Het leven is wat je overkomt

Soms ontmoet je iemand, je wordt verliefd en je besluit om samen de levensweg te bewandelen in een liefdesrelatie. Maar soms is verliefdheid en liefde niet genoeg en soms gaan de wegen weer een beetje uit elkaar lopen en beslis je ook weer om elk een eigen weg te gaan. Twee jaar geleden begon de weg van mij en mijn lief en twee weken geleden is het besluit gevallen dat we elk weer onze eigen weg gaan. Beiden kijken we terug op twee mooie jaren waarin we een aantal minder leuke dingen hebben meegemaakt maar ook heel veel mooie momenten gedeeld hebben. Het is voor beiden even pijnlijk maar het is niet zo dat we elkaar nooit meer zullen zien of spreken. Het is goed zo.

De laatste twee weken had ik als gewoonlijk ook vaak mijn kinderen hier thuis en dat zorgt wel voor de nodige afleiding. Maar een paar dagen en avonden was ik wel ineens weer alleen. Nu ben ik drie jaar alleen (en gelukkig) geweest na de scheiding maar na de laatste twee jaar bijna nooit alleen geweest te zijn, was het wel even wennen. Ik voelde wel af en toe wat meer onrust in mijzelf en alles moet nog weer zijn nieuwe regelmaat krijgen. Toch zit ik wel na te denken over mijn leven zoals ik het de laatste jaren heb ingericht. Een vriendin van mij drukte me nog wel even met de neus op de waarheid dat ik ook niet zo een ideale positie heb op de liefdesmarkt, ik moet het helaas wel met haar eens zijn. Ik heb naast mijn baan van 34 uur, mijn eigen huis en tuin, een paar huisdieren, huishouden, co-ouderschap, kinderen en twee ex partners niet echt veel tijd over voor een relatie.

Bovendien zijn de meeste vrouwen van mijn leeftijd al in de levensfase dat de kinderen de deur uit zijn en ze nu weer aan zichzelf toekomen en willen ze ook graag er op uit en samen leuke dingen ondernemen. Aangezien al mijn vrije dagen naar de schoolvakanties en vrije dagen van de kinderen gaan heb ik geen tijd om een weekje weg te gaan maar heel af en toe een keer een weekend. Maar dit is mijn leven en mijn keuze, ik wil voor mijn kinderen zorgen en dat zal niet altijd makkelijk zijn voor een liefdespartner. En ik kan zelf wel van alles willen maar dat gaat niet altijd, wanneer er niets meer te delen is moet je kiezen en dan gaan de kinderen voor. Ik denk dat veel alleenstaande moeders dit dilemma wel herkennen. Maar ik tel ook regelmatig wel mijn zegeningen want die zijn er ook meer dan genoeg.

Nog even terug naar alledag, de afgelopen week heb ik twee parkietjes gekocht, ze zijn 7 weken oud en al heel tam. We gaan kijken of we ze heel tam kunnen krijgen, het zijn super gezellige diertjes. Deze zaterdag was ik alleen, ik heb het huis schoongemaakt, de was gedaan, boodschappen gedaan, de dierenhokken schoon gemaakt en ben even de stad in geweest. De kipjes en konijnen lopen los in de tuin en dat is leuk om te zien en ik heb lekker achter het huis onder de overkapping gegeten. Ik schijf een blogje en ben een beetje met mijn site aan het werk en Romy slaapt deze nacht bij haar grote zus. Morgen na de middag brengt die Romy weer hier en dan begint weer een normale week, school, werk, Romy naar judo en gitaarles en woensdagmiddag gaat Romy weer tot vrijdagavond naar haar mama. Dinsdag heb ik een vrije dag want dan heeft Romy vrij omdat er weer een studiedag is voor de meester en juffen. Ik heb nog twee boeken over mindfulness op de plank liggen voor de komende tijd en de nieuwe psychologie magazine moet ik ook nog lezen.

Ik heb geen tijd om me te vervelen en denk er regelmatig aan dat het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen maakte. Dingen die je niet kunt veranderen zijn een feit zijn en die moet je loslaten. Het verleden is geweest en de toekomst is nog onbekend en het enige wat zeker is dat is het NU… en daar leef ik met volle teugen in.

Tot schrijfs, Hein