Ik las net een leuk stuk over wat ergernissen over jezelf zeggen en eigenlijk ging het stuk dus over relativeren. Ik ben een heel optimistisch persoon en ik vind ergernissen eigenlijk helemaal niet vervelend, ze houden me alert en zetten me aan het denken over waarom ik me er aan erger. Vaak is in mijn ogen de ergernis terecht, ik word er niet boos of zwartgallig van, het zet me juist aan om er op een positieve wijze iets tegenover te zetten. En ik kan er altijd nog een leuk stukje over schrijven.
Een van mijn ergernissen gaat over het opplakken van labels met psychische stoornissen of gedragsstoornissen bij mensen. En dan bedoel ik niet door de deskundigen maar de labels die gewone mensen die iets in een populair weekblad hebben gelezen op andere mensen plakken. Dan komt er gelijk een andere eigenschap van mensen naar boven en dat is dat men als men eenmaal een label geplakt heeft, men dan alle andere eigenschappen die bij dit label horen ook op iemand proberen te plakken en gaan zoeken naar bevestiging. En dan is de conclusie snel getrokken, deze persoon is een narcist, een borderliner of een adhd’er. Autistische stoornissen zijn in alle varianten ook erg populair, en zo plakken we maar door, als zelfbenoemde experts.
Dan komt er nog een eigenschap van veel mensen om de hoek kijken, het zichzelf schoon praten en de eigen stoep schoonvegen. Wanneer een relatie niet lukt dan is dat in mijn ogen altijd een zaak van twee mensen. Maar al te vaak zal men het gekwetste ego sussen met de schuld compleet bij de ander leggen. Ik was goed, de ander was fout is dan de onderliggende boodschap met als vertaling “ik ben slachtoffer en de ander is de dader”. En wat daar natuurlijk heel goed bij past is een diagnose, de ander was borderline, de ander was narcist, de ander had ADHD. Met een beetje kennis over deze aandoeningen plakt men deze op de ex partner en zoekt voor alle aanvullende kenmerken een bevestiging zodat het heel aannemelijk zal worden dat de ander echt deze aandoening heeft. En dan is men zelf het onschuldige slachtoffer van de psychische aandoening of gedragsstoornis van de ex partner die dan de foute en gemene psychopaat is.
Ik ken mensen met gedragsstoornissen die een hele goede relatie hebben omdat hun partner sterk is en weet hoe zij of hij er mee om moet gaan. Een relatie is altijd het werk van twee mensen en wanneer een relatie niet werkt dan is dat ook het werk van twee mensen die niet goed bij elkaar passen. En ook als er minder leuke dingen gebeurd zijn, dan nog is de aanleiding dezelfde relatie van twee mensen. Ik heb een man gekend met zogenaamd losse handjes, die later een relatie kreeg met iemand waarbij hij het niet hoefde te flikken omdat hij dan net zoveel tikken terug kreeg. Ondanks dat deze mensen een relatie hadden die beide kanten op zeer explosief was, was er wel een status quo en was het een langdurige relatie omdat ze aan elkaar gewaagd waren. Deze man zocht dus uiteindelijk een vrouw die tegen hem opgewassen was.
Ik heb meerdere mensen gekend die een officiële stoornis hadden maar ook mensen die gewoon een paar erg slechte karaktereigenschappen hadden die zogenaamd niet geschikt waren voor een relatie. En toch heb ik veel van deze mensen later in een relatie gezien die goed functioneerde omdat de partner er goed mee om kon gaan. Een relatie is werk van twee mensen en we moeten eens ophouden met de schuld compleet bij een van beiden te leggen. Vaak wil de zogenaamde goede partner met manipuleren het gekwetste ego sussen en soms met “verdeel en heers” de familie, vrienden en kennissenkring naar zichzelf toe trekken. Het is dan zo gemakkelijk om de ander van een zelfbenoemde psychische stoornis te voorzien want dan is de ander automatisch de foute partner en kan men zichzelf als onschuldig slachtoffer neerzetten.
Dit werkt alleen als de omgeving er niet doorheen prikt, mijn boodschap aan veel mensen is, hou op met jammeren en ga weer verder met het leven. Probeer je eigen aandeel eens te zien en probeer dit de volgende keer beter te doen. Wanneer je niet bereidt bent om iets van je eigen fouten te leren, dan blokkeer je voor jezelf ook elke persoonlijke groei. En laat een diagnose gewoon aan de experts over. Dit wilde ik even kwijt, de ergernis is als gewoonlijk alweer voorbij, net een wolkje dat even voorbij dreef.
Vriendelijke groet, Hein Pragt
Reacties
Dit is wel een heel precair onderwerp. Het gaat toch altijd om de intenties.Er zijn nu eenmaal mensen die in hun leven een spoor van vernieling achterlaten en er echt geen berouw van hebben wat ze anderen hebben aangedaan. Je kunt dus naar mijn idee “slachtoffer” zijn maar ik denk wel dat je jezelf nooit als slachtoffer moet neerzetten. Ook niet als dat stempel er door een ervaren deskundige is opgeplakt. Je kunt zelfreflectie toepassen en je eens goed afvragen waarom je juist (vaak onbewust) voor deze man of vrouw hebt gekozen. Je bent weer een ervaring wijzer en als je een beetje geleerd hebt van ervaringen zul je je tijd niet willen verdoen met gekwetst blijven en zul je jezelf soms een schop onder de kont moeten geven.