Het goede leven

De afgelopen week ben ik samen met mijn dochter Romy een paar dagen naar Oostenrijk geweest en dat heeft mij in meerdere wijze rust en inzicht gegeven. We zaten in een klein pension waar een hele familie samenwoonde, oma, de moeder, haar zoon met zijn vrouw en de kleinkinderen. Elk had zijn eigen ruimte maar ook gemeenschappelijke ruimtes. De zoon deed alle onderhoud werk, zijn vrouw was het kamermeisje, de moeder en de oma deden het ontbijt en huishoudelijke taken, de moeder (eigenaresse) regelde ook alles voor ons tot aan de shuttlebus toe. Het voelde als een warme deken, alles was goed en je hoefde je nergens zorgen om te maken. De hele familie leek tevreden en gelukkig en ieder had dus zijn taak en het leek allemaal soepel en vredig te lopen. De kamers waren niet duur maar het pand was goed onderhouden en de familie reed in keurig nette (prijzige) auto’s dus het kon blijkbaar goed uit. Geen jachtig leven, niet de ambitie om uit te breiden en nog groter, beter en duurder te worden, maar gewoon lekker tevreden leven. Wat een verschil met de meeste mensen in Nederland.

Toen sprak ik de koetsier van de paardenslee waar we een rit mee maakten, een leuke vriendelijke grappige man die met veel liefde over zijn paarden sprak. Hij vertelde dat zijn familie een kleine boerderij had net buiten het dorp, hij had vijf paarden en fokte met dat ras, hij had een aantal schapen, konijnen en kippen (voor het vlees zoals hij zei) en in de winter deed hij deze slee ritjes en in de zomer ritjes met een koetsje. Ook hij was niet rijk maar kon redelijk rondkomen en was de rust en vriendelijkheid zelf. De kracht van een familiebedrijf, gaat het goed hebben ze het goed, gaat het even wat minder dan hebben ze het even minder. Geen ambitie om een enorm bedrijf te worden of enorm te groeien, ze kunnen er redelijk van rondkomen, het bedrijf gaat straks over op de zoon en iedereen is tevreden en gelukkig.

Op dat moment dacht ik even de Nederland, wij moeten allemaal van alles, we moeten hard werken, veel geld verdienen, stressen, groeien, uitbreiden, de nieuwste keuken, badkamer, tv, maar wat ik vaak mis is de rust en het echt genieten van het leven. Ik moest ineens denken aan dit waargebeurde verhaal van een man en een vrouw die beiden een goede maar drukke baan hadden. Ze kochten een prachtig groot huis wat net uit kon met de hypotheek en verbouwden de keuken tot een droompaleisje. In hun gedachten zagen ze al de avonden die ze met familie en vrienden gezellig zouden doorbrengen in deze schitterende woonkeuken. Echter een paar jaar later merkten ze dat ze dit slechts één keer gedaan hadden en de afgelopen jaren, omdat ze zo druk waren met werken om hun zware financiële verplichtingen maar na te komen dat ze amper tijd hadden en ’s avonds al blij waren dat ze even bij konden komen.

Veel Nederlanders lopen als een kip zonder kop de dikke worsten achterna die men hen voorhoud, we zijn zo druk met alles dat we vergeten echte te leven en van het leven te genieten. Wat heb je er aan om de rijkste man op het kerkhof te zijn? Wat heb je er aan om het hele jaar te stressen om twee of drie keer op dure verre vakantie te kunnen waar men dan ook nog vaak (al is het maar in gedachten) met het werk bezig is. Wat heb je aan een duur groot huis, wanneer je er niet van kunt genieten. Wat heb je als je partner meer een zakenpartner is dan een beste vriend in minnaar. Ik heb zelf einde vorig jaar mijn werktijd weer wat terug gebracht, financieel kan ik dit net dragen en een dure auto zit er niet in, maar wel tijd, tijd om te leven, leuke dingen te doen, te genieten van mijn tijd met mijn kinderen, mijn hobby’s want dat is volgens mij het echte leven. Dingen waar je echt blij van kunt worden, geen stress, geen hoge bloeddruk, geen hartklachten, dat zag ik in Oostenrijk bij veel mensen, geen hebzucht, geen ellebogenwerk, gemeenschapszin, geen overdreven assertiviteit, maar gemoedelijkheid en genieten van het leven.

Dit was in meerdere opzichten een leuke leerzame vakantie, volgend jaar gaan we weer als het mogelijk is. En tot die tijd ga ik het geleerde hier ook nog meer toepassen.

Tot schrijfs, Hein Pragt.