Monoloog of dialoog

Wat is het toch dat we in gesprekken met vrienden vriendinnen of onze geliefde soms het gevoel krijgen dat we niet meer in contact zijn met elkaar? Er wordt wel informatie uitgewisseld maar daar waar we van contact spreken lijkt dat opeens niet meer opmerkbaar. We kennen allemaal het feit dat het heerlijk is om te discussiëren en onze mening te geven en daar over in gesprek te raken met de ander. We kennen ook allemaal het gegeven dat luisteren naar de ander ons ook voldoening geeft. Maar wat maakt nu toch dat een dialoog in een monoloog kan vervallen en dat dit uiteindelijk voor beide partijen niet als prettig wordt ervaren? Het kan natuurlijk zijn dat dit wel als prettig wordt ervaren, maar dan betreft het een partij die het heerlijk vindt om zichzelf te horen praten, de macht daarin te voelen om onverschillig tegenover de ander te staan. Of het betreft de luisterende oor types die consumerend de verhalen van de ander tot zich nemen en niet meer bereid zijn om te beluisteren wat dat bij zichzelf oproept.

Kennelijk is er voor voldoening in een gesprek meer nodig dan alleen maar het verkondigen van een mening. De talloze redenen die ervoor zorgen dat we uit de dialoog in een monoloog vallen zal ik hier achterwege laten. Interessanter is de vraag wat we nodig hebben om in een dialoog te blijven die voor beide partijen vervullend is. Kennelijk willen beide partijen gehoord, gezien en gewaardeerd worden en zolang die basiselementen aanwezig zijn voor beide partijen dan blijft de voldoening voelbaar. Toewijding om vanuit "wij" te denken in plaats van vanuit "ik" is een behoefte die toch weleens vergeten wordt, al dan niet bewust. Gelukkig maar dat we elkaar daarop kunnen wijzen, gelukkig maar dat we elkaar feedback durven geven. Want vergissen wij ons allemaal niet meerdere malen per dag?

Ik wijd mij aan de dialoog die we ook als een dans kunnen ervaren: een dans van woorden tussen twee partijen die het beide leuk vinden om meningen en gedachten uit te wisselen, waarbij dan weer de één en dan weer de ander aan het woord is, zonder strategie, zonder machtswellust, maar open voor dat wat zich aandient: Een dans van woorden met letters die springen van geluk.