Ik heb al vele veranderingen in deze wereld mogen meemaken, van de hippie tijd in de jaren 60 van de vorige eeuw, met allerlei nieuwe vrijheden tot nu. Een van de dingen waar ik nog aan moet denken met alle nieuwe metoo schandalen en de nieuwe normen van gedrag tussen mannen en vrouwen is het toestemming vragen voordat je aan lichamelijke intimiteit begint. Een vriendin van mij beklaagde zich laatst dat de date die ze had meegenomen om haar huis nog even te bekijken, dit had opgevat als een stapje verder waarbij hij haar in de gang, zonder toestemming te vragen, was gaan kussen. Ik zat daar wel een beetje over na te denken, als man probeer je ook bepaalde signalen te interpreteren en ondanks metoo verwachten veel vrouwen toch wel wat initiatief van de man.
Ik denk dan vaak terug aan twintig jaar geleden, ik was uitgenodigd op een single feestje in Utrecht en een vriend had al gezinspeeld dat daar een leuke dame zou komen. Het bleek inderdaad een (voor mij) zeer aantrekkelijk vrouw te zijn en we raakten al snel aan de praat. De sfeer was er, net al zo vaak op single feestjes, een beetje broeierig, vrouwen met iets teveel make-up en mannen die nogal flirterig en hitsig gedrag vertoonden. Ik voelde me daar niet zo op mijn gemak maar de aanblik van de mooie dame liet me blijven. Later op de avond had ik wel het idee dat ze mij ook leuk vond maar ik moest toch initiatief nemen. Dus vroeg ik haar zachtjes: “ga je mee een stukje lopen buiten, ik wil je graag zoenen!”. Ze lachte en ging mee en even later stonden we te zoenen en volgde een relatie van bijna drie jaar.
Toch had dit verhaal een staartje, een jaar later op een verjaardagsfeest vertelde mijn vriendin over onze ontmoeting en lachend vertelde ze dat ik zei: “ik wil je graag zoenen!”. Iedereen moest er smakelijk om lachen en ik probeerde het met een rood hoofd wat af te doen. Dit herhaalde zich een half jaar later nog eens, ze had me heel leuk gevonden maar mijn vraag was wel bijna een afknapper geweest. Dan denk ik aan nu, in deze tijd zou het niet vragen bijna een strafbaar feit zijn. Hoe kan de wereld in twintig jaar veranderen.
Soms zet ik even weer het nummer “real men” van Joe Jackson op en dan zing ik het even hard mee. Ja, “whats a man now, whats a man mean?”, soms is het een verwarrende tijd, ik doe gewoon wat voor mij goed voelt en als de vrouw dat niet kan waarderen, dan passen we waarschijnlijk niet bij elkaar. Ik was al geëmancipeerd toen het woord nog uitgevonden moest worden, ik had een bijzonder vriendinnetje toen ik veertien was die fervent voorvechter voor vrouwenrechten was en ik deed lekker mee. Toch ben nog wat van de oude stempel, respect, galant zijn, beschermend gedrag en hoffelijkheid zitten bij mij nog ingebakken en de meeste vrouwen vinden het wel leuk als ik met een vriendelijke lach de deur voor ze open houdt of ze voor laat gaan (behalve op de trap). Ik geloof zeker dat ik een “real man” ben, maar met de beste bedoelingen. Uiteindelijk zal de verwarring weer tot een nieuwe werkelijkheid leiden, tot die tijd is het soms even wennen.
Tot schrijfs, Hein Pragt.
