Toen ik erg jong was zei iemand ooit tegen mij dat ik erg integer maar ook wel wat naïef was en achteraf moet ik hem gelijk geven. Het integere is mijn hele leven gebleven en dat is iets waar ik ook erg veel waarde aan hecht, het naïeve heeft erg lang geduurd voordat dit gesleten was. Ik heb in mijn leven best vaak te maken gehad met moeilijke, manipulerend, dominante en soms intimiderend mensen, wiens gemene spelletjes ik lang niet altijd door had of waarvan ik dacht dat ik er met redelijkheid en integer gedrag toch mee om kon gaan. Laten we zeggen dat dit veel, soms pijnlijke, leermomenten opgeleverd heeft. Nu ik achtenvijftig ben heb ik veel geleerd, zeker op sociaal emotioneel vlak. Ik ben nog steeds erg integer en kan de indruk wekken dat ik soms te open ben en soms zelfs wat naïef over kan komen, maar nu is het mijn bewuste houding die ik aanneem en die afhankelijk is van de mensen waarmee ik omga.
Ik heb geleerd om niet meer overal tegenin te gaan, mijn strijd iets zorgvuldiger te kiezen, mij niet meer zo snel in de verdediging te laten drukken, de cirkel van invloed te gebruiken, dingen van mij af te laten glijden, te relativeren, maar ook gedrag te spiegelen. Veel van deze technieken zijn geen bewuste wijze van beïnvloeden maar een tweede natuur geworden. Desondanks zijn er nog steeds mensen die mij weten te verrassen 🙂
Laatste sprak ik weer iemand die te maken had met een verrassend persoon in haar omgeving. Die persoon liet geen gelegenheid voorbij laat gaan om haar te laten merken dat ze haar niet mocht, die geen gelegenheid ongebruikt liet om negatief over haar te spreken en haar bij het minst en geringste ook alles kwalijk nam en elk foutje melde bij haar leidinggevende. Met bijna ieder ander ging deze persoon erg vriendschappelijk om. Ooit had ze in redelijkheid eens gevraagd wat de ander nou tegen haar had en het enige antwoord was dat ze zich aan alles van haar ergerde, hoe ze was, hoe ze deed, alles. Hoe ga je in vredesnaam om met zo iemand wanneer je bijna gedwongen bent om met deze persoon in één groep te zitten. Met redelijkheid red je het helaas niet omdat dit als zwakte gelijk misbruikt gaat worden, met ertegenin gaan lok je alleen maar meer conflict uit en ontwijken is vaak ook geen optie omdat dit niet altijd lukt. Soms werkt gedrag spiegelen in dit geval wel, zolang je maar niet in de tegenaanval gaat maar alleen even kort en bondig je grenzen aangeeft. Desondanks zijn deze mensen heel vaak op zoek naar jouw grenzen en vinden ze die ook wel.
Mijn kinderen liepen en lopen ook wel tegen deze problemen aan, ik heb mijn best gedaan om ze zo goed mogelijk sociaal emotionele vaardigheden te leren om hier mee om te gaan, maar ik kan ze niet overal voor beschermen. Ik doe mijn best maar ze zullen ook zelf uit eigen ervaringen moeten leren omgaan met mensen die erg anders zijn. En ook voor mij is het nog steeds leren, maar ik heb wel geleerd om mijn grenzen te bewaken en nee te zeggen. “Not My Circus, Not My Monkeys” is iets wat ik echt heb moeten leren, maar wat nu wel een van mijn lijfspreuken is geworden. Ik ben vriendelijk en zachtmoedig van aard, maar heb ook geleerd om soms intimideren en erg direct te zijn, dit is dan niet mijn karakter maar mijn houding die ik aanneem, naar aanleiding van het gedrag van een ander. Mijn karakter en de houding die ik soms aanneem naar andere mensen zijn twee verschillende dingen. Je hoeft geen ander mens te worden om dingen eens anders aan te pakken.
Moeilijke mensen blijven een uitdagingen, je kunt ze niet vermijden in het leven, je zult jezelf moeten leren om er zo goed en kwaad als het kan mee om te gaan. Je kunt ze niet veranderen, je kunt wel het zeer leerzame boek “Ik ben oké, jij bent een sukkel” gaan lezen, ik vond het een zeer goed boek. Omdenken en spiegelen zijn de toverwoorden.
Tot schrijfs, Hein.
