Als puber keek ik tegen een wereld aan waarin alles mogelijk leek en ik voelde me gevangen in een klein dorp, terwijl alle leuke dingen zich daarbuiten afspeelden, tenminste, dat dacht ik. Ik wilde weg uit het dorp en erbij horen, bij al die mensen die waren zoals ik zou willen zijn. Ik wilde vrij zijn en alle aspecten van het leven onderzoeken en ondervinden, en dat heb ik ook gedaan. Door alle mooie ervaringen maar ook soms verschrikkelijke ervaringen ben ik langzaam levenswijs geworden. De belangrijkste les was dat hoe zeer ik ook iets graag wilde, het leven een andere richting voor mij in gedachten had.
In basis wilde ik gewoon iemand om van te houden en iemand die onvoorwaardelijk van mij hield, een warm nest, vrienden en vriendinnen en harmonie. Ook hierin moest ik ervaren dat het leven andere plannen met mij had. Mijn grootste probleem was dat ik opgegroeid was met het idee van de maakbare wereld en het maakbare zelf. Krampachtig probeerde ik dit ook te bereiken om er telkens maar weer achter te komen dat de maakbaarheid van alles erg tegenvalt. Als een enorme spons nam ik alle kennis in mij op, psychologie, filosofie, wetenschap, op allerlei wijze probeerde ik de wereld en het leven te doorgronden en naar mijn hand te zetten. Uiteindelijk veroorzaakte een dieptepunt in mijn leven het inzicht.
De maakbaarheid van het leven en van jezelf is een enorme onwaarheid die ook enorm veel verzet, verdriet en depressies veroorzaakt. Het grootste probleem waar de huidige mensheid mee kampt is: “het gaat niet zoals ik het wil”. Dit veroorzaakt verzet, waarom gaat het wel altijd zoals anderen het willen maar amper zoals ik het graag wil? Dit verzet veroorzaakt stress, verdriet, angst, woede, onmacht en kan het levensgeluk enorm verzieken. Waarom gaat het niet zoals de meeste mensen het graag willen? Omdat het een natuurwet is dat dit niet mogelijk is. Een grote sterke boom die zich verzet tegen een storm zal uiteindelijk knakken maar het buigzame riet slaat even neer en veert weer op.
Wij mensen zijn een klein onderdeel van een heel groot geheel en dat geheel is alles bepalend. Wij zijn niet willoos en stuurloos, maar onze invloed op alles wat er gebeurd is kleiner dan we vaak inschatten. Het is de kunst om wendbaar te zijn (tegenwoordig heet dit agile) korte doelen te stellen en uzelf telkens weer aanpassen en nieuwe omstandigheden. Daarbij kunt u gewoon uzelf blijven, u hoeft niet iemand anders te worden om zaken eens anders aan te pakken. Door het verzet op te geven en telkens weer uw weg te vinden en de steeds veranderende wereld om u heen, zult u merken dat het leven een stuk prettiger kan worden. Dit klinkt eenvoudig maar dat is het vaak niet. Ook ik merk nog steeds dat er verzet in mij zit, maar ik realiseer me terdege dat dit komt omdat het niet gaat zoals ik het graag wil. Met deze kennis ben ik dan wel in staat om dit weer om te denken, nieuwe wegen te proberen en nieuwe kansen te ontdekken.
Ik ben nog steeds een bevlogen mens, ik onderzoek nog steeds graag de minder gebaande wegen, maar kan nu begrijpen dat het gaat zoals het gaat en komst zoals het komt. Ik kan me verzetten en vechten tegen de bierkaai of mij aanpassen en binnen de kansen toch mijn eigen weg te vinden. Ik probeer hier een balans te vinden waarbij ik mij prettig voel. Ik heb nog steeds mijn idealen maar heb wel geleerd om op tijd los te laten, mij los te maken van mensen die mij ongelukkig (willen) maken en te kiezen voor mijn eigen weg in een steeds veranderende wereld. Het gaat niet zoals ik het graag wil is vaak het grootste probleem en wendbaarheid en aanpassingsvermogen is meestal de oplossing, Carpe Diem,
Tot schrijfs, Hein Pragt
