Ik heb in mijn leven helaas de nodige drama (en mensen met drama) meegemaakt en toen ik jong was ging ik er ook serieus op in. Ik zag mijzelf als redder die mensen in nood wilde helpen. Wat ik toen nog niet wist was dat veel mensen houden van drama, het is de passie in hun leven, het is niet de bedoeling dat dit opgelost gaat worden want dan valt de bodem onder hun bestaan weg. Even voor de goede orde mijn definitie van drama is iets wat niet zo erg is maar heel erg opgeblazen wordt. Drama kan een methode zijn om continue aandacht te krijgen, een excuus voor van alles of een methode om anderen te manipuleren en je zin te krijgen. Er bestaan ook goede cursussen drama in de vorm van allerlei soap series op de televisie waar mensen de fijne kneepjes van het vak kunnen leren.
Ik heb van nature een goedmoedig en behulpzaam karakter en was in mijn jongere jaren nogal gevoelig voor drama omdat het mijn zorgzame en behulpzame kant aansprak. Vaak liet ik me meetrekken en pas als men ver over mijn grenzen ging doorzag ik dit pas. Sindsdien ben ik allergisch geworden voor drama, ik kets het af en kan soms zelfs een beetje hard zijn tegenover iemand die drama inzet als manipulatiemiddel. Voor echte mensen in nood sta ik nog steeds helemaal klaar, maar ik ben niet meer zo naïef als vroeger en herken drama ook veel beter tegenwoordig.
Het leven is niet lang leve de lol en vaak gaat het niet zoals je graag zou willen of gaat het zelfs ongelofelijk mis. Tegenslag hoort er ook bij, zonder een slecht dag zou je een mooie dag niet meer zo kunnen waarderen. Mijn levensvisie is non-dualisme, alles hoort erbij en de meeste grenzen tussen mooi en lelijk, goed en kwaad en dergelijke hebben we zelf getrokken. Wanneer je gaat accepteren dat alles erbij hoort, ook die ziekte, ook die pijn, ook dat verdriet dan leer je het accepteren en zelfs omarmen in plaats van verzet tegen iets waar je niets aan kunt veranderen. Wanneer ik een migraine aanval heb en ik ga me verzetten omdat ik iets anders of leuks wilde doen wat nu niet kan, dan wordt de pijn alleen maar erger. Wanneer ik me overgeef en accepteer dat het een boodschap is van mijn lichaam dat ik rust moet (en mag) nemen en me ontspan dan is het beter te verdragen en sneller weer over. Vooral in dat verzet zit de meeste ellende in het leven, het gaat niet zoals ik het graag zou willen is de meest onderliggende klacht en een van de middelen die mensen dan soms inzetten is drama.
Wanneer je leert accepteren dat alles is zoals het is en gaat zoals het gaat en je wendbaar gaat meebewegen met alles wat op je levenspad komt kun je heel gelukkig zijn. Stop met oordelen en veroordelen (ook van jezelf) en omring je met andere optimistische mensen van goede wil en je zult zien dat het goede dat je uitzend ook wel weer bij je terug komt. Het leven is te kort om te (laten) verzieken door drama, probeer het leven in alle facetten te aanvaarden en te genieten van alle mooie dingen, hoe klein ze ook soms zijn en leer accepteren dat verdriet en pijn er ook gewoon bijhorend. Wanneer ik, met rust in mijn hoofd, uitkijk over het water naar een mooie zonsondergang, dan voel ik me oprecht warm van binnen en erg gelukkig. Soms heeft geluk niet meer nodig. Ik loop niet weg bij mensen die het moeilijk hebben en die oprechte problemen hebben, een deel van mijn geluk is nog steeds het helpen en delen met andere mensen. Maar drama probeer ik ernstig te vermijden, dat is een stukje zelfbescherming geworden, die les heb ik door schade en schande wel geleerd. Carpe Diem.
Tot schrijfs, Hein Pragt
