Het is al een tijdje geleden dat ik een blog schreef, ik ben een paar maanden door ziekte “uit de running” geweest, zoals dat heet. Nu de lente weer aanbreekt en alles weer ontluikt, de natuur weer opbloeit en de wereld er weer wat vrolijker uitziet, bloeit ook het verlangen naar een liefdespartner weer een beetje op. Ik ben ook weer actief op enkele datingsites en apps, maar met beperkte verwachtingen. Ik heb genoeg ervaring, ik zoek het een beetje in de buurt, een beetje rond mijn eigen leeftijd, gezonde levensstijl, geen honden, golfclubs of sportwagens en veel verre vakanties, gewoon iemand die mij de leukste en liefste op de hele wereld vindt en wederzijds.
Ik begrijp dat mensen op mijn leeftijd ook weten wat ze willen en wat niet, maar de wensen en eisenlijstjes liegen er soms niet om. Ik bekijk dat laconiek, wanneer je zo veeleisend bent dan pas je echt niet bij mij, ik ga voor liefde, oprechte aandacht, wederkerigheid, samen genieten van kleine dingen enz. Ik ben een romanticus en geloof nog steeds dat twee mensen binnen een paar seconden verliefd kunnen worden en neurowetenschappers bevestigen dit ook. Zie daar mijn alfa en bèta kant.
Wat mij het meest opvalt is dat veel mensen zo voorzichtige en wantrouwend geworden zijn, eerst maar eens een vriendschap en dan zien we wel of het verder gaat, lees ik maar al te vaak. Nu heb ik nog nooit in mijn leven meegemaakt dat een vriendschap overgaat in een relatie, dus ik heb daar zo mijn twijfels bij. Wanneer is het moment dat je denkt, ach dit is wel een leuk man / vrouw, hier zou ik ook wel intiem mee willen zijn. Als er al wederzijdse aantrekkingskracht is, dan is het toch een marteling om dat zo lang te moeten onderdrukken. En wees nou eerlijk, ik denk dat de meeste mannen eerder de behoefte hebben om intiem te zijn dan de meeste vrouwen en als zij het afhoudt, bepaald dat al mooi de machtssituaties in de nieuwe relatie.
Ik geloof niet dat je vanuit vriendschap een relatie kunt opbouwen, ik geloof dat mensen bij de eerste ontmoeting al weten of de ander bij hen past en voor hen aantrekkelijk is. Dat is geen garantie dat er een goede relatie uit kan ontstaan, maar het is wel eerlijk omgaan met je gevoelens. “Het is het hart, dat bang is om te sterven, dat nooit leert om echt te leven”, zong Bette Middler al in “The Rose” en ik geloof daar echt in. Wie te voorzichtig is en alle risico’s uit de weg wil gaan, die zal ook het leven niet echt genieten. Leven is risico’s durven nemen, soms op je muil gaan, soms tot in de hemel gelukkig te zijn, en soms tot het diepst verdrietig. Het hoor er allemaal bij, zonder dalen ervaar je meestal ook niet de pieken.
Mijn levensgeluk is niet afhankelijk van een liefdesrelatie, maar als het weer op mijn pad zou komen, dan zal ik er weer tot in de diepte induiken op alle risico’s van een eventueel opnieuw gebroken hart op de koop toe. Echt leven is niet alle risico’s vermijden, echt leven is alles in het leven te omarmen zoals het is en komt. Ik stap echt niet overal in, ik geloof in die klik op het eerste moment en als die er niet is voor mij, dan zeg ik dat ook eerlijk. En wie weet wat het leven nog voor mij in petto heeft! Carpe Diem.
Tot schrijfs, Hein Pragt.
