Op mijn werk zijn we al bijna twee jaar in reorganisatie en dat zal ook nog wel een paar jaar duren. Veel veranderingen maar vooral ook veel onzekerheden en dat heeft best wel stress tot gevolg, niet alleen bij mijzelf maar ook bij de vele collega’s om mij heen. Dit is de vakantieperiode en dan is Romy de eerste drie weken bij Conny en kan ik dus een paar uur extra werken om wat extra verlof te krijgen. Deze week heb ik dus 40 uur gewerkt en heb ik (omdat iedereen op vakantie is) heel moeilijke dingen moeten oplossen wat behoorlijk wat stress veroorzaakte naast de andere stressfactoren op mijn werk. Het gevolg was dat ik donderdag ochtend een migraine aanval had die ik onderdrukt heb met sumatriptan en vrijdagavond dus ook knallende hoofdpijn had. Stress zoekt een lichamelijke uitweg en het is een waarschuwing dat je over je grenzen heengaat en zo zie ik het ook.
Gisterochtend heb ik Romy opgehaald voor het weekend en en had ik een lekker druk dagje met Romy en een vriendinnetje en wat andere kinderen uit de buurt. En een dag later is alle stress weg, het is wonderbaarlijk hoe ik ontspan door voor kinderen te zorgen en samen met kinderen wat te ondernemen. Het is grappig dat veel mensen juist gestrest raken door druk met de kinderen te zijn, bij mij is het juist andersom. Maar ik wijk wel in meer dingen af van de standaard en daar kijk ik echt niet meer van op en ben ik daar heel tevreden over.
Net toen ik even achter het huis zat dacht ik hier over na en bedacht ik me dat het ooit mijn ideaal was om beiden een parttime baan te hebben en ook beiden halve dagen voor de kinderen te zorgen. Toen ik 25 jaar was had ik dit als levensovertuiging en mijn toen toekomstige vrouw was het daar mee eens. Na de geboorte van mijn eerste zoon kwam ze op onze afspraak terug en wilde ze niet meer werken en moest ik uit verantwoordelijkheid voor mijn gezin in een fulltime baan (later zelfs twee) nemen. Gelukkig heb ik wel in de jaren daarna veel thuis kunnen werken maar dit is wel altijd tussen ons blijven staan en is nog vaak ter sprake, maar nooit meer goed gekomen.
Soms is de ironie van het leven dat er eerst een echtscheiding met co-ouderschap nodig is om de zorg- en werktaken eerlijk te verdelen. De afgelopen vijf jaar ben ik alleenstaande vader met de helft zorgtaken en heb ik mijn werk wat terug kunnen schroeven door in plaats van meer loon minder te gaan werken en zelfs wat salaris in te leveren. Ik ben niet rijk (ook niet arm gelukkig), moet wel op de centjes letten en rij ik in een auto van 600 euro maar ik ben wel ontzettend blij dat ik de tijd heb om de halve zorgtaak over mijn dochtertje op me te kunnen nemen. En deze week is weer een bewijs dat ik zo het beste functioneer. Dit is zoals ik graag wil leven, ik ben heel goed in mijn werk maar ben niet in de wieg gelegd als workaholic maar meer als sociaal wezen.
Vanmiddag ga ik lekker zwemmen met Romy en een vriendinnetje van Romy en ik heb nog veel leuke ideeën voor muziek, apps en artikelen die ik wil schrijven, ik verveel me zelden. Binnenkort ga ik lekker met de grote tent op vakantie en dan ben ik even helemaal in mijn element met improviseren en leuke dingen ondernemen met Romy en het bezoek wat wel weer zal komen. Dat huisje achteraf met een lief, een grote tuin, veel dieren en een groentetuin met veel aanloop van kinderen, kleinkinderen en vrienden is nog steeds een ideaal, ik weet niet of dat ooit nog van zal komen.
Wat ik wel heb geleerd is om te genieten van alles in het NU, kleine dingen waar ik nu van geniet, die pakken ze me niet meer af. De toekomst is, zeker in deze tijd, erg onzeker, dus het is de kunst om nu van dingen te genieten en nu dingen te doen die je graag wilt doen. Ik heb ooit iemand gekend die zijn hele leven een drukke baan had en altijd met werk en geld verdienen bezig was. Trots vertelde hij dan dat hij op zijn 55 zou kunnen stoppen met werken en een wereldreis zou gaan maken, kort na zijn 50e overleed hij aan een hartaanval. Later kan te laat zijn, dus als je idealen hebt dan is NU de tijd om ze waar te maken. Voor dit inzicht heb ik geen Eckhart Tolle nodig, hoewel zijn werk wel veel herkenning gaf. En idealen of levensovertuiging opofferen is ook een vorm van geestelijke zelfmoord heb ik geleerd. Nu even een eitje onder de kip vandaan halen en straks lekker zwemmen, dit is het NU.
Tot schrijfs, Hein
