Begin van dit jaar had ik een heel vervelende liefdeservaring en besloot ik daarna oprecht dat ik er vrede mee had dat ik nooit meer een liefdesrelatie zou hebben en om eerlijk te zijn leek dat goed te werken. Ik ben overtuigd dat ik zelf voor een heel groot deel verantwoordelijk ben voor mijn eigen levensgeluk en ik was druk bezig om dit ook goed in te vullen. Ik ben altijd al de man van de honderd hobby’s geweest en ik heb een mateloze belangstelling Fvoor heel veel dingen, dus vervelen zal ik mij niet snel. Toch overviel me soms een lusteloosheid die ik niet goed kon plaatsen. Ook riep mijn autisme inzicht een nieuwe blik op dingen die in het verleden niet zo succesvol zijn afgelopen en dat speelde wel door mijn hoofd. Soms kan een nieuw inzicht ook wat verlammend werken en een beetje overweldigend zijn.
Zoals ik elk gevoel van mijzelf analyseer, deed ik dit ook met deze lusteloze gevoelens, ik begreep het niet goed, ik had zoveel dingen die ik kon doen, zoveel mogelijkheden en toch kon ik me er niet toe zetten om iets te gaan doen. Tot ik me realiseerde dat ik met de gedachte van nooit meer een liefdesrelatie en daar vrede mee hebben, ik ook mijzelf eigenlijk een beetje opgegeven had. Door niet meer open te staan voor wat er eventueel best nog zou kunnen komen gaf ik mijzelf wel een veilig wereld, maar ook een ernstige beperking. Een gesloten hart is superveilig maar ook zo supersaai.
Wanneer ik er over nadenk heb ik mijn leven heel vaak niet op veilig gespeeld en mijn kansen genomen ook al zeiden anderen dat het nooit zou lukken, dat het gedoemd was te falen, ik geloofde er soms in, en vaak ook terecht. Veel van de mooie dingen in mijn leven heb ik te danken gehad aan het nooit opgeven, aan het geloven in mijzelf, het nooit opgeven van hoop en een mateloze nieuwsgierigheid. Waarom word ik dan op mijn oude dag ineens bang en zoek ik veiligheid en ga ik steeds meer uitdagingen uit de weg.
Ik denk dat ik in mijn spirituele reis en inzichten de laatste jaren ergens een verkeerde afslag heb genomen en dat dit inzicht een soort veilige rust creëerde. Zonder er goed over na te denken of ik wel die veilige rust wilde! Maar ook de coronacrisis stimuleerde natuurlijk veiligheid en rustig aan doen. Die veilige rust is af en toe wel even fijn maar op de lange duur doodsaai. Wil ik doodsaai richting mijn pensioen gaan of ben ik nog steeds de jonge onderzoeker die alle kansen onderzoekt en daarbij met regelmaat zijn neus eens stoot. Wil ik leven of nu al langzaam en veilig richting mijn graf kruipen. Soms heb ik dit soort lompe stellingen voor mijzelf even nodig, als enorme schop onder mijn kont.
Ja, weer een nieuw inzicht, “La donna è mobile” (de vrouw is veranderlijk) gaat ook voor mij op, niets is erger dan veilige vastgeroeste overtuigingen die je leven meer belemmeren dan goed doen. Met deze gedachten ga ik de komende tijd eens aan de gang, en wat er ook gaat gebeuren, het gaat zeker niet saai worden. Carpe Diem.
Tot schrijfs, Hein Pragt.
