U wilt toch ook niet de enige sukkel zijn!

Deze titel zet u misschien aan om deze blog te gaan lezen, ik las deze zin deze week in een artikel in psychologie magazine en het zette me wel aan het denken. Ondanks dat één van levensnormen is dat ik probeer niet te oordelen of veroordelen moet ik wel zeggen dat bepaalde levensstijlen niet zo goed bij mijn levensovertuiging aansluiten. De laatste tijd valt het me op dat er zoveel mensen zijn die leuk, vlot, modern maar vooral assertief en zelfbewust zijn en die vooral een beetje de regels in hun eigen voordeel proberen uit te leggen. Pakken wat je pakken kunt want de ander doet het ook en ze willen toch geen sukkeltjes zijn en zeker niet naïef. Nee ze zijn moderne mensen die weten hoe de wereld in elkaar zit en zich de kaas niet van het brood laten eten. Sociaal zijn, de wereld verbeteren en niet altijd aan je eigen belangen denken dat is hun ogen blijkbaar voor sukkeltjes. Maar wanneer ik goed kijk naar deze mensen dan zie ik weinig echt gelukkig mensen.

Paul van Vliet had een mooi lied, “moet je hard zijn om te overleven” en de laatste zin was de mooie afsluiting: “dan zul je overleven, maar leven is dat niet!”. En dan denk ik ook gelijk aan het volgende: “wil je een pessimist zijn die altijd gelijk heeft, of een optimist die het ook wel eens mis heeft?”. Is het denken dat jouw gedrag enige invloed heeft op deze wereld echt zo naïef en is eerlijkheid en integriteit en niet pakken wat je pakken kunt iets voor sukkeltjes? Ik geloof dat niet, volgens mij zijn mensen die oprecht eerlijk en integer zijn en zich inzetten voor een betere wereld niet sukkeltjes maar juist sterke mensen. Net als in het dierenrijk waar mannetjesdieren zoals de pauw zich opzettelijk kwetsbaar maken met een enorme onhandige staart, maar daarmee eigenlijk aangeven dat ze zo sterk zijn dat ze zich deze kwetsbaarheid kunnen veroorloven.

Wanneer ik dan ga relativeren dan weet ik ook dat egoïstisch gedrag niet altijd voortkomt uit zelfzucht en hebzucht maar ook uit de angst om de enige sukkel te zijn. Eigenlijk zijn veel van de sterk assertieve mensen die zo goed weten hoe alles werkt juist bang, bang om eens kwetsbaar te zijn. Nu ik weer aan het daten ben denk ik ook vaak na over welke mensen bij mij passen en dan weet ik dat dit geen afstandelijke, assertieve mensen zijn die weten hoe de wereld in elkaar zit en die zich vooral niet de kaas van het brood laten eten. Nee, de mensen die bij mij passen zijn de open en eerlijke, soms kwetsbare mensen die zich inzetten voor hun idealen en een betere wereld. Niet geheel ten koste van zichzelf maar met een goed evenwicht tussen kwetsbaar durven zijn en kracht. En ook wanneer men denkt dat ik soms een beetje naïef ben of een soms zelfs een sukkeltje, dan ben ik soms maar een Donquichot die tegen windmolens vecht. Ik geloof in integriteit, mijn idealen en mijn levensovertuiging, ook als ze eens niet in mijn eigen voordeel zijn en in mijn ogen is dat juist kracht.

Ik hou niet zo van mensen die anderen op een veilige afstand houden met afstandelijke vrolijkheid en leuk leuk leuk. Ik hou van mensen die open staan voor andere mensen, oprechte belangstelling tonen, die weten wat empathie is en ook hun vanuit kracht hun eigen kwetsbaarheid durven te tonen. Zonder jezelf kwetsbaar te durven maken kun je ook geen oprechte liefde ervaren. Ook tijdens het bedrijven van de liefde ben je, wanneer je er helemaal in op kunt gaan, even totaal kwetsbaar. Maar in een relatie waar mensen oprecht van elkaar houden kun je ook zo kwetsbaar zijn omdat daar namelijk ook het totale vertrouwen tegenover staat dat de ander daar geen misbruik van maakt. Dat is oprechte liefde.

En ook dit is weer neer te sabelen met het oordeel van naïviteiten. Laat mij dan maar af en toe naïef zijn, soms is dat ook heerlijk even niet denken aan alle ellende maar gewoon puur genieten van iets kleins, een knuffel van mijn kinderen, een mooie zonsondergang een goed gesprek. Ik ga voor de optimist die het af en toe ook eens mis heeft.

Tot schrijfs, Hein