Deze week begon vrij normaal, werken en zorgen voor de kinderen en woensdag zou mijn vader opgenomen worden om dan donderdag geopereerd te worden. Het werd al aangegeven dat het een risicovolle operatie was maar in mijn hoofd speelde alleen het risico van langdurig herstel. Die donderdag ging ik naar mijn werk met een vreemd voorgevoel, maar toen ik mijn zus na de middag belde was de operatie goed verlopen en zou mijn vader naar ic gaan. Die avond kwam ook mijn zoon Robert langs die ik zou helpen met zijn studie en toen ik om acht uur belde, zei mijn zus dat mijn vader helder was en goed bij maar dat alleen zijn bloeddruk nog niet goed was.
Met een gerust gevoel ging ik enthousiast Robert helpen en ik had net een cd van Whitesnake opgezet en we waren grapjes aan het maken toen ineens de telefoon ging en mijn zus zei dat het niet goed ging met pa en dat hij het waarschijnlijk niet ging redden. Ik zette de cd speler uit en ging totaal verslagen zitten, de tranen sprongen in mijn ogen en ik kreeg mijn vader nog heel even aan de telefoon. Al mijn zussen en mijn broer waren er voor mij had het helaas geen zin meer, ik zou 2 uur moeten rijden en dan was ik midden in de nacht en sowieso te laat. Dit was een erg machteloos gevoel want diep in je hart wil je er bij zijn. Robert kwam even bij me zitten en ik was blij dat hij er was op dat moment. Ik ben achter het huis gaan liggen en even later kwam het telefoontje dat mijn vader was overleden. Ik heb nog een paar mensen gebeld en heb daarna totaal verslagen tot half 2 in de nacht buiten gelegen onder de veranda en de hele film van mijn leven en dat van mijn ouders ging aan mij voorbij.
Vrijdagochtend heb ik eerst Robert naar de trein gebracht en ben ik daarna naar Bargercompas gereden om samen met mijn broer en zussen alles te regelen. Dit is best emotioneel maar het echtpaar dat alles regelt voor de uitvaartvereniging is bijzonder goed in hun werk en die weten met het nodige respect toch alles te regelen waar je zelf niet aan denkt op zo’n moment. Vrijdagavond ben ik even naar Conny gegaan om het Romy te vertellen en die hoorde het en was niet verdrietig, maar zei alleen maar “dan is hij nu weer bij oma”, en ik moest even heel hard mijn tranen onderdrukken.
Vrijdagavond heb ik weer de hele avond buiten in het donker liggen denken aan mijn vader, zijn leven en mijn leven en zaterdag was voor mij even een redelijk normale dag met boodschappen doen en het huis schoonmaken, eten maken voor de kinderen en mijzelf en de dieren verschonen. Gisteravond was het slecht weer en ik heb weer achter het huis gelegen terwijl eerst in de verte het noodweer er aankwam en daarna de regen die met bakken uit de lucht kwam terwijl ik droog lag te luisteren op mijn bank onder de overkapping.
Ik heb de laatste dagen erg veel nagedacht over mijn vader en ook mijn moeder, het zijn de mensen die mij op deze wereld gezet hebben maar die ook door aanleg en opvoeding voor een groot gedeelte bepaald hebben wie ik ben. Ik denk dan aan alle dingen die ik duidelijk van mijn vader heb zoals in de ochtend vroeg opstaan en gelijk actief zijn, maar ook een groot gevoel hebben voor eerlijkheid en integriteit en natuurlijk creativiteit. Maar ook minder positieve dingen, mijn vader had een eigen zaak maar was absoluut geen zakenman, daarvoor was hij te eerlijk en integer, helaas heb ik dat ook van hem, ook ik ben geen zakenman en ook ik had hetzelfde geloof in het goede van de mens maar ik ben er iets eerder achter gekomen dat dit niet altijd het geval is. Mijn vader heeft in zijn leven in dat opzicht de nodige tegenslagen gehad waarbij hij toch dacht dat mensen hem zouden behandelen met dezelfde eerlijkheid en respect als hij altijd deed, maar helaas deed men dat niet altijd. Desondanks wist mijn vader er altijd weer het beste van te maken en probeerde hij altijd weer de positieve kant van dingen in te zien, maar ook het zorgzame heb ik duidelijk van mijn vader.
Natuurlijk zijn er ook grote verschillen, zo makkelijk als ik kan praten over gevoel en emoties zo ongemakkelijk was dat voor mijn vader. Ik heb momenten gehad dat hij wel eens wat vertelde maar meestal wilde hij mensen niet lastig vallen met zijn eigen gevoel, en kon hij het ook echt niet. Ondanks dat hij diverse lichamelijk klachten had hoorde je hem daar niet over en als je hem moest geloven mankeerde hem weinig en was hij nog een jonge oudere man. Hij kon moeilijk accepteren dat zijn lichaam hem langzaam in de steek liet en deed liever of er niets aan de hand was. Mijn vader had een hekel aan ruzie en ook aan hebzucht en het oprakelen van oud zeer, hij was de bemiddelaar altijd oprecht, hulpvaardig en zorgzaam. Mijn vader en moeder waren hele goede mensen die altijd voor ons klaargestaan hebben en die een bijzondere band met de kinderen en de kleinkinderen hadden. Met mijn moeder had ik wel lange gesprekken over het leven en gevoel en emotie, dat heb ik dus wel duidelijk van haar.
Romy heeft gelijk, ze zijn weer bij elkaar, maar toch zal ik het missen dat ik ze niet meer rechtstreeks kan spreken en dat een stuk van mijn leven en mijn oorsprong er niet meer fysiek is. Maar mijn ouders leven door in vijf kinderen en heel veel kleinkinderen, dit is de bekende circle of life. Dit zal niet de laatste avond zijn dat ik nadenken zal over mijn ouders, hun leven en ons leven samen maar het zal altijd met veel liefde en respect zijn want mijn ouders waren bijzondere en zeer goede mensen.
Tot schrijfs, Hein
