soms geniet ik ook gewoon van de rust en de kleine dingen zoals de vogeltjes in mijn tuin. Ik denk vaak oprecht dat ik beter af ben als alleenstaande en dat het verstandiger is om niet weer aan een liefdesrelatie te beginnen. En als ik zo om mij heen kijk dan geloof ik ook dat de kans dat ik nog eens zo verliefd ga worden dat ik er anders over ga denken heel klein is. Helaas trekken de meeste dames van mijn leeftijd mij niet meer zo aan en bovendien heb ik niets met honden, golfclubs, sportwagens en wereldreizen.
Het leven is goed en ik wil er nog een tijdje fijn van genieten op mijn eigen eigenwijze wijze. En ja, ik ben een beetje een lone wolf, maar niet ongelukkig maar een soort van oude wijze wolf. “Laat mij, laat mij, laat mij mijn eigen gang maar gaan”, zong Ramses Shaffy en die woorden spelen vaak in mijn hoofd. Ik heb tot nu toe een behoorlijk bijzonder en goed leven gehad en veel meegemaakt waar anderen van kunnen dromen en ik hoop het nog een tijdje vol te houden, maar wel graag op mijn eigen eigenwijze wijze. Carpe Diem.
Tot schrijfs, Hein Pragt.
