Het is een week voor kerst, de dagen zijn kort, binnen schijnt gezellig licht, de kerstboom staat en de kaarsjes branden op tafel. Deze ochtend heb ik Romy naar kerstkamp van scouting gebracht en vandaag ben ik alleen thuis. Boodschappen doen, het huis even helemaal stofzuigen, beddengoed verschonen, dierenhokken verschonen, er is genoeg te doen. Vanmiddag even de stad in om nog een kruik en wat dierenvoer te halen en even rond te lopen in de stad. Wanneer ik weer thuiskom is het al donker en stil, iedereen is binnen en ik ga zo eten maken voor mijzelf. De katten en de ratjes zijn ook lui en liggen rustig te slapen en ik zet even de cd Sheffield Steel van Joe Cocker op. Deze cd herinnerd me altijd weer aan de tijd dat ik 20 was en in Emmen woonde.
Café de Engelenbak was mijn bruine stamcafé en eigenlijk ook mijn huiskamer. De barkeeper was nogal weg van deze cd en hij heeft hem maandenlang gedraaid. Net in die tijd was ik smoorverliefd op een vriendin, een hele foute combinatie, want ik durfde het niet te zeggen omdat ik bang was de vriendschap te verliezen als het niet wederzijds was. Uiteindelijk kwam dit doemscenario ook uit toen ik het eindelijk bekende maar deze cd speelde al die tijd en dus is het voor altijd aan deze herinnering gekoppeld. Ik heb in dat café heel veel lief en leed gedeeld, veel mooie dingen meegemaakt en ik heb leuke mensen leren kennen. Het café de Engelenbak bestaat niet meer en dat is maar goed ook, toen ik laatst een keer binnenliep in een ander oud stamcafé was het een enorme desillusie. Het was een soort modern café geworden met een andere eigenaar en weg waren de warme gevoelens die ik koesterde. Soms moet je herinneringen laten voor wat ze zijn, het is heerlijk om soms in het vuur van een open haard te staren en ze even op te halen en dan moet je ze ook laten voor wat ze zijn. Geniet er nog eens van maar probeer ze niet terug te halen.
Er is niets mis met oude goede herinneringen koesteren, maar het leven speelt zich wel af in het nu. Ik ben veranderd en ook de wereld is enorm veranderd, de kunst is om jezelf te blijven en je toch aan te passen aan telkens nieuwe omstandigheden. En ondanks dat ik wel eens wat mis, tel ik meestal mijn zegeningen. Een van de dingen die ik geleerd heb (wat ik vroeger amper kon) is mij neer te leggen met wat er is en niet is. Niet dat ik apathisch ben geworden, ik ben nog steeds een enorm gevoelsmens met veel empathie maar ik ben ook veel wijzer geworden in al mijn levensjaren. Vanavond zijn een kop thee, een boek, brandende kaarsjes en twee luie katten mijn gezelschap en morgenmiddag haal ik mijn dochter weer op en dan wacht weer een drukke week voor Kerst. Het afgelopen jaar ging snel voor mijn gevoel, het was een goed jaar en voor het nieuwe jaar zijn al een paar plannen klaar. In ieder geval waar we weer gaan kamperen 🙂 En wie weet welke andere nieuwe kansen er liggen, ik heb in ieder geval van alle keren dat ik soms enorm uit mijn comfortzone gedrukt ben geleerd dat ik het uiteindelijk altijd weer red. Je moet vooral bij jezelf blijven en jezelf trouw blijven, en dat is een heel geruststellende levensles.
Tot schrijfs, Hein.
