Jezelf bewijzen?

Het fijne van ouder worden is dat je steeds meer leert over het leven en over jouw rol en plaats in deze wereld en dat je leert dat je jezelf niet hoeft te bewijzen. Toen ik jonger was had ik sterk de neiging om mijzelf maar telkens te bewijzen, dat ik slim was, dat ik ondanks een lagere opleiding toch een goede hardware en software ontwikkelaar was, dat ik ondanks mijn matige motoriek toch een goede musicus was, dat ik gelijk had en mijn mening gerespecteerd moest worden, dat ik een goed baan had en belangrijk was, dat ik populair was, dat ik een goede ouder was, dat ik belangrijk was en invloed had op de wereld om mij heen, dat ik in bijna alles wat ik deed probeerde bovengemiddeld te presteren. Kort samengevat, het ego vierde hoogtij. Ik zie heel veel jonge mensen (maar ook nog genoeg oudere mensen) in dezelfde valkuil stappen tegenwoordig en ik weet ook dat een paar keer heel diep vallen je leert inzien dat dit de minst belangrijke dingen in je leven zijn.

Een goed voorbeeld is een collega die binnen kwam en vanaf dag één bezig was om te laten zien hoe goed ze was, vooral door anderen te wijzen op foutjes en zich als vriendelijke aardige mentor op te stellen maar vooral zichzelf omhoog te werken. Haar kinderen zaten vijf dagen per week op de opvang en wanneer er een ziek was had ze flinke ruzie met haar partner over wie er vrij moest nemen want zij was onmisbaar op het werk. Ze zat regelmatig tegen een burn-out aan en hoewel iedereen aardig tegen haar deed was ze niet erg geliefd (zacht uitgedrukt) en voelde ze telkens de strijd om haar positie en haar gelijk. Kortom ze had alles wat echt belangrijk was in het leven zoals, gezin, liefdevolle relatie, familiebanden en vrienden te kort gedaan voor haar carrière (en ego). Tot de reorganisatie kwam en zij dacht dat zij wel onmisbaar was, maar helaas was ze één van de eersten die kon gaan. Haar hele wereld stortte in en ze begon een lang en zwaar gevecht om haar positie wat privé natuurlijk ook de nodige weerslag had. Dus kwam er ook nog een echtscheiding overheen omdat haar man een leukere vrouw (met een iets minder groot ego) getroffen had. Ik verzin het niet, dit scenario komt tegenwoordig zo vaak voor.

Een van de eerste dingen die ik geleerd heb is om te stoppen om mijzelf telkens te bewijzen. Ik doe dingen omdat ik het leuk vind om te doen en wanneer iemand dat omlaag probeert te halen door te laten merken dat hij of zij er veel beter in is en dat ik niet zoveel voorstel, dan probeer ik niet meer in de valkuil van mijzelf verdedigen of bewijzen te vallen. Fijn dat jij ergens beter in bent, ik hoop dat je er ook net zoveel plezier in hebt dan ik, want dat is voor mij het belangrijkste. In hoge verwachtingen liggen ook de grootste teleurstellingen, wanneer je continue jezelf moet bewijzen zal de stress en onzekerheid alleen maar toenemen. Bewijzen voor jezelf mag natuurlijk altijd, je kunt jezelf wel doelen stellen en je voor jezelf bewijzen, je eigen grenzen verleggen kan heel leuk zijn.

Ik kende Alides Hidding van de Time Bandits al goed voordat hij doorbrak en heb redelijk wat nachten met hem zijn viersporen opnames beluisterd en besproken. Toen hij mij afwees als toetsenist voor de Time Bandits omdat hij iemand van een hoger niveau zocht had hij volkomen gelijk en nam ik hem niets kwalijk. Daarna heb ik meer dan 25 jaar met heel veel plezier soms wel 120 keer per jaar op het podium gestaan in kleine en grote bands. Toen ik mijzelf bewijzen had losgelaten kon ik er oprecht echt van genieten en dat straalde ik ook uit. Ik vind de sport judo erg leuk maar ik zal er nooit erg goed in worden, daar zorgt mijn motoriek en mijn gebrek aan geldingsdrang wel voor. Desondanks vind ik het heel leuk om te doen en geniet ik van dat beetje wat ik wel kan. Ik ken mijn beperkingen heel goed en probeer me ook zo weinig mogelijk aan te trekken van mensen die door middel van zogenaamd constructief commentaar proberen duidelijk te maken dat zijn beter zijn dan ik. Ik ben in het stadium van mijn leven dat ik dingen doe omdat ik ze zelf leuk vind ongeacht wat iemand anders er van vindt. Dit is een een enorme bevrijding die het leven veel fijner maakt.

Ik heb geleerd dat gezin, liefde, vrienden en mensen om mij heen veel belangrijker zijn en ook hier hoef ik me niet te bewijzen. Ik heb de laatste jaren veel mensen geholpen, stil en op de achtergrond en zonder mijzelf boven hen te stellen of mijn ego te voeden. Ik vraag me altijd af of ik zou hopen dat iemand hetzelfde voor mij zou doen als ik in die situatie zou zitten en zo probeer ik ook andere mensen te bejegenen. Ik ben zelf wel eens door een diep dal gegaan en heb geleerd dat er dan twee soorten vrienden zijn, de eerste probeert je zo openlijk mogelijk te helpen om zelf te schitteren en hun eigen ego te voeden en de tweede die je niet zo opzichtig echt helpen en echt steunen. Een ego hebben is niet slecht, een positief beeld van jezelf is fijn, maar een ego ten koste van een ander is in mijn wereldbeeld gewoon slecht.

Fysiek ouder worden is vaak niet zo leuk, geestelijk ouder en wijzer worden is geweldig fijn, het geeft je rust en tevredenheid en de mogelijkheid om echt van alles te genieten door te leren los te laten wat je moet loslaten en vast te houden wat echt nodig is.

Tot schrijfs, Hein Pragt