Deze blog gaat over mijn kinderen en over kinderen waar ik direct of indirect voor zorg. Ondanks dat ik spreek over mijn kinderen zie ik kinderen, net als liefdespartners, niet als bezit. Kinderen krijg je een tijd van je leven om te verzorgen en op te voeden en daarna moet je ze in liefde loslaten en ze hun eigen leven laten leiden. Ik geloof ook in opvoeden (rust, reinheid en regelmaat) en regels en niet altijd populair willen zijn. Maar soms zie ik sommige ouders die hun kinderen vasthouden door ze zogenaamd heel liefdevol zwak en afhankelijk te houden of die zich op het niveau van vriend of vriendin van hun kinderen plaatsen. Ik zie ook soms het resultaat hiervan en dan denk ik aan de uitspraak van Bette Davis: “Als je nooit door een kind gehaat bent, ben je nooit een ouder geweest.”. Desondanks probeer ik mijn kinderen liefdevol, eerlijk en oprecht op te voeden en er voor ze te zijn als ze me nodig hebben, ik ben niet hun vriendje maar hun vader.
Als tiener zag ik mijzelf niet als vader, eigenlijk wilde ik in die tijd geen kinderen maar toen ik twintig werd veranderde dat. Ik begon na te denken over kinderen en hoe ik het zou willen doen als vader en toen ik mijn eerste zoon kreeg was er de afspraak waar we het uitgebreid over gehad hadden dat we beiden voor de helft zouden werken en beiden voor de helft voor de kinderen zouden zorgen. Dit was mijn ideaal, maar helaas kwam de moeder van mijn kind hier kort na de bevalling op terug en dwong mij zo in de alleenverdiener rol, die ik uit verantwoordelijkheid voor mijn gezin, soms met grote tegenzin, heb vervult. Dit is helaas altijd een pijnpunt gebleven. Desondanks heb ik wel veel thuis kunnen werken en daarnaast ook veel tijd aan mijn kinderen kunnen besteden. Als het mooi weer was dan nam ik de middag vrij en werkte maar in de avond als de kinderen naar bed waren. Ik reed elke avond op de fiets een stuk ze met het zitje voorop de stang, ik bracht ze naar bed en verzon kabouter spillebeen verhaaltjes en bracht ze naar muziekles, sport en paardrijles en bouwde een complete speeltuin in de tuin. Soms denk ik dat het een beetje wrang is dat pas na een echtscheiding de verdeling van zorg en werk goed geregeld kan worden.
Toch heb ik hier nu geen pijnpunt meer over, wat geweest is is geweest, ik heb het losgelaten want het verleden is geweest en daar kun je niets meer aan veranderen, het leven speelt zich nu af in het NU. Ik heb nu een thuis voor mijn kinderen en voor de kinderen waar ik indirect ook soms nog voor zorg. Ik heb mijn werk terug kunnen brengen naar 32 uur waarbij ik het financieel net kan redden maar als alleenstaande vader wel genoeg tijd voor mijn kinderen kan hebben. Ik geniet ontzettend van het ouderschap en verzorging van kinderen, vooral als ze klein, vol verwondering en nieuwsgierig zijn. Samen over alles praten, ze alles leren en levenswijsheid doorgeven, samen er op uit om de wereld te verkennen, het is zo leuk dat ik dit voor geen geld op aarde zou willen missen en ik ben dankbaar dat mij dit gegeven is.
Toch vroeg iemand mij laatste of ik het niet vervelend vind dat ik zo weinig contact heb met mijn twee oudste kinderen en dan antwoord ik dat ik daar niet zo mee zit. Mijn oudste kinderen gaan hun eigen weg en ik hoor van familie en kennissen dat het goed met ze gaat. Ik herken een stukje van mijzelf in mijn oudste kinderen, ook ik heb een lange tijd gehad dat ik mijn ouders links heb laten liggen en mijn eigen leven wilde inrichten en het op mijn eigen wijze wilde doen. In dat opzicht begrijp ik ze wel en hoef ik me dus ook geen zorgen om ze te maken zodat ik weer meer tijd heb voor de kinderen die deze zorg wel nodig hebben. Wel vind ik het soms vervelend voor Romy, die altijd vol lof over haar grote broers praat. Voor mij is dit gewoon in liefde loslaten, mijn deur staat altijd voor ze open als ze me nodig hebben, maar wanneer ze dat niet nodig hebben is het ook goed.
De zorgen voor mijn zoon Rene blijven voorlopig wel, maar ik hoop dat we hier de goede weg gekozen hebben en dat het ook wel goed komt met hem. Mijn jongste zoon begint zich nu ook wat los te maken, soms dan komt hij een weekend niet omdat hij liever met vrienden uit wil gaan en hij gaat ook niet meer mee op vakantie omdat hij liever met zijn vrienden gaat. Ook hier heb ik vrede mee, ik ben blij dat hij vrienden heeft en een sociaal netwerk, dan kan ik hem met een goed gevoel een beetje loslaten. De tijd die wel nog wel samen hebben koester ik nog wel en die probeer ik ook zo leuk mogelijk voor beiden in te richten. Mijn jongste Romy is nog klein en daar blijft de zorg en afhankelijkheid nog wel een paar jaar voor doorgaan. Ik ben heel blij dat we hier de rol als gezamenlijk ouders die samen voor de kinderen zorgen zo goed hebben opgepakt en ingericht. Romy heeft amper last van de echtscheiding van haar ouders en zo zou het altijd moeten zijn.
En ook voor alle kinderen waar ik indirect mee te maken heb zoals kinderen van mijn ex partners en ook vrienden en vriendinnen van mijn kinderen probeer ik een goede ouder te zijn voor zover ze daarom vragen. De rol van vader is een rol die ik probeer te koesteren, het is een onlosmakelijk deel van mij. Ik hou van al mijn kinderen, elk op hun eigen wijze en mijn deur zal altijd voor ze openstaan, onafhankelijk van alles wat ze wel of juist niet doen. Ik laat ze los en blijf met liefde op gepaste afstand naar ze kijken. Liefde voor kinderen hoeft niet perse wederkerig te zijn, als ouder moet je leren om los te laten en er toch te zijn als het nodig is. Voor dat geval heb ik hier een gezellig thuis waar alle kinderen welkom zijn en dat koester ik.
Tot schrijfs, Hein Pragt
