Het leven is niet eerlijk

Ik merk zelf dat de laatste blogs die ik schreef wat afstandelijker waren en niet meer zo persoonlijk en ik heb mij voorgenomen om weer iets persoonlijker te schrijven. Deze week gaf weer een paar aanleidingen om dit te doen. Ik wil beginnen met het vertellen van belevenis uit mijn jeugd die erg bepalend was voor mijn karakter.

Bij mij op school zat een jongen die nogal verwend was omdat zijn vader enig aanzien had in het dorp waar ik woonde. Het resultaat was een joch dat soms een zeer irritante, bloed onder de nagels vandaan halende, klier was. Maar papa hield hem altijd de hand boven het hoofd. Ik was altijd extreem geweldloos en daarmee ook een gewild slachtoffer van pesterij van deze jongen, want Hein deed nooit iets terug. Tot een dag dat hij te ver ging en mij sloeg en ik eindelijk eens terugsloeg. Desondanks mepte hij me aardig in elkaar en toen ik thuis kwam vertelde ik dit verhaal verontwaardig aan mijn ouders. Echter die avond stond de vader van die jongen samen met zijn zoon bij ons in de zaak en eiste de man dat ik excuus moest maken aan zijn zoon en tot mijn verbazing gebood mijn vader dat ik mijn excuus moest aanbieden en vergoedde hij de kapotte jas. De jongen lachte me zelfs uit toen ik excuus maakte en toen ze weg waren was ik erg boos op mijn vader, die alleen maar zei: “dit is een van mijn best klanten, die kan ik niet kwijtraken”.

Ik voelde mij verraden door mijn eigen vader en ben huilend naar mijn boomhut gelopen en heb wel honderd keer geroepen: “dit is niet eerlijk!”. Later leerde ik dat het leven vaak “niet eerlijk” was en ik heb daar mee leren omgaan, hoewel het nog steeds kan steken. Een ding heb ik me altijd voorgenomen, ik doe er zelf niet aan mee. Ook heb ik me voorgenomen dat ik altijd eerlijk voor mijn kinderen zal opkomen en dat ze nooit hun excuses moet maken voor dingen waar ze geen schuld aan hebben. Mijn kinderen hebben allemaal iets van mijn rechtvaardigheidsgevoel geërfd en dat maakt het leven niet altijd makkelijker. Ik zal mijn kinderen niet de handen boven het hoofd houden wanneer ze iets fout gedaan hebben, maar wel als een leeuw voor ze vechten als ze onrecht aangedaan wordt. Desondanks probeer ik ze ook te leren dat het leven niet eerlijk is en probeer ze te leren wat ik geleerd heb om er toch mee om te kunnen gaan. En vervelende kinderen en ouders die vinden dat hun kind nooit iets fout doet zullen er helaas altijd zijn, het enige wat je kunt doen is je eigen kind de sociale vaardigheden leren om er zo goed als het kan mee om te gaan zonder zichzelf te verliezen. Romy vraagt soms, “is het niet moeilijk om papa te zijn?” en dan zeg ik meestal: “dat valt wel mee meisje, je leert het vanzelf”. Maar na vijf eigen kinderen en een paar extra zorgkinderen weet ik dat het soms best moeilijk is en een levenslang leerproces.

Gisteren zat ik in de trein die weer een paar uur vertraging had door een “aanrijding met persoon” en een meisje zat luidruchtig te klagen, “kunnen deze mensen dat niet gewoon ergens rustig in een bos doen, of thuis, dan hebben andere mensen er geen last van! Nu ben IK te laat!”. Dit raakt me altijd, ik weet dat ik geen oordeel moet hebben maar ik voel het wel. Een tijd geleden was de weg in Driebergen afgezet wegens een aanrijding met persoon en ik moest er wel langs lopen om naar mijn werk te komen. Na vertoon van mijn politiepas liet de collega me doorlopen met de boodschap om niet naar links te kijken. Natuurlijk doe je het wel en zag ik dat collega’s een paar hoopjes naast het spoor hadden afgedekt en ik wist dat dat delen van een menselijk lichaam waren. Wanneer je dan later hoort dat het een meisje van 17 jaar oud was dan breekt je hart even. Wat moet iemand bezield hebben en wat voor ellende is er aan vooraf gegaan om te kiezen om zo aan je einde te komen. Dan denk ik weer hoe ik zelf uitgeput zat te fietsen om iemand waarvan ik wist dat ze onderweg was naar het spoor te vinden en de emotie toen ik haar net op tijd vond en naar huis kon krijgen. Dit gaat er allemaal door mij heen bij een bericht van een aanrijding met persoon, anderen kunnen alleen maar luidruchtig aan hun eigen vertraging denken. Ik probeer het ook maar niet meer uit te leggen, het leven is vaak niet eerlijk.

Als klap op de vuurpijl bel ik deze ochtend een collega en na zes jaar ondertussen ook een vriend, waar hij bleef, want we hadden een afspraak. Met emotie in de stem vertelde hij dat hij net te horen had gekregen dat hij waarschijnlijk een ernstige vorm van kanker had en dat hij misschien niet erg lang meer te leven had. Woorden schoten me even te kort en ik realiseerde me dat mijn woorden ook niet zo belangrijk waren en zijn woorden wel. We hebben een lang gesprek gehad en toen ik de telefoon afsloot dacht ik weer “het leven is niet eerlijk!”. Hij is nog even eigenwijzer dan ik en samen hebben we de laatste zes jaar, tegen de stroom in, hele mooie en bruikbare dingen gemaakt. Ook hebben we lange gesprekken gehad over “het leven”, elkaar gesteund en samen ook erg veel gerelativeerd en gelachen. Dit soort belevenissen zetten het leven wel weer even in perspectief, waar ga je jezelf druk om maken, wat is echt belangrijk in je leven en wat zou je jezelf kwalijk nemen wanneer het doodvonnis voor jou morgen ook kwam.

Leef je leven en doe dat wat goed is, voor jou en de mensen die je lief hebt. Geniet van alles wat je WEL hebt en probeer oprecht te leven zonder spijt. Bescherm de mensen die je lief zijn, leer ze alles wat je kunt om toch om te kunnen gaan met de niet eerlijke wereld en laat ze uiteindelijk los. Leer ze dat het leven niet altijd eerlijk is maar dat je binnen de kring van mensen die je lief zijn en die je lief hebben wel eerlijkheid, solidariteit en steun kunt vinden. Straks ga ik Romy ophalen bij haar moeder en dan gaan we weer samen muziek maken en morgen ga ik als begeleider mee met een groepje scouts om speculaaspoppen te verkopen voor scouting. Na een week als deze tel ik weer elke dag mijn zegeningen en dan weet ik weer dat het goed is zoals het is. Carpe Diem, pluk de dag!

Tot schrijfs, Hein