Soms dan ontstaat er tijdens een meditatie even een inzicht, iets wat je van binnen al lang wist maar wat je nog niet eerder zo bewust onder woorden kon brengen. Vanavond kom ik weer thuis in een leeg huis en dan komt de gedachte weer naar boven. Mijn hele leven verlangde ik naar vader zijn van een hecht gezin. Een gezin waarin iedereen liefdevol met elkaar omgaat, waar genegenheid, warmte en harmonie heerst, waar je thuiskomt in een veilige thuis. Een gezin waar iedereen zichzelf kan en mag zijn, waar je problemen samen oplost, er voor elkaar bent door dik en dun, waar je oprechte aandacht hebt voor elkaar en genegenheid toont en het beste uit elkaar haalt, elkaar oprecht kunt vertrouwen en er wederzijds liefde en waardering is. Een warm gezin dat lekker lang gezamenlijk aan de tafel zit te eten met fijne gesprekken.
Helaas liepen de meeste relaties die ik gehad heb juist op totaal het tegenovergestelde uit. Ik heb zelf bijna alle relatieproblemen waar ik op mijn site over schrijf in diverse verschillende relaties meegemaakt en ik ken mijn eigen valkuilen ondertussen erg goed en verlangen naar harmonie is er een van. Ik heb ook geleerd dat slechte relaties je echt kunnen beschadigen en dat verliefdheid soms echt een tijdelijke vorm van ontoerekeningsvatbaar is. In het boek “de liefde bedrijven maar dan met de kleren aan” staat heel goed beschreven welke destructieve manieren partners gebruiken om hun zin te krijgen binnen relaties en ik weet als geen ander hoe destructief dit is voor een gezin en een relatie. Ik ben nu al vele jaren een één oudergezin en ik heb een gezellig thuis, waar iedereen zichzelf kan en mag zijn, waar oprechte aandacht en warmte heerst, maar toch zie ik met regelmaat gezinnen zoals het mijn ideaal was. Ik realiseer me heel goed dat ik ondertussen 57 jaar oud ben en dat het ideaal van vader van een hecht gezin helaas de uiterste houdbaarheidsdatum voorbij is. Ik geniet van alle momenten dat ik nog vader kan zijn en wanneer mijn huis weer gezellig vol is geniet ik van dat moment.
Mijn leven is niet volgens de ideale weg gelopen maar was meer een extreem slingerpad waarbij ik meerdere keren uit de bocht ben gevlogen, maar toch elke keer weer de weg opgepakt heb. Mijn verleden is geweest en daar kan ik niets meer aan veranderen, mijn toekomst zorg ik nu zo goed mogelijk voor en het lot bepaald te rest, wat er dan overblijft is het nu, en dat is goed genoeg. En het is goed om dingen te kunnen overdenken en te ervaren zonder dat het een vervelend gevoel veroorzaakt, gewoon omdat je kunt relativeren dat het “is wat het is en het komst zoals het komt”. (Zoals mijn moeder altijd zei!)
Tot schrijfs, Hein
