Ik zat ik te zoeken naar een woord dat duidelijk maakt waarom ik graag met kinderen omga en net zoals morgen een Halloween feestje organiseer voor de kinderen uit de buurt en zelf even hard meedoe. Mensen spreken soms hun bewondering uit dat ik zoveel tijd aan kinderen besteed en dat ik zelfs kies voor minder werken (en dus ook minder inkomen heb) om tijd te hebben voor mijn kinderen. Wat ze niet begrijpen is dat ik dit niet alleen doe voor hen, maar vooral voor mijzelf. Ik vind het heerlijk om samen met kinderen dingen te ondernemen en ik geniet hier ontzettend van. Ook op de camping ben ik altijd te vinden om het animatieteam te helpen en ook hier geniet ik heel erg van. Het woord dat ik erbij vond was “onbevangenheid”. Kinderen zijn eigenlijk nog “spiritueel verlicht”, ze zijn meestal heel oprecht en open en (soms zelfs te) eerlijk en meestal nog erg integer. Kinderen denken nog net als Pippi Langkous “ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!”. Ik denk dat ik wat compensatie zoek voor de onbevangenheid die ik de meeste volwassen mensen zo mis.
Ik heb het gevoel dat de wereld steeds harder en zakelijker aan het worden is en de mensen hier in meebewegen. Ik zie de meeste volwassen met een blik van “kom niet te dicht in de buurt, ik lust je rauw” en de zelfverzekerde uitstraling van “ik ben sterk, ik weet wat ik wil, ik heb alles al eens gedaan, ik weet waar Abraham/Sara de mosterd haalt, mij maak je niets meer wijs, ik maak carrière, ik ben belangrijk, ik weet het beter, ik ben niet oneerlijk maar slim en kijk eens hoe interessant ik ben!”. Mensen die over alles nagedacht hebben, alles berekenend doen, die het vermogen om spontaan eens iets geks te doen wat geen enkel nut dient, verloren hebben. Mensen wiens avontuur en verre reizen zelfs goed gepland en gegarandeerd interessant zijn. Kortom, mensen die hun onbevangenheid en hun kinderlijke onschuld ver achter zich gelaten hebben.
En omdat alle ergernis die je voelt bij anderen ook iets over jezelf zegt, denk ik wel eens na waarom ik deze ergernis voel. Ik denk dat het komt omdat ik voel dat de wereld mij op allerlei wijze in dezelfde rol probeert te drukken, een rol waarbij ik mijn onbevangenheid en onschuld moet inleveren om mee te draaien met de “big boys”. Dit roept bij mij weerstand op, ik wil mijn eigen onbevangenheid, spontaniteit, nieuwsgierigheid, eerlijkheid, loyaliteit, integriteit, creativiteit en soms zelfs naïviteit niet inleveren om een berekenende volwassene te worden die net zo berekenend van het leven wil genieten. Paul van Vliet schreef ooit eens: “Want je moet hard zijn om te overleven, onverschillig voor de wanhoop, onkwetsbaar voor verdriet, met geen ander doel om naar te streven, dan ieder voor zichzelf, verschanst op zijn gebied, met niemand iets te maken, koel berekenend schaken, op kansen blijven loeren, om de anderen te vloeren, dan zal je overleven, maar leven is dat niet…”.
Laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan, dit zong Ramses al vele jaren geleden en ik heb geleerd om een gulden middenweg te vinden, het spel mee te spelen op mijn eigen voorwaarden, zonder mijzelf te verliezen en dat stukje onbevangenheid in mijzelf te koesteren. Ik merk wat een spontane lach kan doen, ik lach mensen vaak toe en merk dat veel mensen dan even “ontdooien”. Wanneer we allemaal weer wat meer zouden lachen naar elkaar (in plaats van om elkaar), wat meer open zouden staan voor elkaar (in plaats van in de telefoon gedoken te zitten) en eens wat minder bang zouden zijn (de hoofdreden dat we zo’n blijf uit mijn buurt gezicht opzetten) en onszelf eens iets minder serieus zouden nemen, dat de wereld gelijk een stuk mooier zou worden. En ja, je loopt risico om eens gekwetst te worden, om verdriet en teleurstelling te moeten ervaren, maar deze dalen geven je ook de kans om de hoogste berg te beklimmen.
Ik ben wie ik ben en een redelijk aantal mensen vinden mij soms een beetje rare snijboon, ik kan ze geen ongelijk geven. Maar ik heb altijd met de Pippi Langkous wijsheid, alle kansen die mij leuk leken aangepakt, soms met succes som met minder succes, maar ik heb het gedaan. Hard werken en netjes in de pas lopen, de concurrentie achter je laten en op de maatschappelijke ladder omhoog klimmen kunnen je ver brengen, maar onbevangenheid en nieuwsgierigheid kunnen je brengen waar voorstellingsvermogen te boven gaat. En daar komt weer de laatste zin van één van mijn gedichten naar boven: “welke weg ik ook ga en met wie aan mijn zij, mijn geluk is geen illusie, de keuze is aan mij.” De mens kiest voor een groot gedeelte zijn levenslot zelf, denk hier ook eens rustig over na.
Tot schrijfs, Hein
