oktober 2023 – HeinPragt.com

Als kind ben je meestal vrij onbevangen, je bent je nog niet zo bewust van alle kwaad in de wereld en je bent meestal in staat om enigszins naïef gewoon van alles te genieten. Gaandeweg het ouder worden leert het kind de minder leuke kanten van het leven en de maatschappij waarin het leeft kennen en raakt het wat onbevangenheid kwijt. Meestal gaat dit dan ook gepaard met het verliezen van het vermogen om onbevangen ergens van te kunnen genieten. Niet voor niets verlangen veel volwassenen soms terug naar de kindertijd waarin ze onbevangen konden genieten.

Niet alleen in onze kindertijd krijgen we te maken met onrecht en kwade bedoelingen van andere mensen, ook tijdens onze volwassenheid krijgen we te maken met de minder leuke kanten van andere mensen en onze maatschappij. En elke keer dan proberen we er maar mee om te gaan en wapenen we ons zo goed als kan tegen deze zaken, maar telkens neemt het ook wat onbevangenheid en levensvreugde weg. Niet voor niets is depressie één van de volksvijanden waar we tegenwoordig vaak mee te maken krijgen.

Vanuit mijn autisme reageerde ik sowieso al iets heftiger op onrechtvaardigheden en bij iedere keer dat je het weg relativeert of leert accepteren, sterft er een stukje onbevangenheid af. Vooral in liefdesrelaties, echtscheidingen en relatiebreuken heb ik veel onrechtvaardigheden weg moeten relativeren. Ik leerde helaas dat mensen uit wraak je kunnen beschuldigen van vreselijke dingen maar dat je het bijna niet kunt aantonen of bewijzen dat je iets NIET gedaan hebt. Mensen geloven toch meestal de smeuïge roddels en achterklap en als autist heb je niet de goede sociale vaardigheden om je hiertegen te verdedigen. Zie hier de oorzaak van mijn eerste depressie meer dan twintig jaar geleden.

Het voordeel van veel levenservaring is dat je niet meer zo snel ergens intrapt en dat je de meeste streken van andere mensen wel kent. Uiteindelijk leer je ook deze mensen zoveel mogelijk uit je leven te verbannen, maar de gevolg van al het onrecht waarmee je hebt leren omgaan is ook dat je ook het vermogen om onbevangen te kunnen genieten kwijt raakt. Het kan zelfs zo ver gaan dat je het vermogen om mensen weer volledig te vertrouwen of het vermogen om weer onbevangen verliefd te kunnen worden kwijtraakt.

Bijna niemand komt ongeschonden door het leven, de een wat minder dan de ander, maar bijna iedereen heeft bij het ouder worden littekens op de ziel gekregen. Iedereen heeft uiteindelijk wel een rugzakje en het verschilt hoe (emotioneel) sterk je bent, hoe zwaar deze weegt. Sommige mensen veranderen in knorrige oude pessimisten, sommigen lopen openlijk met hun rugzakje te koop in de stille hoop om erkenning, hulp en steun te krijgen. Vaak maakt het accepteren dat je het rugzakje hebt het minder zwaar om te dragen.

Het leven is vaak niet eerlijk, maar probeer het zelf wel te blijven, ook naar jezelf. Het grappige is dat hoe meer sacherijnige pessimisten ik ontmoet hoe meer ik me er tegen afzet. Nee… zo WIL ik niet zijn en zo WIL ik niet worden. Dan maar af en toe een tik over de neus, dan toch maar af en toe accepteren dat het leven niet altijd rechtvaardig is. Geef niet toe aan het opgeven van je vermogen om nog ergens onbevangen van te kunnen genieten. Liever een optimist die af en toe ongelijk heeft dan een pessimist die altijd gelijk heeft, de grote vraag is en blijft, wil je gelijk of geluk?

Tot schrijfs, Hein Pragt.

Sommige mensen vormen een hechte familie, sommigen delen alleen dezelfde achternaam. Dit is een citaat van mijzelf waar ik toch meerdere jaren inzicht voor nodig had. Hoe sterk familiebanden zijn verschilt behoorlijk per familie, soms zie ik families die elke week bij elkaar over de vloer komen, die elkaar helpen en steunen en die altijd voor elkaar klaar staan. Maar soms zie ik ook het tegenoverstelde, mensen die amper in elkaar geïnterneerd zijn tot mensen door meningsverschillen of ruzie uit elkaar gedreven zijn. Het lijkt er in ieder geval op dat familie zijn niet per definitie betekend dat je hecht bent en naar elkaar omkijkt.

Als kind begreep ik niet goed waarom de familie Pragt zo met elkaar in onmin leefde, pas later hoorde ik van de vele kleinzielige meningsverschillen, oud zeer en blijkbaar onoverkomelijk levensinstellingen die daaraan ten grondslag lagen. Ik weet nog dat ik toen ik een jaar of tien was aan mijn vader vroeg wat er toch met oom Chris was waardoor iedereen zo vreemd tegen en over hem deed. Ik vond het namelijk een hele leuke oom. Mijn vader keek wat verlegen en ik heb iemand nog nooit zo kort en snel “hij is homofiel” horen zeggen. Ik zei alleen maar “oh, is dat alles?” en daarmee was het onderwerp ook weer gesloten.

Over veel van de kleine ruzies tussen alle ooms en tantes werd ook amper gesproken, net zoals er over alle moeilijk en diepere dingen en dingen die met gevoelens te maken hadden, niet gesproken werd. Vaak spraken familieleden wel “over” elkaar maar niet “met” elkaar. Nu snap ik dat ik dit vanuit mijn autisme vreselijk vond omdat ik dingen graag duidelijk in beeld heb en bij onze familie duizenden dingen stiekem broeiden. Ik kom daar absoluut niet tegen en probeerde ook met iedereen om te gaan zonder oordelen of vooroordelen. Desondanks was ik natuurlijk als vreemde eend ook een veelbesproken onderwerp.

Mijn band met mijn familie is nooit erg sterk geworden, ook niet met mijn broer en zussen. Bij het ouder worden heb ik nog wel pogingen gedaan, maar wat er niet is dat is er niet. Ik heb een hekel aan ruzie en onmin, ik zou het liefst willen dat alle mensen vriendelijk en behulpzaam met elkaar omgingen, maar ik weet dat dit een soort kinderlijke naïviteit is. Ik heb in “minne” tijden zoals echtscheiding en depressies, maar ook de leuke momenten van mijn kinderen, wel eens de steun of aandacht van familie gemist, maar uiteindelijk heb ik ook geleerd om dat los te laten. Wat er niet is dat is er niet en je kunt mensen niet veranderen, ze zijn wie ze zijn, wat je wel kunt veranderen is hoe je daarmee omgaat.

Wanneer je stopt met proberen te veranderen wat je niet veranderen kunt en kunt accepteren dat het niet aan jou ligt dat sommige mensen wel “over” jou maar niet “met” jou praten, dan wordt hele leven een stuk gemakkelijker. Ik ben wie ik ben en andere mensen mogen dat ook zijn, en of het nou om vriendschap, relaties, werk of familie gaat, blijf niet hangen in dingen die je niet kunt veranderen maar laat los en ga door met je eigen leven. Je hoeft geen ruzie te maken of nog even je gelijk te halen, laat het gaan met stille trom. Het is jouw leven en door afscheid te nemen blijven er wat minder mensen in je naaste omgeving over, maar wel de goede waar je echt iets aan hebt en die je leven wat leuker maken.

Tot schrijfs, Hein.

Maand: oktober 2023

Onbevangenheid kwijtraken

Familieperikelen