Nooit meer tweede keuze

Deze blog broeide al meer dan een half jaar en ik heb lang nagedacht hoe ik het onder woorden kon brengen. Een therapeut vertelde me ooit eens in in een persoonlijk gesprek dat veel psychische problemen vaak één oorzaak hebben, namelijk: “het gaat niet zoals ik het wil!”. Ook binnen relaties zijn macht problemen vaak de onderliggende oorzaak van relatieproblemen en daar weet ik zelf uit persoonlijke ervaring het nodige van. Macht kan men krijgen door dominant te zijn maar ook door emotionele manipulatie en emotionele chantage. Een van de middelen die men dan soms inzet is de ander subtiel of minder subtiel duidelijk te maken dat hij of zij maar tweede keuze of een compromis is.

Hoe meer ik nadacht over het redelijk aantal relaties dat ik gehad heb, werd mij steeds meer duidelijk dat deze vorm van machtsstrijd meer dan eens gespeeld heeft en dat ik, in mijn verlangen naar een liefdevolle gelijkwaardige relatie, mij meer dan eens heb laten manipuleren. Een voorbeeld is dat mij, toen ik mij eenmaal gebonden had, verteld werd dat ik niet de “liefde van haar leven” was maar dat dit een eerdere relatie was en dat wanneer hij morgen voor de deur zou staan ze geen moment zou twijfelen en met hem mee zou gaan. Mijn positie binnen die relatie was toen duidelijk gesteld, ik was een compromis en moest niet te veeleisend zijn. In een andere relatie werd mij na een tijdje duidelijk dat de vrouw eigenlijk wachtte tot de “liefde van haar leven” ging scheiden en toen dat gebeurde was ik ook snel aan de kant gezet. In nog een andere relatie kreeg ik na een tijd te horen dat ze eigenlijk nooit verliefd op mij geweest was maar dat ze zo genoot van mijn liefde en aandacht dat ze daarom maar een relatie met mij begonnen was en dus wel even duidelijk maakte dat ik weer een compromis was. Vaak bleek dat hoe meer zekerheid ik de ander gaf, de ander meer macht naar zich toetrok.

Weinig relaties die ik gehad heb zijn wederkerig geweest, een hulpverlener heeft mij wel eens de vraag gesteld waarom ik in vredesnaam een relatie probeerde te redden die toch nooit liefdevol en gelijkwaardig zou worden. Ik heb geleerd dat er vaak handig gebruikt gemaakt werd van mijn hulpvaardigheid- en verantwoordelijkheidsgevoel en werd ik als “rots in de branding” of “redder in nood” gemanipuleerd waar ik vaak met open ogen intrapte. Mijn probleem was dat ik zo graag een liefdevolle en wederkerige relatie wilde dat ik dacht dat het allemaal te repareren was en dat met hulp en therapie het nog goed kon komen. Nu realiseer ik me pas dat in alle therapie de inspanning, het leren en lezen meestal alleen maar van mijn kant gekomen is en dat mijn partner meestal alleen maar “meedeed” en eigenlijk niets wilde veranderen. Uiteindelijk ging de partner vaak net iets te ver en vielen mij de schellen van de ogen en koos ik eindelijk voor mijzelf, waarna de machtsstrijd van de inmiddels ex partner vaak nog heviger losbarstte. Loslaten is voor deze mensen vaak extreem moeilijk. Mijn levensles was dat ik sommige relaties al veel eerder had moeten verbreken.

Deze maand is het een vreemd jubileum, ik ben nu precies vijf jaar relatieloos. Vijf jaar geleden besloot ik dat mijn leven als vriend en minnaar niet te combineren was met mijn leven als alleenstaande vader, de keuze voor mijn kinderen moge duidelijk zijn. De laatste vijf jaar heb ik wel gezocht naar een nieuwe relatie maar geen van de “dates” liep uit op een relatie en dat lag met regelmaat wel aan mij. Ik ben allergisch geworden voor manipuleren en drama en voor dominant gedrag en ik wil nooit meer tweede keuze of compromis zijn. Hier staan ook alle voelsprieten voor uit en dat maakt het best wel moeilijk. Zo was er een leuke aantrekkelijke vrouw en ik had het idee dat we een zeer goede klik hadden, toch was het afscheid die avond zeer koel. Toen ik haar de dag daarna vroeg hoe dit kwam gaf ze aan dat ik best nog wel wat meer moeite mocht doen om haar te winnen. Dit was voor mij reden om er van af te zien en ik heb vriendelijk bedankt. Een andere date begon na twee dates al goed duidelijk te maken hoe zij dacht over een relatie en wat er van mij verwacht werd, ook dit dominante gedrag maakt mij compleet gevoelloos. Meerdere dates vonden mij wel leuk maar waren niet verliefd en “wilden het wel proberen” en ook hier is dit aanleiding voor mij om bij voorbaat op te geven. Ik wil nooit meer tweede keuze of compromis zijn en als ik niemand kan vinden die echt voor mij gaat, dan ben ik ook gelukkig alleen.

De laatste vijf jaar ben ik voor het grootste gedeelte alleenstaande vader geweest, ik heb mijn leven goed voor elkaar, eigen huis, goede baan, veel interesses, goed leven en als dit het is dan zal ik hier ook tevreden oud mee worden. Ik heb heel goed geleerd om voor mijzelf altijd de eerste keuze te zijn en nooit een compromis….

Tot schrijfs, Hein Pragt