Integriteit

Deze keer gaat de blog over mijn persoonlijke dilemma met integriteit. Soms dan sta ik weer voor een dilemma, hoe vertel ik mijn kind dat eerlijk niet het langst duurt en dat eerlijkheid en oprechtheid meestal niet beloond worden. Dit heet een duivels dilemma, er is geen goede oplossing alleen de keuze uit meerdere kwaden. Ik ben nu zelf 55 jaar en heb veel meegemaakt en ervaren in dit leven, ik ben ook door de wol geverfd sinds ik als achttienjarige naïeveling het geboortedorp verliet, maar kan nog steeds mijn gevoel voor eerlijkheid en integriteit niet opgeven, hoe vaak ik ook al tegen een muur aangelopen ben.

Wanneer ik om mij heen kijk naar de meeste succesvolle mensen dan moet ik helaas constateren dat deze er niet gekomen zijn met eerlijkheid, integriteit en hard werken, maar juist met politiek bedrijven, mensen manipuleren en gebruiken en af en toe voor de waarheid de ogen even te sluiten. Ik zie weinig echt integere mensen aan de top staan en in mijn beleving worden het er ook steeds minder. Het lijkt er op dat mensen steeds meer egoïstischer, berekender en kortzichtiger worden en dat de smaak van macht en invloed (het voeden van het eigen ego) voor veel mensen bijna verslavend is. Ik probeer ook de politiek al minder te volgen omdat manipulatie, doortraptheid en eigenbelang tegenwoordig zelfs openlijk getoond mag worden zonder dat daar mensen op afgerekend worden. Het leven is zogenaamd nou eenmaal hard en iedereen moet als eerste voor zichzelf zorgen is de boodschap. We pikken het allemaal steeds meer en we verleggen onze grenzen steeds verder.

Meer dan tien jaar geleden stond ik ook politiek op de bres met de inzet van eerlijkheid en integriteit, om toen te mogen ervaren dat de lange arm van Den Haag verder reikt dan ik dacht en ik op straffe van ontslag een publicatieverbod kreeg. Een jaar later toen ik al een andere baan had, heb ik nog enige genoegdoening gehad toen de minister het vuur aan de schenen kreeg in een nieuwsprogramma op de televisie, waarbij ik anoniem dezelfde nieuwsredactie die middag in een uur tijd van de nodige munitie voorzien heb. Mea Culpa.

Maar ook in mijn privéleven ben ik meerdere keren de dupe geweest van manipulerende, wraakzuchtige mensen die de waarheid goed wisten te manipuleren. En daar stond ik met eerlijkheid, openheid, integriteit als enige tegenwerpingen en verloor ik keer op keer. Maar uiteindelijk konden ze me alles afnemen behalve mijn eigenwaarde en mijn integriteit en veerde ik altijd weer terug, net als een rietstengel die je wel plat kunt slaan maar die altijd weer overeind komt. En ik heb geleerd dat mensen (en vrienden) komen en weer gaan en dat aan het eind je alleen de eerlijke goede en fijne mensen overhoudt, het is een soort van natuurlijk proces.

Ook in mijn werk ben ik vaak tegen integriteit dilemma’s aangelopen, ik zie soms met lede ogen aan hoeveel geld er over de balk gegooid wordt door ego’s en politieke en macht spelletjes. Ik noem het spelletjes maar als het om heel veel (gemeenschap-) geld gaat of wanneer uit puur eigenbelang (en eigen ego) veel mensen de dupe worden, dan word ik weer opstandig. Vaak wordt mij een “enigszins kritische houding jegens de organisatie” verweten, maar tot nu toe kon ik in bijna elke baan op basis van mijn kunde en ervaring meestal niet zo snel aan de kant gezet worden en werd ik als Persona non grata gedoogd. Maar ook ik heb mijn grenzen, ik weet dat ik als klokkenluider genadeloos de goot ingetrapt zal worden, dat kan ik mijn kinderen niet aandoen, dus slik je maar weer eens. De enige keuze die je dan kunt maken is er niet meer aan meewerken en een andere baan of opdracht zoeken. Deze keuze heb ik al meerdere keren in mijn leven gemaakt en deze keuze kon ik gelukkig ook altijd maken.

Soms moet je even uit je comfort zone stappen en keuzes maken en doorpakken en dan zijn er altijd oplossingen. Ik leer mijn kinderen inderdaad dat de wereld niet een ideale plek is die ze af en toe wel voorgespiegeld krijgen, dat ze veel onrecht zullen tegenkomen maar dat eerlijkheid, integriteit en voor elkaar klaarstaan wel opgaat in de kleine kring van mensen die je familie en vrienden noemt. Dat kleine stukje houvast wil ik ze wel geven en vooral zelf bieden. En voor alle andere dingen op werk- en privégebied moet ik keuzes maken, en ik zit in de gelukkig omstandigheid dat deze keuzes er zijn. Het zijn niet altijd gemakkelijke keuzes en soms moet je een offer brengen, maar uiteindelijk is voor mij het belangrijkste dat ik mijzelf recht in de ogen durf te kijken in de spiegel elke ochtend. En ik ben nooit te beroerd geweest om heel hard te werken, dus uiteindelijk komt alles wel weer goed. Integer proberen te leven is niet altijd de meest eenvoudige weg, maar voor mij wel de enige weg.

Tot schrijfs, Hein