Iedereen weet ondertussen dat ik me mateloos stoor aan het opblazen van allerlei vrij normale levensproblemen tot proporties die “behandeld” moeten worden. Wanneer een mens niet tot de eenheidsworst behoort dan moet daar met “professionele begeleiding” iets aan gedaan worden. En de zelfhulp zzp’ers in de geestelijke hulpverlening vliegen als paddenstoelen uit de grond. Iedereen die momenteel door de bezuinigingen ontslagen wordt begint vaak uit noodzaak maar voor zichzelf. Het aanbod aan coaching, trainingen en zelfhulp is enorm groot en het zijn heel vaak zzp’ers die een praktijk aan huis hebben. Bij deze gedachte kreeg ik de volgende scene voor de geest.
Wat triest mevrouw, dat uw man na 50 jaar gelukkig huwelijk overleden is, maar er is professionele zorg voor u hoor. Ik ben rouwbegeleider, u kunt een paar keer per week met mij praten over uw verlies en wanneer u na een paar maanden (wat een voorgeschreven tijd is in DSM) nog niet over uw verlies heen bent kan ik u ook doorverwijzen naar andere hulpverlening. Dit alles kost u slechts 75 euro per sessie van een uur. Wat zegt u, uw buren hebben ook al aangeboden om eens onder een kop koffie met u te praten en de buurman staat ook voor u klaar om u te helpen. Maar dat is toch je reinste broodroof, dit zou verboden moeten worden. Wij als professionele rouwbegeleiders weten wel wat het beste voor u (en onze portemonnee) is. Broodroof is het die participatiesamenleving….
En zo is er ondertussen voor bijna alles wat vrij normaal is (was) en wat mensen vroeger onderling goed konden oplossen, zogenaamde professionele hulp beschikbaar. En wanneer er geen problemen zijn dan zijn er altijd wel wat te vinden. Zo ken ik een verhaal van een meisje dat voor een klein probleem ging praten met een hulpverlener. Dit probleem hadden ze in een paar sessie opgelost maar er waren meer sessie gepland dus werd er naar een “aanvullend” probleem gezocht. Het meisje vond dat er eigenlijk geen problemen meer waren maar na lang aandringen en doorvragen van de hulpverlener gaf ze toe dat ze soms te snel boos werd. Toen kon de behandeling doorgaan op “omgaan met agressie en boosheid”. Maar toen het meisje zag wat er ineens allemaal bijgehaald werd, had ze spijt dat ze er over begonnen was, want het probleempje werd tot grote propertjes opgeblazen. Toen ze aangaf dat het zo erg niet was, zat ze zogenaamd in een ontkenningsfase. Er is geen ontkomen meer aan als je eenmaal in de molen zit.
En zo houden we de financiële motor van de psychisch sociale hulpverlening in stand. En wanneer mensen een eigenlijk heel normaal sociaal vangnet hebben zoals het vroeger in de “normale” wereld ging dan is dat eigenlijk broodroof van de zorgaanbieders die allemaal roepen dat zij “betere zorg” kunnen bieden omdat ze er voor geleerd hebben of ervaringsdeskundige zijn. Laten we vooral dingen niet uit het verband trekken, wanneer iemand meer dan een jaar rouwt om het verlies van een geliefde of kind dan is dat menselijk gezien volkomen normaal. Vanuit de hulpverlening tegenwoordig niet meer want dan mag je maximaal drie maanden rouwen anders heb je last van een rouwsyndroom. We zijn elkaar collectief gek aan het maken en gek aan het verklaren, met allerlei syndromen en stoornissen met klinkende namen en passende medicatie en therapie. En dat alles moet geld in het laatje brengen want de kachel van de zorgaanbieders moet ook blijven branden.
Laten we minder zorgen over elkaar maken en meer voor elkaar zorgen is mijn mening, niet (als zelfbenoemde deskundige) problemen signaleren en afschuiven naar professionele zorg of anderen maar gewoon weer om en voor elkaar zorgen en voor iemand klaar staan met raad én daad. Samen voor elkaar, onze ouderen en onze kinderen verzorgen en niet labels plakken en in de zorgsector onderbrengen. Ik sprak hier ooit eens over met een psycholoog die de volgende beproefde methode hanteerde wanneer een cliënt zich enorm druk maakte over een misstand buiten hem of haar om. Dan ging hij er helemaal in mee en liet hij de cliënt helemaal losgaan om na een kwartier ineens met de oplossing te komen, wat gaat U er aan doen, waarna hij met een plan kwam waarbij de cliënt zich zou gaan inzetten om het probleem de wereld uit te helpen. De meeste cliënten waren dan ineens in staat om te relativeren 🙂
We moeten ophouden om te klagen en te oordelen over misstanden buiten ons om of zelf de handen uit de mouwen steken binnen onze eigen kring. En dan niet door anderen (of hulpverlening) voor het karretje te spannen maar er zelf tijd en energie in steken. Niet als iemand die alleen signaleert of klaagt maar iemand die zich zelf inzet. Ik wil afsluiten met de volgende wijze spreuk: wanneer iedereen één ander mens gelukkig zou maken bestond de wereld uit gelukkig mensen. Ondanks dat ik de participatiesamenleving als bezuinigingsmaatregel veroordeel denk ik dat het principe gewoon goed is (en was). Niet zorgen maken voor elkaar maar om elkaar.
Tot schrijfs, Hein
