Deze blog broedt al een tijdje, ik had de laatste weken een onbestendig gevoel en kon het niet helemaal verwoorden. Ik denk dat deze vreemde corona tijd ook wel meespeelde maar de gedachten en gevoelens leken in de buurt te komen van depressie. Twintig jaar geleden ben ik door een diep dal van een depressie gegaan en ik ben er met hulp van een paar goede mensen weer beter uit gekomen, maar ik herken de symptomen maar al te goed. Ik ben dan wel iemand die gaat graven in zijn binnenste om te ontdekken wat de oorzaak is.
Tegenwoordig is de trend dat we dingen moeten loslaten, dat we het leven moeten accepteren zoals het is, dat onze teleurstellingen voortkomen uit onze te hoge verwachtingen. En ja, wanneer je hoopt en dingen komen niet uit, dan geeft dat vervelende emoties, wanneer we dingen verwachten die niet uitkomen dan geeft dat vervelende emoties, wanneer we ons verzetten tegen het leven dan geeft dat stress en vervelende emoties. Alle loslaten dus, geen hoop meer koesteren, geen verwachtingen meer hebben, het leven klakkeloos accepteren zoals het is. Helaas verander je dan in een soort zombie die langs het randje van de afgrond loopt en zijn best doet om er niet in te vallen.
Gevoelens en emoties laten zich niet zo selectief onderdrukken, het is vaak alles of niets. En ik merkte van mijzelf dat ik zo ver aan het loslaten was en zo hoop opgegeven had dat alle emoties en passies vervlakten, gevoelsmatig en emotioneel op een veilige koers, maar echt leven is dat niet. Het leven is emotie, is passie, is ups en downs, is soms euforisch blij en soms huilen in je bed.
“It’s the heart afraid of breaking, that never learns to dance, It’s the dream afraid of waking, that never takes the chance, It’s the one who won’t be taken, who cannot seem to give, And the soul afraid of dying, that never learns to live!”
Dit is een couplet uit “The rose” en het is een grote levensles, wanneer je vellig probeert te leven zonder de kans om gekwetst te worden, dan geef je het echte leven op. Het leven is vallen en opstaan, is bergen en dalen, is geluk en verdriet, fouten maken en er van leren, alles mag er zijn en hoort erbij. Dit inzicht trof me als een bliksemschicht, ik had mijzelf zo veilig opgesloten en mijn emoties zo afgevlakt, dat ik mijn passie en levenslust kwijt was.
Moet je dan niets meer loslaten en vaak je neus stoten? Ja, laat pas los als het echt niet anders kan, maar blijf je passie volgen, accepteer dat alle emoties, fijn en minder fijn erbij horen, dat je zonder dalen ook geen pieken zult ervaren. Leef met passie, met hoop, met vreugde en verdriet, heb grenzeloos lief, doe domme dingen en maak fouten, wanneer je de veilige weg volgt is alles wel zeker en vast maar mis je het echte leven.
Wanneer men de hoop opgeeft, geeft men eigenlijk zichzelf op. Hoop doet leven is een bekende uitdrukking en een waarheid als een koe. Het zijn altijd de mensen zonder enige hoop die wanhoopsdaden verrichten, zonder hoop is het leven een saaie weg richting de dood. Dit is de reden dat we in Nederland geen levenslange gevangenisstraf kennen, omdat we leven zonder hoop om ooit weer vrij te komen, onmenselijk vinden. Met dit oude nieuwe inzicht ga ik weer aan de gang, “mens durf te leven” is het nieuwe credo.
Tot schrijfs, Hein Pragt
