De titel van deze blog is naar aanleiding van een titel van een favoriet boekje met de titel “Levensjeuk En Ander Psychisch Eczeem” van Jeffrey Wijnberg, Nederlands bekendste provocatieve psycholoog. Veel van de dingen die hij in dit boekje beschrijft zijn heel herkenbaar en ik kom ze vaak tegen in mijn leven. Afgelopen weken waren roerig te noemen, druk en psychisch sterk belastend. Ondanks dat dingen wel goed binnenkomen, blijf ik er redelijk goed onder functioneren en blijft mijn humeur prima. De meeste mensen zouden het ook niet merken, dit is iets wat ik ook door levenservaring geleerd heb, toch maakt de bovenkamer in mijn hoofd wel overuren.
De laatste weken tonen wel de ironie van het leven weer aan, de ene mens is ernstig ziek en vecht voor zijn leven en wil er alles aan doen om nog wat langer te mogen leven en een ander wil in goede lichamelijke gezondheid eigenlijk niet meer leven. Dit komt wel even hard binnen en toont ook aan dat het leven iets is wat je overkomt terwijl je andere plannen had gemaakt. De laatste weken, maar zelfs het afgelopen jaar heb ik veel mensen in mijn omgeving gehad die onverwachts hun levensplannen moesten bijstellen door onverwachte (lichamelijke) problemen of ongelukken. Je kunt het gewoon naïef negeren en denken dat dit jou niet zal overkomen, of je kunt je meer en meer realiseren dat je in het NU moet leven en van alles NU moet genieten. Dat was dan ook een goede reden om afgelopen zondag samen met mijn dochter Romy naar de sauna te gaan en een dagje heerlijk te genieten.
Ieder mens heeft zo zijn eigen pijnpunten in het leven en een van mijn pijnpunten is toch wel de liefde. Afgelopen zondag zat ik samen met Romy weer te genieten van een kopje verse muntthee op de bank rond de open haard in de sauna. Naast ons en tegenover ons zaten stellen van mijn leeftijd, die lekker tegen elkaar aan hingen, gezellig zaten te praten en te lachen naar elkaar en duidelijk samen genoten. Op zo’n moment voel ik mijn pijnpunt weer even boven komen, dit is wat ik mijn hele leven gezocht heb, een beste vriendin en liefste minnares als liefdespartner. Helaas is liefde niet altijd zo passievol, onbaatzuchtig, wederkerig en gelijkwaardig.
Het lezen van eisenpakketten op datingsites maakt het beeld helaas niet veel rooskleuriger en geeft wel duidelijk aan dat veel mensen redelijk berekenend met de liefde omgaan. Ik kan me daar niet meer zo over opwinden. Wanneer iemand een partner zoekt om de verre reizen die ze graag wil maken te bekostigen of een veel jongere partner zoekt omdat ze er nu eenmaal nog goed uitziet of een rijtje materiële eisen (en vooral geen inwonende kinderen) beschrijft dan denk ik alleen dat ik toch niet bij zo iemand zou passen. Voor mij is liefde en verliefdheid iets wat onverklaarbaar is en niet iets wat berekenend en voorspelbaar is. Onderzoek heeft uitgewezen dat mensen binnen drie seconden nadat ze iemand gezien en gehoord hebben kunnen bepalen of die persoon een ware liefde is. Natuurlijk speelt realiteit en het hoofd ook mee, zeker als je wat ouder bent en wat meer levenservaringen hebt, maar de basis moet uit het hart komen.
De zoektocht gaat gewoon door, ik heb een gelukkig leven maar het verlangen blijft er wel. Ik tel ook vaak mijn zegeningen die ik meer dan genoeg heb en dan voel ik me oprecht gelukkig. En het helpen en steunen van andere mensen die wat minder geluk hebben geeft je wel weer het besef dat je heel blij moet zijn met alles wat je wel gegeven is in dit leven.
Tot schrijfs, Hein.
Reacties
beste hein, elke nieuwe maand kijk ik weer uit naar je blog! en vandaag is het al 1 november, Allerheiligen… al leek het niet te geloven met deze prachtige zomerdag die we kregen!
Terwijl ik je blog las over de eisenpakketten op dating sites bedacht ik dat we misschien wel altijd kinderen blijven … en dat de welwillende mensen uiteraard, op deze sites in hun eisenpakket eigenlijk hun brief aan sinterklaas uit hun kindertijd herhalen…. veel speelgoed vragen, prentjes uitknippen van de leukste dingen.. in de hoop dat de brave sint toch iets van je verwachtingen zal inlossen..
veel liefs en nog een fijne maand!
Wat schrijf je een prachtige verhalen. Ik heb met een cursus voor het eerst kennis mogen maken met jouw verhaal over de Indiaan en wolven. Ik ben op zoek gegaan op internet en kwam toen jouw site tegen, met al dat moois wat je geschreven hebt. Als ik dan je blog lees van 1 november jl., herken ik daar jouw eigen verhaal van Het verhaal van de echo in. In mijn beleving komt er op ons pad waar wij ons voor open stellen. Dat open stellen kan inderdaad beginnen met een oppervlakkig lijkend stukje op een dating site….je moet immers toch wat in je etalage zetten;-) de vraag is alleen is dat wat er is? Mooi is om te lezen en ervaren dat jij erg in staat bent om te voelen wat er is en wat zonde dat er nog niemand op je pad is gekomen om dat met je te delen…..of speelt er toch een echo (ego) mee? In mijn ogen kan je creeeren dat je jouw zijn met iemand mag delen, als je daarin interesse hebt, dan kom ik graag persoonlijk met jou in contact. Als ik dit zo type lijkt het wat commercieel, maar dat is zeker niet mijn intentie. Ik vind het mooi om met je in contact te komen en je mogelijk in contact te brengen met wat er voor je mag zijn. Dank je voor je creaties! Liefs, Monique