De afgelopen weken waren vrij druk en dat was wel te merken, ik maak me onbewust toch drukker dan ik (onbewust) aankan en dat resulteerde de afgelopen maand al twee keer in een migraine aanval. Nu heb ik gelukkig immigran waardoor ik niet meer een hele dag van de wereld ben, maar geneesmiddelen nemen wel de symptomen maar niet de oorzaak weg. Gelukkig heb ik een hele lieve partner die me help met relativeren en waarbij ik even helemaal kan ontspannen en weer in balans kan komen. Ook is ze heel slim en kan ik soms best wel wat van haar opsteken, zeker als het om mensenkennis gaat. En het leven is niet altijd eerlijk en ook negatieve invloeden horen bij het leven en soms moet je loslaten en accepteren dat je sommige dingen gewoon niet kunt veranderen hoewel dat soms wel moeilijk is.
Nu ben ik van nature iemand die heel goed kan relativeren, ik heb een vrij normaal gevoelsleven en uit ook alle emoties maar wel kort en heftig. Als ik boos ben dan ben ik ook even erg boos, maar nooit agressief en dit is ook vrij snel weer over waarna ik weer druk ben met relativeren. Ik durf ook de schuld of oorzaak bij mijzelf te zoeken, ook wanneer het om mijn eigen ego gaat en vaak los ik dingen toch met wat humor en zelfreflectie op. Vaak gaat het namelijk over het ego, bij mijzelf maar ook bij anderen.
Ik erger me heel erg aan dat soort ego’s (en in dat opzicht ben ik dan zelf weer een ego) en vooral aan mensen die denken dat ze tot de “chosen few” behoren, die net doen alsof ze spiritueel zijn of via een dure (avatar) cursus denken dat ze verlicht zijn of de wijsheid in pacht hebben en dat ze de wereld mogen helpen en verbeteren. Zelden kwam ik grotere ego’s tegen als daar, maar ook zelden zullen ze dat zelf toegeven. Ook ik heb een ego en doe dingen vanuit mijn ego, de dingen die ik doe zijn wel altijd oprecht en integer en niet om mijn eigen ego op te hemelen, hoewel dit natuurlijk wel een makkelijke aanval is op iemand die maatschappelijk actief is.
Veel gevoelens worden gevoed door ego, omdat je jezelf in het centrum zet of jezelf zo belangrijk denkt te zijn, heb je allerlei gevoelens met allerlei emoties tot gevolg. Wanneer je soms even met wat zelfreflectie naar jezelf kijkt, dan zie je ineens dat ego van jezelf en kun je proberen om het echt los te laten. Het ultieme loslaten is bijna onmogelijk, bij bijna alles komt weer ego kijken en is ego ook de grootste valkuil. Ego is niet per definitie slecht, ook zelfvertrouwen is een beetje ego hebben, het is net als alles in het leven, een gezonde balans vinden en eerlijk en oprecht zijn, ook over ego.
Nu even Romy lekker in bad doen en straks naar bed brengen met een paar verhaaltjes, zoals ik dat met al mijn kinderen gedaan heb. Dit is voor mij heerlijk ontspannen want het enorme voordeel van jonge kinderen is, dat ze een perfect excuus zijn om zelf ook af en toe even weer een beetje kind te zijn :-).
Tot schrijfs, Hein
