Deze blog schrijf ik met een hele dosis negatieve energie in mijn lijf wat ik nog steeds weg aan het werken ben. Stress en relativiteit maar ook intimidatie laat fysieke sporen achter in je lichaam en ondermijnd op langere termijn zowel je psychische maar ook lichamelijke gezondheid. Gisteren werd ik geconfronteerd met behoorlijk intimiderend en agressief gedrag, hier kan ik nog steeds slecht mee omgaan en het zit nog steeds als blokkerend gevoel in mijn lijf. Het gaat wel weer weg na een aantal positieve momenten, het slijt er langzaam uit maar laat kleine littekens achter.
Ooit las ik ergens een artikel over de P/N ratio, de positief / negatief ratio en dit betreffende artikel spitste zich toe op relaties. Het bleek dat in relaties de verhouding tussen complimenten en positieve boodschappen en kritiek en negatieve uitingen tussen partners in goede relaties op 5 staat tot 1 stond. Dus op elke vijf leuke opmerkingen één minder leuke opmerking. Op de werkvloer ligt de verhouding iets hoger, daar is het 6 op 1. Nu is werk en privé natuurlijk niet helemaal te scheiden dus zullen de negatieve momenten op het werk ook enigszins meetellen in de privé situatie. Psychologie is geen exacte wetenschap, het geeft alleen handvatten om naar dingen te kijken.
Op mijn werk werd ik deze week een aantal keer geconfronteerd met heel negatief gedrag, het betrof hier enkele jonge (ca. 30 jaar en ingehuurde) collega’s die boos zaten te mopperen dat die ouderen maar gewoon door moesten werken en niet op hun kosten lekker op hun luie reet moesten zitten. Wel tegen een veel lager salaris want dat mocht aan het einde van de carrière wel afgebouwd worden. Dan bleef er wat meer over voor hen want ze hadden het wel moeilijk met hun eigen huis, dikke leaseauto en drie keer per jaar op vakantie. Wanneer ik dit serieus een half uur aanhoor dan begint er een negativiteit in mij te kruipen. Ik merk dat onder de wat beter verdienende jongeren de solidariteit nul is geworden. “Waarom moet ik betalen voor die luie arbeidsongeschikten, als ze willen kunnen ze best nog werken”, hoorde ik ook zeggen. Dit soort opmerkingen vreet een beetje aan mij en dan ga ik met een slecht gevoel in mijn lijf naar huis.
Gelukkig heb ik thuis een fijn thuis en toch redelijk wat positieve mensen om mij heen om het weer enigszins te compenseren. Hier moest ik wel even aan denken toen ik, liggend op de bank achter het huis, weer even dacht aan de P/N ratio. Hoewel ik ook overtuigd ben dat alles er mag zijn, zowel positieve als negatieve zaken en ook alle gevoelens er mogen zijn omdat ze toch een boodschap bevatten, voel ik me echt wel gelukkiger wanneer ik een P/N ratio ervaar die een beetje in balans is. Dit is toch voor mij een reden om de negatieve zaken in het leven iets uit de weg te gaan wanneer ik het idee heb dat de P/N ratio voor mijn gevoel niet goed is. Ik geloof stellig, in tegenstelling tot veel verlichte mensen, dat je wel enige invloed hebt op je leven en wat er om je heen gebeurt. Het blijft zoeken en werken aan een goede positief / negatief ratio waar je een goed gevoel bij hebt, en soms moet je daarvoor wat keuzes maken. Ik ga nu een paar dagen heel positief kamperen en even de P/N accu weer opladen.
Tot schrijfs, Hein
Reacties
De titel van het nummer is veelzeggend be the change u want to see’. Het doet een herinnering oplichten aan een boek dat ik eens in een ver verleden gelezen heb waarin over Zuid-Amerikaanse indianen beweerd werd dat ze elkaar behandelden zoals ze zelf behandeld wilden worden, met als conclusie dat dit de enige echte vorm van christendom was. Welk boek het was is in de tijd vergruisd.Op een ander vlak vind ik het ook sterk omdat het me onmogelijk maakt om de verantwoordelijkheid voor je eigen leven buiten jezelf te leggen. Uiteraard wil dat niet zeggen dat je dan ook meteen altruistisch zal worden, maar je kunt jezelf in ieder geval niet meer verontschuldigen voor het leven dat je leidt.