Deze nacht had ik een droom over mijn eerste verliefdheid, ik was veertien, een onzekere puber en heel naïef. Elke zondagmiddag hadden we van twee tot vijf uur een disco in het buurthuis “De Collink” waar we onder toezicht van enkele ouderen van de kerk in het schemer met flitsende lichten, konden dansen op de toen populaire top 30 muziek. Ook ik ging er naar toe samen met mijn buurjongen die alles durfde en ik deed mijn best om mee te doen, stiekem sigaretten roken, maar met meisjes praten durfde ik niet, daar had ik gelukkig de buurjongen voor die alles durfde en mij wel op sleeptouw nam. Zo kon het gebeuren dat ik opeens naast een zekere Marianne W. zat (ja ik weet haar naam nog steeds) lang en dun, donker lang krullend haar, uit Klazienaveen, waar ik een minimaal gesprek mee had want de muziek stond wel erg hard.
We zaten voor het gordijn van het podium en voordat ik er erg in had zaten we er achter en begon ze mij te zoenen, mijn eerste tongzoen en ik wist niet wat mij overkwam. Voor mij mocht het eeuwig duren. Na de soos stonden we bij de bushalte nog even te zoenen en liep ik op een roze wolk naar huis, zo verliefd was ik. Ik weet dat ik niet kon wachtten op de volgende zondag en ja, ze was er weer en weer was het een beetje praten maar vooral veel zoenen. Ik was smoorverliefd en wilde dat het nooit meer voorbij zou gaan.
Echter een week later ging ik weer hoopvol naar de soos, maar ze ontweek me en haar vriendin kwam vertellen dat het uit was. Ik begreep er niets van, ze wilde ook niet meer met mij praten en ik zat daar met mijn ziel onder de arm. Ik ging al vroeg naar huis en was extreem verdrietig, mijn eerste lulleverdut. Toen ik thuis ook nog door mijn zusjes werd uitgelachen en mijn moeder troostend zei dat er geen handvol maar een landvol was, liep ik verdrietig naar mijn slaapkamer om daar lang uit te huilen. Ik voelde me ellendig en leeg en snapte er niets van.
Toch is deze eerste verliefdheid mij altijd bijgebleven, de eerste keer verliefd zijn en zoenen is ook heel bijzonder. Waar ik nog soms nog naar terug verlang is het heerlijk naïef verliefd kunnen zijn. Na vele relaties en zoveel relatie ellende meegemaakt te hebben in het leven, is dat er wel uitgeslagen. Eerst verloor ik mijn naïviteit, toen verloor ik mijn vertrouwen en nu merk ik dat ik niet eens meer “normaal” verliefd kan worden. Soms verlang ik er weer naar om weer eens onbevangen verliefd te kunnen worden en dan droom ik over mijn eerste verliefdheid om met een glimlach wakker te worden.
Nu ik, met de kennis van mijn autisme, op mijn leven terugkijk herken ik veel van de mij bekende valkuilen en welke indrukken dit ook bij mij heeft achtergelaten. Ik ben altijd diegene geweest die liever geluk dan gelijk had, die altijd voor de ander door het vuur ging om zelf altijd teleurgesteld te worden als dit niet wederkerig bleek te zijn, en die altijd als eerste naar mijzelf keek als er problemen waren. Net alsof ik de persoon was die alles kon (en moest) oplossen en veranderen, de ander wilde dat meestal niet. Mijn partnerkeuzes waren niet altijd even goed en met de kennis van nu kan ik dit ook logisch verklaren, maar dat neemt het aangedane leed niet weg. Nu ik zo lang alleen ben, heb ik de stap genomen om er toch eens weer met een “professional” over te gaan praten, deze keer ben ik weer degene die het zal moeten oplossen, maar nu wel voor mijzelf.
Toch heeft het leven maar één richting en dat is vooruit, en daar probeer ik mij maar op te richten, al is soms mijmeren over mooie ervaringen zoals een eerste liefde wel heerlijk.
Tot schrijfs, Hein Pragt.
