Ik moet het eerlijk bekennen, ik heb teveel belangstelling voor heel veel dingen, ik zou met gemak 48 uur in een dag vol kunnen krijgen. Ik knutsel graag, ik maak graag muziek en neem dat ook op, ik programmeer ook graag en ontwikkel ook graag leuke nieuwe elektronica dingen, ik ben graag met dieren bezig, ik teken, ik schrijf, kamperen vind ik leuk, koken, kaarsen en zeepjes maken, lezen of mens, cultuur, techniek, psychologie, 3D printen en ontwerpen, met de kinderen leuke dingen ondernemen, sauna, yoga enz. Hoewel de belangstelling voor bijna alles wel blijft valt er soms iets af en komt er ook soms weer iets bij. Zo moet ik nu toch stoppen met judo omdat ik artrose heb ik beide knieën en ik judo nog steeds superleuk vind maar het fysiek te zwaar gaat worden. Soms moet je jezelf er dan maar bij neerleggen dat het beter is om te stoppen en er komt vanzelf weer iets nieuws of anders om de hoek kijken. Net zoals ik meer dan tien jaar geleden, na dertig jaar op het podium gestaan te hebben, ben gestopt met optreden met een band, omdat dit met mijn alleenstaand vaderschap niet meer te combineren was. En het is goed zoals het is, wanneer je dat oprecht kunt accepteren is het ook niet echt naar of vervelend.
“Het leve is een feesje, maar je mot self de slingers ophange”, zei ooit een vrolijk Nederlandstalige hits zingende eenvoudige handelaar tegen mij en dat heb ik goed onthouden. Ook de spreuk dat het leven is wat je overkomt, terwijl je andere plannen had, klopt helemaal. Het leven is grillig en wanneer je er wat moois van wil maken zul je jezelf telkens weer moeten aanpassen en je leven moeten bijstellen bij nieuwe omstandigheden. Maar de meeste mensen vinden dit niet leuk, het moet gaan zoals zij dat bedacht hebben en zoals zij het willen dat het moet gaan. En dat verzet tegen de werkelijkheid levert bij veel mensen juist stress, ongelukkigheid en zelfs depressies op. Ooit zei een bevriende psychotherapeut tegen mij dat veel psychische problemen een simpele oorzaak hebben: “het gaat niet zoals ik het wil!”. Ik zei zelf ooit eens dat veel mensen “ik maak me zorgen om” misbruiken voor doodordinaire bemoeizucht. Ook hier is de diepere achtergrond vaak “het gaat niet zoals ik het wil!”. En zo maken ze hun eigen leven moeilijk en helaas ook vaak het leven van anderen.
Alles heeft trouwens wel een gulden middenweg, ik ken ook “verlichte” mensen die met een serene vorm van gelatenheid alles van zich af laten vallen. Ik kan veel van me laten afglijden maar in andere dingen kan ik behoorlijk eigenwijs en strijdbaar zijn. Ik kies mijn strijd wel realistisch, ik heb ook afgeleerd om aan een dood paard te trekken. Het beste halen uit de mogelijkheden die je hebt, dat is denk ik een beetje mijn levensmotto. En soms moet je accepteren dat het niet gaat zoals je graag zou willen en moet je keuzes maken en de gevolgen daarvan ook accepteren. Genieten van je zegeningen en de dingen die je wel hebt, gemis zul je nog steeds ervaren maar wanneer je het gewoon over je heen laat komen en het accepteert dat het er is en weet dat dit gevoel ook wel weer over gaat, is het dus altijd weer goed zoals het is. Mijn moeder was ook een vrij (eigen)wijze vrouw die altijd zei: “Het komt zoals het komt en het gaat zoals het gaat, en “de mens lijdt het meest onder de pijn die hij vreest, maar die nooit komen zal” en dan weet ik dat ik het niet van een vreemde heb. Ik mis de lange gesprekken die ik met haar had, maar ik koester ze ook. Of geluk maakbaar is dat betwijfel ik soms, dat ongeluk maakbaar is weet ik wel zeker. Je hebt één leven, één kans om er iets van de maken, maak er dan ook wat van.
Tot schrijfs, Hein.
